Toen ik een burnout had, zag ik overal spoken. Wandelen was goed voor mijn herstel, dus trok ik er (bijna) iedere dag dapper op uit. Wij wonen aan de rand van wat we noemen ‘het veld’, ook wel bekend als de karakteristieke uitgestrekte Limburgse Heuvels. Aan de voet van deze heuvels liggen bossen. In die bossen voelde ik me destijds altijd als opgejaagd wild. In mijn angsten was ik er heilig van overtuigd dat er ineens iemand uit de bosjes zou springen en niemand dan wist waar ik was. ‘Doe niet zo gek’ hield ik mezelf dan voor ‘zoiets gebeurt alleen in series!’ En nu is het gebeurd met Anne Faber. 

Het noodlot is zo wreed. Het is zo gewoon, zo vanzelfsprekend dat je in dit land kunt gaan en staan waar je wilt. Dat je denkt op vrijdagmiddag: ‘Ik ga lekker een flink stuk fietsen. Even bewegen, even eruit.’ Het is niet midden in de nacht, er is geen enkele reden om je af te vragen of het wel verstandig is. En dan beland je op de verkeerde plek, op de verkeerde tijd. En je komt niet meer thuis. Ik heb de afgelopen tijd veel gedacht aan Anne. Aan hoe afschuwelijk het voor haar geweest moet zijn. Helemaal alleen. Hartverscheurend, onbegrijpelijk en zo ontzettend verdrietig. Je zou toch denken we dat we in een land wonen waar je als vrouw of man gewoon veilig alleen over straat kunt, waar je wilt, wanneer je wilt. Waar je gewoon kunt gaan fietsen, hardlopen of wandelen als jij daar zin in hebt. Waar je je niet af hoeft te vragen of er een monster losloopt, dat jou al jouw vrijheden kan ontnemen.

Ik denk terug aan mijn eigen angsten van al die jaren geleden. Ze hebben me nooit meer echt losgelaten. Ik loop nog steeds niet helemaal relaxed door een bos als ik alleen ben. Het liefst heb ik dan meerdere mensen om me heen. De onoverzichtelijkheid van zo’n bos maakt me onrustig. Terwijl de schoonheid van de natuur me tegelijkertijd heel rustig maakt. Nu het vreselijke noodlot van Anne zo vers is, zal ik voorlopig helemaal niet meer alleen over straat gaan in het donker. Of alleen het bos in gaan. Na een tijdje gaan de scherpe randjes van de angst af en zal ik hopelijk weer dapper op pad gaan. Want angsten zijn er om in de ogen te kijken, tenminste, zo zie ik dat. Ik wil me niet in de greep laten houden door ‘wat als’ of ‘stel dat’. Al is dat op dit moment verdomde lastig, nu één van mijn grootste angsten ineens niet meer alleen op tv blijkt te gebeuren….

bron: www.lentezoet.nl

 

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

2 Reacties

  1. Zo herkenbaar! Ik voel me ook nooit helemaal op mijn gemak in een bos, maar toch verwacht je niet dat je dit zal overkomen als volwassenen verstandige vrouw. Toch blijken er monsters rond te lopen die de wereld kapot maken. En dat is helaas de harde werkelijkheid 🙁

  2. Heel mooi geschreven! Het is zo jammer dat er uberhaubt aan moeten denken dat het midden op de dag misschien wel niet veilig is. So sad 🙁

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.