Lief zijn

Lief zijn, het klinkt zo eenvoudig. Maar, man oh man, wat vind ik het soms moeilijk. Niet om lief te zijn voor een ander, dat lukt me meestal aardig. Het probleem zit hem in lief zijn voor mezelf…

Over het algemeen kan ik het vrij goed met mezelf vinden. Ik kan lachen om mijn eigen (slechte) grappen, vind meestal dat ik er best leuk uitzie en vind mezelf ook best een slimmerd. Maar er zijn momenten dat ik werkelijk niets goeds aan mezelf kan ontdekken. En dan ben ik dus niet zo lief.

Dan vind ik mezelf stom, dom, lelijk en/of waardeloos. Dan kan ik uren, wat zeg ik, dagen doorpiekeren over een opmerking die ik op een impulsief moment heb gemaakt. Een opmerking die de ander waarschijnlijk al laaaaaang is vergeten, maar die bij mij heel lang door blijft sudderen. Of ik begrijp iets niet en dat is dan maar meteen een reden om mijn algehele intelligentie in twijfel te trekken.

Als ik zo’n moment heb waarop ik verre van lief ben voor mezelf, is het lastig om er weer uit te komen. Toch word ik er steeds beter in. Ik heb een aantal favoriete activiteiten waar ik me op slag beter van ga voelen en dat hele arsenaal haal ik op zulke momenten uit de kast. Denk aan een warm bad met heerlijk geurend badschuim, lekker in bed kruipen met een boek of ongegeneerd een pak Café Noir leegvreten. Het kan ook helpen om lekker aan de wandel te gaan, iets leuks te ondernemen met vriendinnen of mijn mannen of een uurtje te Netflixen. Als het maar iets is waar ik blij van word.

Ik maak de minder lieve periodes wel bewust mee. Misschien klinkt dat gek, maar ik bedoel dat ik er tegenwoordig wel bij stil sta als ik niet zo lief ben voor mezelf. Door er bewust van te zijn, kan ik het gevoel dan ook makkelijker doorbreken. Soms gaat het na een uurtje al beter, een andere keer duurt het wel wat langer, een paar dagen. Het hangt er een beetje vanaf wat de trigger is. En daar kom ik meteen bij nog een punt waarmee ik het niet-zo-lief-zijn kan veranderen: de triggers herkennen. Het kan iets heel kleins zijn, waardoor ik mezelf ineens op een hele andere manier bekijk. Een opmerking van iemand anders, een gedachte die bij me opkomt en vervolgens een eigen leven gaat leiden of een fout die ik maak en die vervolgens aan me blijft vreten. Door deze triggers te herkennen en voor mezelf hardop te benoemen, merk ik dat ze al minder ‘zwaar’ worden. In je hoofd kun je dingen tenslotte zo groot maken als je zelf wilt, maar eenmaal uitgesproken krijgt iets toch een andere lading. Ik bespreek het ook met Etienne, die me na bijna zeven jaar goed kent en ook niet schroomt om me een spiegel voor te houden. Een spiegel waarmee hij me ook regelmatig laat zien wat hij ziet: een lief mens dat het zichzelf soms zo moeilijk maakt.

Ik ben er van overtuigd dat ik door een bewustere houding steeds beter word in het lief zijn voor mezelf. Want uiteindelijk heeft natuurlijk niemand er iets aan als ik alleen maar streng ben voor mezelf, de lat hoog leg en vervolgens volledig in de stress schiet als het allemaal niet zo gaat zoals ik wil. Alle mindfulness die ik in 2017 heb gevolgd heeft absoluut zijn sporen nagelaten en op de momenten dat ik voel dat het nodig is, neem ik de tijd om even de boel de boel te laten en gewoon te zijn. Niet denken, niet stressen, gewoon even ademhalen en rustig worden. Helemaal verdwijnen zal het nooit en die ambitie heb ik ook niet. Want als ik alleen maar lief voor mezelf zou zijn en mijzelf nooit eens even kritisch onder de loep zou nemen, bleef ik voor altijd in mijn veilige, zachte comfortzone. En groeien en leren gebeurt toch echt buiten dat warme holletje. Dus hup, af en toe even eruit en dan weer gauw heel lief zijn voor mezelf. ♥

Ik ben benieuwd hoe jij dit ervaart: ben jij lief voor jezelf? Of betrap je jezelf er weleens op dat je veel te streng en te kritisch bent over jezelf?