Ik was hoogzwanger en werd slachtoffer van een zakkenroller…

Ik kocht deze week een nieuwe tas. Niet echt wereldschokkend, eerder heel leuk! Het model wordt ook wel cross body genoemd, lekker handig je handen vrij en je kunt toch van alles meeslepen. Terwijl ik de tas om mijn lijf hing en de rits sloot, dacht ik aan die dag waarop ik met zo’n zelfde soort tas in een bizarre achtbaan belandde…

What the F…!

Ik was 35 weken zwanger toen ik met een vriendin gezellig naar de stad ging. Samen met haar zoontje van 1,5 slenterden we door de stad en kletsten heerlijk bij. Het was Goede Vrijdag en erg druk in de stad. Ik droeg mijn tas schuin over mijn lijf en duwde de kinderwagen. We liepen naar het Onze Lieve Vrouweplein in Maastricht om een kaarsje aan te steken in de basiliek. Ik graaide met mijn hand in mijn tas om geld te pakken toen ik me helemaal te pletter schrok.

Ik ben gerold.

Ik kon mijn -niet al te kleine- portemonnee nergens vinden. Ik keerde, tegen beter weten in, mijn tas binnenstebuiten. Nergens te vinden. Ik riep in paniek: ‘Ik ben gerold!’ We besloten om terug te lopen naar de Hema, waar we het laatst waren geweest. Met mijn zwangerschapsbrein kon het natuurlijk ook zomaar zo zijn dat ik mijn portemonnee ergens had laten liggen. Helaas, bij de Hema vingen we ook bot en langzaamaan realiseerde ik me wat er gebeurd was. Ik was gerold.

Ik heb zelden contant geld bij me. Nét voor ik gerold werd had ik nog gepind. 20 Euro maar, dus de schade viel mee. Het zou me niets verbazen als de roller me heeft gevolgd vanaf de pinautomaat om toe te slaan op een geschikt moment. Een absurd idee.

Zoiets overkomt mij niet…

Nu ben ik echt niet wereldvreemd, maar in Maastricht heb ik nooit het gevoel gehad dat zoiets me zou gebeuren. Naïef misschien, maar in de 15 jaar die ik op dat moment hier woonde was zoiets nog nooit gebeurd, ook niet in mijn omgeving. Voor alles is een eerste keer, dus stond ik daar, verbouwereerd en ook wel in shock om wat er was gebeurd. Tel daar ook nog even een flink shot gierende hormonen bij op en je weet het wel… Ik belde Etienne een keer of 80 en toen hij eindelijk terugbelde realiseerde ik me dat ik 35 weken zwanger was en hij dus zomaar kon denken dat er iets met de baby was. ‘Gelukkig’ was het slechts een gejatte portemonnee.

Kwetsbaar

Ik vertrok naar het politiebureau om aangifte te doen. De kans dat er iets terug zou komen was heel klein. Als mijn aangifte zou helpen om verder leed voor anderen te voorkomen was ik al blij. Langzaamaan drong tot me door wat er gebeurd was. Iemand had het lef gehad om in MIJN tas aan MIJN spullen te zitten. Ik voelde me heel erg kwetsbaar en verdrietig. Ik moest er niet aan denken wat er was gebeurd als ik het had ontdekt toen ze bezig waren. Was er dan geweld bij komen kijken? Ik aaide over mijn buik en probeerde wat te kalmeren.

Dit gebeurt me niet nog een keer…

Vanaf dat moment check ik altijd of de rits van mijn tas in mijn zichtveld is en laat ik mijn tas nooit meer zomaar openstaan uit gemak of vol goed vertrouwen. Want er zijn dus niet alleen mensen op deze wereld die stelen van anderen. Er zijn mensen die dat zelfs doen bij een hoogzwangere vrouw die een klein kind bij zich heeft. Ik ben blij dat het verder goed is afgelopen en hou voortaan als een wereldvreemd vrouwke lekker mijn hand op de tas.

Het kwam goed…

De volgende dag, toen ik weer een beetje gekalmeerd was, kreeg ik een berichtje op Facebook. Een medewerker van de afvaldienst van de gemeente had mijn portemonnee gevonden en wilde hem graag teruggeven. Ik was totaal overdonderd en durfde het amper te geloven. Ik ben de beurs gaan ophalen en alles, behalve de 20 euro natuurlijk, zat er nog in. Ik heb de vinder uitgebreid bedankt (tot mijn grote schaamte heb ik geen bloemetje meegenomen, ik was nog een beetje in shock) en kon het hoofdstuk sluiten. Wat is het toch een fijne gedachte dat hoe slecht sommige mensen ook zijn, er altijd ook goede, eerlijke en betrouwbare mensen bestaan. ♥

Heb jij weleens zoiets meegemaakt?