Hoe is het als je nooit even bij je ouders kunt binnenwippen voor een bakje koffie? Als een logeerpartijtje met neefjes of nichtje een hele logistieke operatie wordt? Als je altijd moet plannen wanneer je je familie wilt zien? Ik vertel hoe ik het ervaar dat er fysiek een grote afstand is tussen mijn familie en mij…

Ik weet niet beter

In de jaren ’70 van de vorige eeuw verlieten mijn ouders de Randstad om zich te vestigen in het Brabantse Tilburg. Later verruilden ze de stad voor het dorp Loon op Zand. In dit dorp werden mijn broers en ik geboren en we brachten hier het grootste deel van onze jeugd door. De familie van zowel mijn moeders als van mijn vaders kant woonde op minimaal 45 minuten rijden bij ons vandaan. Ik wist niet beter dan dat we elkaar niet wekelijks zagen en dat logeerpartijtjes bij opa en oma altijd wat geregel met zich meebrachten. Nu werkte mijn vader een groot deel van mijn jeugd in Den Haag, dus er was altijd wel een mouw aan te passen als een van ons gebracht of gehaald moest worden.

familie bregblogt.nl

Op mijn 18e vertrok ik naar Maastricht en daarmee was de afstand tussen mijn ouders en mij vergroot naar 1,5 uur reizen met de trein. In het begin ging ik nog regelmatig in de weekends naar huis, maar al gauw bleef ik vaker in het Zuiden. Toen ik een paar maanden het huis uit was, besloten mijn ouders dat ze graag terug wilden naar de Randstad. Een jaar later verlieten zij het Brabantse land en keerden terug op hun oude nest. Voor mij maakte dat niet zoveel verschil, de reistijd werd een half uurtje langer en er was een nieuw huis, maar dat vond ik prima. In de eerste jaren van mijn zelfstandige bestaan was ik op zijn zachtst gezegd nogal zoekend naar wie ik was, en daarmee vooral gericht op mezelf. Ik vond het prima om af en toe naar ‘huis’ te gaan, maar als het een tijdje niet zo was, vond ik het ook prima. Daarnaast kwamen mijn ouders ook weleens naar het zuiden, dus de afstand voelde helemaal niet groot.

En toen kwam Laurens

Toen mijn bevalling van Laurens op gang kwam, hebben we op vrijdag naar mijn ouders geappt, dat ze op zaterdag maar een hotelletje moesten boeken. Ik wilde ze graag in de buurt hebben en ook de kans geven om kennis te maken met hun kleinzoon. Vanwege de afstand konden ze niet elke dag even een kopje koffie komen drinken, dus zouden ze een paar dagen in de buurt zijn en doen alsof ze vlakbij woonden. Wat was ik blij dat ze in de buurt waren toen ik halsoverkop naar het ziekenhuis moest voor de staart van de bevalling. Ik had van tevoren nooit kunnen bedenken dat ik mama bij de bevalling wilde hebben. Tot het zover was en de oerkracht het overnam. Mama moest komen en rap een beetje. Deze dag heeft onze band ongelooflijk versterkt. Als je zoiets intens, prachtigs, verschrikkelijks en mooist samen beleeft, maakt dat indruk. In de dagen die volgden was ik ontzettend blij dat mijn ouders in de buurt waren. Ze kwamen elke dag even kijken en knuffelen en ik genoot van hun trotse gezichten als ze naar Laurens keken. In de maanden die volgden kwamen ze ook vaak een paar dagen, zodat ze optimaal konden genieten van Laurens en wij van hun gezelschap.

Altijd plannen

Een spontaan bezoekje bij of van mijn ouders vergt altijd de nodige planning. Ten eerste is daar de reistijd, zonder files al gauw zo’n 1 uur en 45 minuten. En dan was er nog werk. En mijn rijangst. Ik zou het bijvoorbeeld hartstikke leuk vinden als mijn neefjes en/of nichtje eens bij Laurens komen logeren, ware het niet dat ook zij op ongeveer dezelfde afstand wonen en je dus altijd een flinke logistieke toer moet uithalen om de neven en nicht met elkaar te herenigen. 😉

Een aantal jaar geleden werd papa ziek en toen werd de afstand pijnlijk duidelijk. Ik kon- en kan- nooit zomaar even een uurtje koffie gaan drinken of mee naar het ziekenhuis. Ik vond dat echt ontzettend moeilijk. Gelukkig heb ik Etienne aan mijn zijde die me vanaf het begin één ding duidelijk heeft gezegd: ‘Als jij naar Dordt wilt, dan gaan we. Ik rij op 1 dag op en neer of we blijven slapen, maar als jij wilt gaan, gaan we!’ Ik heb regelmatig gebruik gemaakt van dit aanbod, wanneer de behoefte om bij mijn ouders te zijn soms kinderlijk sterk was. Ik ben zo blij dat we konden gaan als de behoefte daar was. En wat ben ik blij dat ik in 2016 nog alleen met Laurens naar Zeeland ben gereden voor een paar dagen minivakantie met mijn ouders. De frequentie van de bezoekjes is over het algemeen lager, maar de kwaliteit is wel hoog.

