Soms is een alledaagse situatie ineens anders en raakt het zonder waarschuwing een gevoelige snaar…
Het is vroeg op de avond en Etienne is net thuis van zijn werk. Laurens heeft genoten van een uitgebreid middagdutje. Ik genoot op mijn beurt van het feit dat hij een dutje deed. Het is koud en donker buiten en binnen is het gezellig en warm.
Ik zit op de bank te kijken naar mijn mannen en dan gebeurt het. Laurens loopt waggelend naar zijn vader toe en zegt met zijn allerliefste stemmetje: ‘Zal ik je gezellig even helpen in de keuken papa?’
NOU VEEG MIJ MAAR OP HOOR! Ik voel een brok in mijn keel schieten en word helemaal warm van binnen. Ik ben uit het niets ontzettend ontroerd door een doodgewoon tafereel. Maar op de een of andere manier is het nu niet zo doodgewoon. Ik kijk ernaar met aandacht en misschien maakt juist dat het wel bijzonder. Ineens realiseer ik me dat dit gewoon echt is. Dat ik onderdeel ben van dit leuke gezelschap. En tja, ik ben een sentimentele dweil, dus dan komen de waterlanders vanzelf.
Ik luister naar mijn twee mannen, die inmiddels samen aan tafel zitten. Voor hun neus ligt een stapel speelgoedboeken. Laurens is al een paar dagen fanatiek aan het aankruisen en wijzen en mag een aantal cadeaus voor zijn ‘verlangslijsje’ uitknippen en opplakken. ‘Papa? Als ik morgen dan net zo groot ben als jij hè, dan wil ik met jou heel graag dit spelletje doen. Zal ik het dan vast op mijn lijsje zetten?’
Zulke kleine momentjes zijn op het eerste oog niet bijzonder en daarom is de kans ook vaak groot dat ik ze mis, dat ze mijn aandacht niet trekken. Het is zo makkelijk om het allemaal als vanzelfsprekend te zien en daarom ben ik blij dat mijn brein er af en toe voor zorgt dat ik het zie. Dat ik écht kijk naar wat zich voor mijn neus afspeelt.
De band tussen mijn twee mannen is zó bijzonder. Ze zijn ontzettend goed op elkaar ingespeeld en kunnen samen heerlijk rondscharrelen in en om het huis. Het geduld van Etienne verdient wat mij betreft de Nobelprijs, want waar ik in geval van peuterpuberdrama soms allang ontploft zou zijn, is hij meestal nog de rust zelve. Als ik naar ze kijk terwijl ze samen koken, spelen of gewoon zitten te knuffelen knal ik echt uit elkaar van liefde en trots. Dan realiseer ik me weer hoe bijzonder het is dat wij bij elkaar horen. Dat wij een gezin zijn. Soms slik of veeg ik dan weleens een traantje weg waarna Etienne me verwonderd aankijkt en vraagt: ‘Wat is er liefje?’ ‘Oh gewoon, ik ben zo gelukkig met jullie twee.’
Op welke momenten kun jij ontroerd raken van iets ‘gewoon bijzonders’?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
5 Reacties
Zo waar. Ik kan net zo janken om t feit dat we zo’n geluk hebben. Gewoon zondag ochtend in bed. Of met z’n drietjes naar de dierentuin. En dat je dan allebei een kus of knuffel krijgt omdat de peuter het zo leuk vind. Geluk zit in kleine dingen
Heel herkenbaar! Ik smelt tegenwoordig van de kleinste dingen. 🙂 Het moederschap is mooi!
Ik ben nu ook ontroert! 🙂 Ik geniet er ook erg van. Die van mij maken altijd samen grapjes en hoewel ik meestal het ‘slachtoffer’ ben, vind ik het erg leuk dat ze de humor en gekkigheid van d’r vader geërfd heeft. Ben sinds een paar dagen elke avond een dankbaarheidslijstje aan het maken en ze staan er allebei elke dag op. En dan vaak ook nog iets dat ze hebben gedaan.
De oudste die lekker naast mij komt liggen in de zetel terwijl we samen naar tv programma kijken of de jongste die zomaar zijn spel even pauzeert om mama een knuffel te komen geven.
Heerlijk hè, dat is oprecht het alleemooiste aan mama mogen zijn?