Maandagavond, 19.00 uur. Het stond in de agenda, het zat in mijn hoofd gestampt ik zou gaan sporten. Dat het zo’n avontuur zou worden had ik niet gedacht…

Ik verheugde me zelfs best wel op een lesje total body hatseflats, met van die pasjes, gewichtig gedoe en het keihard wakkerschudden van je buikspieren. Ik hou d’r van, maar tegelijkertijd ben ik echt de kampioen in redenen bedenken waarom ik juist NIET naar de sportschool hoef te gaan.

Enfin, ik had in de ochtend al keurig gekookt, zodat ik na mijn werk meteen wat kon eten. Dit is belangrijk, want als ik niet kook van tevoren, gebruik ik dat als excuus om niet te hoeven sporten. Dus: er stond een kipstoofpotje klaar. Etienne haalde Laurens van de opvang, zodat ik ook dat excuus (‘Nu red ik het allemaal niet meer’) niet kon inzetten. Ja lieve mensen, het voornemen zat er stevig ingeramd op deze koude maandag.

Om tien over half zeven arriveerde ik bij de sportschool. Ik bliepte mijn pasje nonchalant voor de scanner, maar er gebeurde niks. Piep. Piep. Piep. Het poortje bleef harstikke dicht. Het leek er zelfs op dat het me een beetje verwijtend aankeek: ‘Jij bent hier al veel te lang niet meer geweest, hoe durf je überhaupt nog te komen?’ Gelukkig kon ik via de uitgang naar binnen en stond echt helemaal niets mijn 1e sportavontuur van 2018 in de weg.

Ik zette een paar passen op de loopband tot het 19.00 was. De zaal vulde zich met dames, die op een gegeven moment toch wat onrustig werden. Er was namelijk geen juf.

En ik kan je vertellen, bij een groepsles totaal body hatseflats is het verrekte handig als er een juf is die al het gehatseflats en gehups een beetje in goede banen leidt.

Geen juf dus. Nou, het universum schreeuwde nog net niet in mijn gezicht: ‘ZIE JE NOU WEL DAT HET SPORTEN NIET AAN JOU IS BESTEED! JOEHOEEE HOEVEEL SIGNALEN WIL JE NOG? GRIJP JE KANS! GA NAAR HUIS!’

Ik, ontzettende #fitgirl, was echter vastberaden en klom op een crosstrainer (en kleurde er bijna af), terwijl de enige aanwezige instructeur een oplossing bedacht voor die horde vrouwen die om hem heen stond. Nu we er toch waren moesten we ook wel wat leuks doen om die stukken chocoladetaart, de kerstkransjes en de oliebollen eraf te zweten.

Hij zette een circuit uit en mijn eerste gedachte was: ‘Dat vind ik stom’. Mijn lijf was alleen al helemaal firgirlerig enzo en sprong van de crosstrainer en begon spontaan mee te doen aan het circuit.

Oké, dat lijf van me piepte en kraakte en zeurde, maar het werkte wel hard. En ik? Ik vond het met de minuut leuker worden. Ja ik ja. Hilarisch toch?

Hopelijk is er volgende week wel weer gewoon een juf, zodat ik me weer lekker kan uitleven op pasjes, een seconde achterlopen op de rest van de club en de drie dagen erna vloekend door het leven gaan als ik elke spier in mijn lijf voel. Oh how I love to be a #fitgirl..

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

3 Reacties

  1. Hahaha. M’n man is net wezen sporten en die vertelde dat de hele sportschool ineens vol stond met mensen (en ze hadden niet eens een ‘les’ oid). Allemaal stumpers met hun goede voornemens, die je over drie weken nooit meer terug ziet 😉

    Maar er zijn helden, zoals wij die het natuurlijk wel volhouden! 🙂 (ik hou het al een paar maanden vol en ik vind het echt heel leuk)

  2. Het lijkt inderdaad wel of het universum je wat wilde duidelijk maken, en dat je niet hoefde te sporten. Knap dat je toch hebt doorgezet.

    ‘s Avonds krijg je mij niet meer aan het sporten. Daarom doe ik het ‘s ochtends om 7.15 voordat ik met allerlei smoesjes kan komen. Ik vertrouw mezelf voor geen meter om het later te doen.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.