Op mijn 30e verjaardag was ik ervan overtuigd dat ik NOOIT meer een leuke, normale man zou vinden. En dat ik dus het hele huisje, boompje, baby verhaal op mijn platte buik kon schrijven. Ik zei tegen iedereen die het maar horen wilde: ‘Als ik 35 ben en ik heb dan nog geen man, doe ik het alleen hoor!’

Tot zover ik me kan herinneren heb ik altijd een kinderwens gehad. Ik was van jongs af aan in de weer met neefjes en nichtjes en kinderen van vrienden en kennissen van mijn ouders. Tot mijn 12e was ik de jongste in de familie, gelukkig besloten mijn ooms en tantes daar toen iets aan te doen en volgden 3 neefjes en een nichtje. Ik kon mijn geluk niet op en logeerde overal met veel plezier, om te helpen met de baby’s.

Toen mijn eerste echte relatie uitging, ik was toen 24, was ik ervan overtuigd dat ik vanzelf wel weer een leuke man tegen zou komen. Binnen een jaar of 2 ofzo, nadat ik lekker even aan de lampen had gehangen en had genoten van het vrijgezellenbestaan. En dat ik met die man dan huisje, boompje, baby zou krijgen. Het duurde ietsje langer dan die 2 jaar en naarmate de 30 naderde begon ik toch wel na te denken over een plan B. Want, ik zei altijd wel gekscherend: ‘Mijn schoonouders kunnen geen kinderen krijgen’, maar stiekem vrat het wel aan me. Ik had altijd zo’n droombeeld gehad (wie niet?) dat ik op mijn 30e alles voor elkaar zou hebben. Huis, baan, vent, kind, de hele rataplan. Maar belangrijker nog, ik wilde heel graag een kindje.

Ik vierde mijn 30e verjaardag als verstokte single met een hele waslijst aan mislukte romances op mijn naam. Echt, ik was kampioen ‘Vallen voor de verkeerde man‘ en hield die titel ongewenst jarenlang vast. Hoe moest dat dan met die baby? Ik dacht er veel over na en stelde mijzelf een doel. Als ik op mijn 35e nog geen man had gevonden, zou ik in mijn eentje gaan voor het moederschap. Ik had er echt goed over nagedacht en zou me in de jaren die daarop volgden verder gaan inlezen.

Gelukkig kwam het op mijn dertig-en-halfste toch nog helemaal goed met me, toen ik de roodharige hunk tegen het lijf liep. En hij totaal geen verkeerde man bleek te zijn, maar een hele goede, knappe, lieve en betrouwbare man! Een man met wie ik na acht maanden een huis kocht en met wie ik op mijn 33e, bijna drie jaar na onze eerste zoen, onze zoon kreeg.

Ik moest aan dit verhaal denken toen ik onlangs een boek las, waarin een stel twintigers met elkaar besprak hoe het zat met hun kinderwens. Dat het voor de meesten vanzelfsprekend was dat ze moeder zouden worden, de vraag was alleen hoe en met wie. Ik dacht toen terug aan hoe het voor mij destijds steeds minder vanzelfsprekend leek te worden, naarmate ik ouder werd. En ik bedacht me ook dat er genoeg vrouwen zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Ik ken zelfs een paar lieve, stoere vrouwen die het alleen hebben gedaan of willen gaan doen, iets waar ik met veel respect naar kijk. Ik ben stiekem wel blij dat ik de hunk aan mijn zijde heb, want het is toch wel heel erg fijn om samen de reis door het ouderschap te maken.

Hoe kijk jij naar dit onderwerp? Zou je ook plannen maken om het alleen te doen of zou je het op zijn beloop laten? 

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

9 Reacties

  1. 30 is wel een dingetje hè. Ik zou denk ik ook dan alleen het avontuur aan zijn gegaan maar goed, inmiddels bijna 10 jaar met de man dus eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat me zonder hem had staan te wachtten.

  2. Ik denk dat ik het dan ook alleen gedaan zou hebben. Zie het ook steeds meer om mij heen. Veel respect voor deze BAM vrouwen 🙂 Toch fijn om soms een vent er bij te hebben.

  3. Ik zou het niet zo gauw alleen doen, vanwege het kind zelf. Maar het meest ideaal lijkt het me toch om kinderen te krijgen met een partner.

  4. Heel herkenbaar. Ik had ook altijd wel een kinderwens maar geen man die ik als vader van mijn kinderen wilde. Ik twijfelde over plan B, het alleen doen, maar gelukkig hoefde ik daar geen gebruik van te maken.

  5. Moeilijke vraag, want ik ben al sinds mijn 17e met mijn lief en de komst van de meiden was eigenlijk wel een natuurlijk verloop. Of ik het ook alleen zou hebben aangedurfd, zou ik je dan ook niet durven zeggen. Ik heb enorm veel respect voor moeders en vaders die er alleen voor staan

  6. Ik heb eigenlijk nooit een kindwens gehad. Ik had pas toen mijn neefje werd geboren en ik zag hoe verliefd mijn broer en schoonzus op hem waren, dat me dit ineens leuk leek met mijn man. Dat ik me ineens realiseerde dat hij wel een hele leuke vader zou zijn. Toen wilde hij niet en dus had ik vrede mee dat er nooit een kind kwam. Totdat mijn man van mening veranderde en voilá 🙂
    Ik denk dat ik het als alleenstaande nooit zou willen, niet alleen vanwege het gebrek aan kinderwens, maar ook omdat je dan heel erg moet terugvallen op opa’s en oma’s en die van mij zijn niet zo geschikt voor 😉

  7. Kan ik mij helemaal voorstellen! Ik ontmoette de ware al op 16 jarige leeftijd, dus heb mij er gelukkig nooit druk over hoeven maken.
    Liefs

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.