papa en mama bregblogt.nl

Dat plannen was vooral in de laatste periode met papa heel zwaar. Ik wilde het liefst dag en nacht daar zijn, maar dat was om verschillende redenen niet mogelijk. We konden gelukkig wel een paar dagen logeren bij mijn oom en tante, wat ontzettend fijn was. Toch verlang je in zo’n moeilijke tijd ook weer naar je eigen huis (wat is dat toch, dat je altijd verlangt naar datgene dat er op dat moment niet is?!) en na een paar dagen vertrokken we toch weer naar het zuiden. Zo pendelden we regelmatig op en neer tussen Maastricht en Dordrecht. Nu heb ik de A16 nooit zo’n gezellige snelweg gevonden, dat vind ik eigenlijk van geen  enkele snelweg, maar ik kreeg er op den duur echt een hekel aan. Na papa’s overlijden was ik ook even klaar met lange afstanden reizen en rijden en bleef ik het liefst rundumhause. Terwijl mijn hart er juist om schreeuwde om bij mama te zijn. Dat is echt een periode geweest waarin ik de afstand regelmatig heb vervloekt.

Afstand mag geen belemmering zijn

Nu ik ouder word en er pijnlijk met groot verlies ben geconfronteerd, let ik er goed op dat ik de afstand tussen mijn familie en mijzelf niet als een belemmering zie, hoe moeilijk het soms ook is. Zo nodigde mijn oom ons onlangs uit om de start van zijn pensioen te komen vieren. Omdat wij de familiedag in september al hadden moeten missen, wilden we hier graag bij zijn. We besloten om er een dagje uit van te maken en maakten een tussenstop bij Schiphol, om vliegtuigen te spotten, de gezamenlijke, ietwat hysterische hobby van de peuter en mijzelf. Op deze manier voelde het niet alsof we meer in de auto zaten dan dat we op bestemming waren en dat voelde fijn. We genoten van een hele gezellige avond en moesten rond een uur of 10 toch maar eens beginnen aan de terugreis. Als ik dan in het donker op de snelweg zit, terwijl ik verlang naar mijn warme bedje, baal ik weleens van de afstand. Zeker na zo’n warme en gezellige avond, waarop ik me weer realiseer hoe blij ik ben met mijn familie.

Er zijn ook voordelen…

Voordat je denkt dat het alleen maar kommer, kwel en ellende is met die afstand, kan ik je vertellen dat er ook wel wat voordelen aan zitten. Zo zijn de bezoekjes aan de familie altijd fijn en het is alsof we ons steeds meer realiseren dat het echt waardevolle tijd is die we samen doorbrengen. Het is niet vanzelfsprekend en we nemen echt de tijd voor elkaar. En gelukkig is er WhatsApp, zodat ik gewoon virtueel koffie kan drinken met mijn moeder, Laurens met haar kan kletsen en ik haar van alles in huis kan laten zien. Natuurlijk is dat anders dan in het echt, maar dat mag de pret niet drukken!

Ik ben blij dat we een goede weg hebben gevonden om de afstand gevoelsmatig zo klein mogelijk te maken. En dat we genieten van de momenten dat we samen zijn, waarop die hele afstand niet lijkt te bestaan. Maar toch, als ik de loterij win koop ik een helikopter, zodat ik toch af en toe koffie kan gaan drinken bij mama of even kan knuffelen met mijn neefjes en nichtje.

Hoe zit het bij jou? Woont jouw familie ver weg of juist dichtbij? Wat vind jij de voor- en nadelen daarvan?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

4 Reacties

  1. Fijn dat jullie er je weg in hebben gevonden. Mijn familie woont dichtbij gelukkig, het kijkt mij niet fijn om zo ver weg van ze te wonen.

  2. Heel herkenbaar. En ik ken het inderdaad ook niet van vroeger, want al onze familie woonde dichtbij. Mijn moeder woont 1,5 uur en mijn vader 2 uur rijden. Toen mijn moeders man jaren geleden overleed bleek overigens 1,5 uur ook niet zo ver (helemaal ‘s avonds om 22 u).
    Wat ik overigens ook een nadeel vind, is dat het zolang rijden is dat je dan ook het gevoel hebt dat je de hele dag moet blijven, terwijl ik niet zo’n typ ben om de hele dag te zitten/communiceren. We proberen nu vaak iets eraan te koppelen onderweg, zodat we ook gewoon even op de koffie kunnen 😉

  3. Pingback: Spannende avonturen onderweg met Snelweg Sprookjes!* - Breg Blogt

  4. Pingback: Groot vakantieverslag: Zeeland, Amsterdam en de Veluwe! - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.