Voor ik ‘s avonds naar bed ga, sluip ik altijd nog even de slaapkamer van Laurens in. Even snuffelen, een kus geven. Hem lekker instoppen en zachtjes in zijn oor zeggen hoeveel ik van hem hou. Laatst keek ik eens goed naar dat hoopje onder de dekens en ik realiseerde me dat daar gewoon een metertje liefde lag.

Van het kleine opgefrommelde baby’tje dat uren bij me lag is niks meer over. Van de dikke baby die geen millimeter van zijn plaats verschoof en tevreden de wereld in zich opnam, is geen spoor meer te bekennen. De dreumes, die met zijn waggelende luierkontje zijn wankele eerste stappen zette is slechts nog een herinnering. Hier ligt een peuter, een bijna-kleuter van een meter lang.

Er is elke dag wel een moment dat ik even stop met waar ik mee bezig ben, om eens goed naar dat metertje liefde te kijken. De ene keer vallen zijn enorm lange benen me op. (Wanneer heeft hij die gekregen?!) De andere keer zegt hij iets bijdehands en vraag ik me af hoe hij daar nou weer aan komt. (Laat maar, ik weet het antwoord al ?) En weer een andere keer speur ik zijn snoetje af, op zoek naar een spoortje van die kleine baby. Ik verwonder me er nog steeds over dat dit fijne mensje een creatie is van mij en de man waar ik zoveel van hou. Dat het gewoon een ontzettend goed gelukt 1e exemplaar is. Dat we het lot niet willen tarten door te proberen er nog zo eentje te maken, want dat kan nooit ook een tweede keer lukken denken we dan. 😉

Als dat metertje liefde alles wat hij in zich heeft inzet om zijn zin te krijgen, bewonder ik zijn eigen willetje. (En denk: je doet maar, ik hou m’n poot stijf?) Als hij zich languit op de grond werpt en met dramatische uithalen begint te jammeren dat ik echt de allerstomste mama van de hele wereld ben, begrijp ik hem best. Het is ook gewoon super oneerlijk als er allemaal van die grote mensen zijn die je de hele dag vertellen dat je moet aankleden, plassen, handen wassen, je bord leegeten en dat je geen scheten in hun gezicht mag laten. Want eerst was het veel makkelijker: je werd aangekleed, gewassen en gevoerd. Je plaste gewoon als je er zin in had, want die luier ving het wel op. En scheetjes laten vonden ze eerst allemaal reuze grappig. Tot ze écht gingen stinken. Het valt af en toe niet mee om een grote jongen te worden en dat laat ons metertje liefde ons dan ook regelmatig weten. Hij doet dit dan met zoveel overgave en drama (Van wie hij dat heeft? Geen idéééééé ?) dat wij er alles aan moeten doen om niet in lachen uit te barsten. En dat is moeilijk! Vroeger, toen ik zelf ergens tussen een metertje en een metertje anderhalf was, werden mijn traanbuizen geregeld goed doorgespoeld. Ik had 2 oudere broers en ik was een easy target voor kinderpesterijtjes. Bij het minste of geringste begon ik, met gevoel voor drama, hard te snikken en liep ik boos weg. Wanneer mijn broers of andere familie dan begonnen te lachen, was ik laaiend. Nu ik zelf moeder ben snap ik dat het opgeblazen drama van een kind soms gewoon heel komisch is en oefen ik hard om mijn gezicht in de plooi te houden, waarna ik de tranen droog en een goed gesprek voer met mijn peuter.

Voor je gaat denken dat wij Laurens alleen maar uitlachen en je de kinderbescherming wil bellen, da’s nergens voor nodig. We hebben meer plezier dan drama en die balans bevalt me wel. We dansen, zingen en lachen. We gaan op pad en we zijn net zo lief een hele dag lui. We verzinnen verhaaltjes en halen het hele huis overhoop. We zijn boos op elkaar en vinden elkaar soms heel stom. Maar altijd knuffelen we daarna tot we allebei niet meer kunnen.

En dat dat metertje liefde van me dan af en toe roept dat hij een nieuwe moeder gaat uitzoeken bij de Aldi neem ik maar gewoon voor lief.

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

14 Reacties

  1. Lieve Breg,
    Spijkers met koppen! Live, love and laugh! Argue, fight and forgive! Die metertjes worden 1m52 en 1m35 en dan nog sta je soms met zoveel liefde (en af en toe een traan van ontroering) om 11 uur ‘s avonds naar die slapende metertjes te kijken… >3

  2. Wat is deze opnieuw prachtig geschreven! Ze worden toch zo snel groot en leren al zoveel bij *slik*

  3. Ahhh mooi: ‘een metertje liefde’! Heb ik hier ook rondlopen en pas met oude foto’s doorkijken kon ik haast niet meer geloven dat hij ooit zoveel kleiner was, haha

    • Ja maf is dat he! En toch zie ik soms ook nog babytrekjes in dat grote peutergezichtje, zo bijzonder!

  4. Ah, mooi geschreven. En ze veranderen nog zo vaak. Sinds Aukje naar school gaat zie ik af en toe een heel ander kind. Soms moeten we er enorm om lachen en soms iets minder ? maar gelukkig is ze aan het eind van de dag inderdaad altijd(een van) mijn allerliefste!

  5. Pingback: Loslaten sucks - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.