Terug in mijn blogflow dankzij een eigen werkplek?

Mijn blogflow komt en gaat zoals eb en vloed elkaar afwisselen. De ideeën zijn er wel, alleen ontbreekt het me vaak aan de tijd. Of anders gezegd: mijn prioriteiten liggen niet altijd bij het bloggen. Ik ga de komende tijd uitvogelen of ik wat gewoontes kan doorbreken en veranderingen in huis kan doorvoeren, zodat het bloggen weer een mooie plek krijgt in mijn dagelijks leven…

Een goed geplan is het halve werk…

In dit blog vertel ik over de Purpuz Planner en hoe deze mij heeft geholpen om meer structuur te krijgen. Ik merk dat het echt helpt om zoveel mogelijk op te schrijven. Van afspraken tot to do lijstjes, van verjaardagen tot het weekmenu. Nu ik deze dingen niet meer allemaal in mijn hoofd heb, ontstaat er weer ruimte voor andere dingen. Zoals mijn blog.

Missie offline: succes of fail?

Wat was ik vastberaden en stellig, toen ik in juni besloot om veel minder online te zijn. En wat ben ik van een koude kermis thuisgekomen. Ik heb tot nu toe de rust nog niet gevonden om er in een blog op terug te komen, want ik was ongetwijfeld veel te druk bezig met online rondneuzen en doelloos scrollen. En eerlijk gezegd schaamde ik me ook een beetje. Want hoe kan het, dat ik iets waar ik zo stellig in geloofde, toch niet waar kon maken?

Ik moet zeggen dat ik niet helemáál terug bij af ben. Ik ben me zeker veel bewuster van mijn online gedrag en wat ik voorheen allemaal deelde. Nog steeds stel ik mezelf regelmatig de vraag: ‘Voor wie doe je het eigenlijk?’. En dan bedenk ik mee 9 van de 10 keer dat het antwoord een raadsel is, dus verwijder ik de post nog voor hij überhaupt een perfect filter heeft gekregen. Voelt wel lekker hoor! Ik heb bij vlagen een opleving op Instagram stories, dat vind ik oprecht een hele leuke tool binnen Instagram. Maar wel eentje met een keerzijde. Want voor ik er erg in heb zit ik een half uur te kijken naar borstvoedende mama’s, kinderen die zitten te spelen of influencers die op de meest fantastische events zijn. Ik bekijk de stories met een vreemde mengeling van desinteresse, fascinatie en irritatie. Dat klinkt natuurlijk helemaal niet aardig, laat ik voorop stellen dat het niet persoonlijk gericht is tot de creators. Het is een gevoel dat me bekruipt omdat ik zit te kijken naar dingen waarvan ik niet weet wat er gaat komen en ik door die fascinatie maar blijf kijken. Soms irriteer ik me wel mateloos als iemand achter het stuur van de auto hele verhalen zit te vertellen. Dan denk ik: ‘Kan dat niet wachten tot je thuis bent? Lekker als je nu tegen iemand aanrijdt..’ Maar de irritatie zit vooral bij mezelf: waarom vind ik het zo interessant om mee te gluren in andermans leven? Alsof ik het zelf niet leuk/druk/interessant/gezellig genoeg heb.

Druk heb ik het zeker, maar dus stiekem weer best veel met het mee gluren in andermans leven. Dus, poging nummer 2 om de boel anders aan te pakken. En dat lukt, met kleine stapjes…

Wat wil ik?

Als ik terugdenk aan 2016, waarin ik iedere dag een artikel postte, krijg ik spontaan stress. Het grote verschil is natuurlijk dat ik toen een half jaar niet werkte, terwijl Laurens nog wel naar de opvang ging. En in de periode dat ik wel werkte had ik doordeweeks 2 hele dagen vrij. Nu werk ik 5 halve dagen en als ik mazzel heb doet Laurens op mijn vrije middagen nog een dutje, zodat ik dan wat kan bloggen, Netflixen of, als het echt moet, iets in het huishouden kan doen. 😉 Nu ik elke dag werk vliegen de dagen soms echt voorbij zonder dat ik iets ‘blogwaardigs’ heb meegemaakt. En dan denk ik: ‘laat maar, ik heb toch niks te melden.’ Dat vind ik echt jammer, want ik vond het een hele waardevolle ontdekking dat ik door het bloggen heel anders naar de wereld heb leren kijken en dat mijn leukste artikelen vaak over iets heel kleins gaan. 

Ik geniet nog altijd enorm van het bloggen, het verwoorden van mijn gedachten, gevoelens en dingen die ik meemaak. Het geeft me energie en ik word er blij van. Dus wil ik het zeker niet allemaal overboord gooien, maar – zoals bij alles – er een mooie balans in vinden. En die lijkt er langzaam te komen…

Nieuwe werkplek!

Werkplek is het interessante en spannende woord voor mijn eigen versie van de mancave: mijn BregCave!! De zolder, je weet wel die plek die ik elk jaar opnieuw moet uitmesten als hij weer is dichtgeslibt, is nu mijn eigen domein. Met een wasrek en strijkplank op de achtergrond en uitzicht op opstijgende en dalende vliegtuigen van het vliegveld hier vlakbij, ben ik dolgelukkig!
Het bureau dat al 5 jaar op zolder staat, was meer een was-dump-plek dan een bureau. Er zijn dagen geweest dat je het niet meer zag. En die berg was en alles eromheen zorgden, je raadt het al, voor chaos in mijn hoofd.

Ik blockte een dag in de familieagenda om de zolderkamer eens goed onder handen te nemen. Ik voorzag uuuuuuren werk, maar na 1,5 uur was het varkentje gewassen. Vervolgens kleedde ik het geheel aan met wat accessoires en haalde één van de eetkamerstoelen naar boven. Et voilà, mijn eigen plekje was klaar! Binnenkort mag de hunk nog even aan de slag met de boormachine om wat dingen op te hangen en dan is het helemaal af.

Werkt het?

Je snapt dat ik nu wel 3x nadenk voor ik weer ergens heel lyrisch en stellig over ben, maar ik kan wel voorzichtig zeggen dat deze plek heel goed bevalt. Ik ben vanavond (maandag) na het eten direct naar boven gegaan om de plek in te wijden. Het is nu een uur of negen en dit artikel is de derde blogpost die ik vanavond schrijf. Het blijkt dus een productieve plek te zijn! Ik vind het lekker om in mijn eigen wereld te zitten, met een muziekje op de achtergrond, een kop thee binnen handbereik en mijn gedachten die via het toetsenbord op papier vliegen. Niet onderuitgezakt op de bank met de laptop of de telefoon en zonder afleiding van de televisie. Het klinkt allemaal zo voor de hand liggend, maar zoals altijd moet ik iets eerst ervaren voor ik ook echt het nut er van in zie. Ik verheug me er alweer op om morgen nog een avondje ‘te werken’ en mijn inspiratieflow lekker los te laten gaan. Ik moet natuurlijk wel uitkijken dat ik hier niet elke avond ga zitten, want dan heb ik een uitdaging met de roodharige hunk… 😉

Terwijl ik kijk naar de knipperende lampjes van een vliegtuig dat de landing inzet, bedenk ik me dat de puzzelstukjes steeds meer op hun plek vallen. Als je een voorliefde hebt voor puzzels met 1000 stukjes moet je nou eenmaal niet verwachten dat je na 4 stukjes klaar bent.

Heb jij een plekje waar je helemaal in je element bent? En voor de bloggers: waar blog jij het liefste?