Zes maanden

Het is oh zo cliché, maar oh zo waar: het lijkt nog maar zo kort geleden dat we afscheid namen en ineens is er een half jaar voorbij. Poef!

Een half jaar is voorbij gegleden. Zes maanden waarin we allemaal onze draai hebben moeten vinden. We draaien en golven nog steeds rustig verder tot alles op een dag misschien weer een beetje op zijn plek valt. Deze 6 maanden, ze voelen als een week en 10 jaar tegelijkertijd.

Ik hoor je stem nog, ik voel je knuffels. Zie je gerustellende blik voor me als ik het allemaal even niet meer weet. Er zijn alweer zoveel dingen gebeurd waarvan ik zoooo graag had willen weten wat je ervan vindt. Ik zei deze week nog tegen mama dat je het echt geweldig had gevonden dat de caravan zo goed terecht is gekomen bij mijn vriendinnetje. En dat je haar waarschijnlijk honderd keer had geappt en gebeld om te helpen en te zorgen dat alles goed zou gaan.

Ik mis het om, onder het genot van een borreltje, lekker met je te keuvelen. Om te sparren over dingen waar ik niet helemaal uitkom. Ik mis hoe je zo ontspannen kon neerploffen voor een dutje, terwijl er om je heen druk werd gescharreld door ons allemaal. Ik mis het zelfs dat je om elke scheet naar je borstzakje graaide om je iPhone te pakken om iets op te zoeken.

In de Efteling was het gemis nog groter. Niet dat je zo’n pretpark fan was, maar in elke hoek van dat park lagen herinneringen. Aan die keer dat jij de legendarische familiefilm maakte tijdens een dagje Efteling. Of toen we meehielpen toen er een benefietconcert van André Rieu werd georganiseerd op het grote grasveld. De pagode, waar we honderd jaar geleden als eersten in mochten. Om nog maar te zwijgen over de omgeving, de streek waar ik ben opgegroeid en die uit elkaar barst van herinneringen. Hoe moeilijk het soms ook was, het was ook een troost om daar te zijn. Het voelde vertrouwd.

De dagen worden korter en donkerder en ik merk dat ik daar wat last van heb. Over een paar maanden staat de kerst voor de deur. Ik wil er nog niet aan denken, de eerste kerst zonder jou. Mijn hart breekt in honderdduizend stukjes als ik daar te lang bij stilsta. Toch weet ik dat we ons daar ook weer doorheen slaan. Met wat flessen wijn en een tafel vol hapjes komen we een heel eind.

Je prijkt nu aan mijn linkerhand en daar ben ik zo blij mee. Zo ben je bij me en dat geeft heel veel troost.

Ik hoop dat je af en toe meekijkt en dat je trots bent. Dat je ziet dat we roeien met de riemen die we hebben en dat we dat nog nog best aardig doen ook.

❤

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.