Dubbele gevoelens over december

1 December. De dag waarop ik kan zeggen dat ik deze maand jarig ben, iets dat voor een verjaardagsliefhebber als ik het hoogtepunt van het jaar is! Maar het is ook de dag waarop ik me realiseer dat de feestdagen nu écht als een op hol geslagen TGV op me af denderen. Niet echt iets waar ik dit jaar naar uitkijk…

Familiekerst nieuwe stijl

Toen ik in 2016 de kersttafel dekte voor mijn familie was ik me er scherp van bewust dat dit zomaar eens de laatste kerst samen kon zijn. Samen als een compleet gezin. Dat we nog geen 3 maanden later al afscheid moesten nemen van papa had ik echter niet verwacht. Mijn hele leven lang heb ik kerst gevierd met mijn ouders en broers, ik kan me geen jaar herinneren waarin we niet samen zijn geweest. Dit jaar wisten we allemaal niet zo goed hoe we het nu aan moesten pakken. Die hele kerst kon me wel gestolen worden en ik bleek niet de enige die er zo over dacht.

Naarmate de tijd voorbij ging en de kerst langzaam weer in beeld kwam, begon het twijfelen. En zo werden er toch plannen gesmeed om samen, als gezin, kerst te vieren dit jaar. Ik kijk er met gemengde gevoelens naar uit. Enerzijds ben ik heel blij om samen te zijn met mijn moeder, broers en onze gezinnen. Anderzijds ben ik bang dat de afwezigheid van papa dan weer extra tastbaar is.

Anti-kerst of toch niet?

Een tijdje terug was ik zó anti-kerst dat ik zelfs geen boom op wilde zetten. Inmiddels ben ik zo ver dat ik als een magneet naar de foute kerstornamenten in de Hema en Action word toegetrokken. Ik verheug me op 6 december, de dag dat ik traditioneel de boom van zolder haal en het huis in kerstsferen omtover.

Ik realiseer me dat het gemis en het verdriet er niet minder op worden als ik mijn kop in het zand steek. Het is net als een pleister van je arm trekken: gewoon doen. En dan is het eigenlijk ook veel fijner en gezelliger als ik op zo’n moeilijk moment samen met mijn familie ben. Om te knuffelen met mijn neefjes en nichtje, om het glas te heffen op het leven en om nieuwe herinneringen te maken.

Hoewel ik diep van binnen nog steeds het allerliefste drie dagen onderduik in een pyjama, met Netflix en een bunkervoorraad aan eten, weet ik dat ik het daarmee ook niet beter maak. Wel zorgen we ervoor dat de familieverplichtingen een beetje gereduceerd worden, zodat het qua energie een beetje te doen is. Want dat verdrietig zijn is op zulke dagen vermoeiender dan een flinke hardlooptocht als je het mij vraagt.

Happy birthday to…me!

Na de kerst komt mijn verjaardag, op oudjaarsdag. Op die dag had ik altijd van die vaste momentjes met mijn ouders. Om vijf voor 6 in de middag bellen we altijd even, omdat dit het tijdstip is waarop ik op de wereld kwam. Elk jaar haalde ik papa’s anekdote even aan, waarin hij op het balkon naar de buren stond te roepen dat hij een dochter had, maar niemand hem geloofde, omdat ze dachten dat hij teveel champagne op had. Om middernacht belde ik altijd als eerste naar mijn ouders. Deze beide tradities blijf ik met mama voortzetten, al zal het de eerste keer echt wel even gek zijn, om niet de geruststellende stem van papa te horen als hij opneemt.

Waarschijnlijk breng ik mijn verjaardag en oud & nieuw dit jaar wel lekker rustig door met mijn beide mannen. Samen op pad, ergens uitgebreid lunchen en ‘s avonds met sushi en champagne op de bank. In januari vier ik mijn verjaardag dan alsnog met vrienden en familie, om ook de start van een mooi nieuw jaar in te luiden! ♥

Zeikerd!

Terwijl ik dit zo zit te schrijven voel ik me best een zeikerd, terwijl ik dat van nature meestal niet ben. 😉 Het is gewoon allemaal zo raar en ingewikkeld, dat rouwen. Allemaal eerste keren, en dan niet van het vrolijke kaliber. Continu de confrontatie met het gemis, met papa’s afwezigheid. Soms slaat het me ineens keihard in mijn gezicht en realiseer ik me dat ik hem echt nooit meer ga zien of horen. Dat dit het vanaf nu is. En ook al is er nog zoveel moois en fijns over, zo’n gat is niet zo makkelijk te negeren. Dus kijk ik er maar gewoon naar en accepteer ik dat het is zoals het is.

Gelukkig zal december ook veel mooie en vrolijke momenten met zich meebrengen en daar wil ik me ook zoveel mogelijk op focussen. Zo wachten nog een paar leuke feestjes op ons, gaan we nog een dagje naar Antwerpen met vrienden, verheug ik me nu al op 10 kilo sushi, champagne en All you need is love op kerstavond en op de laatste dag van de maand mag ik 37 kaarsjes uitblazen!

Wat vind jij van de decembermaand? Word je er dolgelukkig van of mag het voor jou zo snel mogelijk voorbij gaan?