‘Jij bent altijd zo spontaan!’
‘Jij bent echt zo zelfverzekerd!’
Zomaar wat uitspraken die mij weleens zijn toebedeeld. En in zekere zin kloppen ze ook wel. Met de nodige nuance dan. Want ik ben een extravert persoon, maar tegelijkertijd ben ik ook verlegen. Huh, jij Breg? Yup, that’s me! Dat is toch een onmogelijke combi? Nee hoor…
Ik heb jaren gewerkt in een grootzakelijke omgeving. Je kent het misschien wel: en hoop jargon, trainingen en bijbehorende persoonlijkheidstesten. Want: je moet aan een bepaald profiel voldoen of in een hokje passen, anders raakt men van slag. Anyway, in die tijd ben ik een aantal keer door de MBTI mangel gehaald. De watte? De Myers Briggs Type Indicator. Deze test bestaat uit tientallen vragen en uiteindelijk rolt daar een type uit, bestaande uit 4 letters. (lees hier meer over MBTI) Voor de eerste letter zijn 2 opties: de E van extravert of de I van introvert. Deze letter was bij mij altijd hetzelfde, ik ben een E’tje, zoals dat in de volksmond werd genoemd.
In deze blog:
Hoe herken je een extravert?
Een belangrijk kenmerk van extravertie is dat je energie krijgt van andere mensen. Ik ben zelf graag omringd door anderen en als ik niet uitkijk ga ik ook heel ver om anderen te pleasen. In de periodes dat ik in de afgelopen jaren niet werkte, miste ik dan ook vooral het contact met anderen. Ik zou echt een hele slechte zijn om fulltime thuis te zijn, na een tijdje zou ik waarschijnlijk tegen de muren omhoog vliegen.
Een aantal kwaliteiten van een extravert zijn: Enthousiast, Openhartig, Spontaan, Direct, Makkelijke Prater, Initiatiefrijk. Een paar valkuilen zijn: Fanatiek, Loslippig en Wispelturig.
Ik zie ze allemaal in mezelf terug, zowel de kwaliteiten als de valkuilen. Over het algemeen is een extravert persoon dus heel erg outgoing en gericht op anderen. Hoe kan het dan dat iemand met een extravert karakter toch verlegen is? Dat wil ik graag uitleggen aan de hand van mijn eigen ervaringen.
Achter het behang
Als ik naar een feestje ga, waar ik behalve de gastvrouw niemand ken, komt de verlegenheid in vol ornaat opzetten. Ik blijf het liefst in de buurt van de gastvrouw plakken, nestel me ergens op de bank of doe verwoede pogingen om op te gaan in het behang. Ik vind het op zo’n moment zo moeilijk om aan te haken bij gesprekken of groepjes van mensen die elkaar al langer kennen. Op zulke momenten ben ik me extra bewust van mijzelf. Bang om iets doms, verkeerds of geks te zeggen. Dus wat doe ik? Ik hou mijn mond en trek me terug. Ik kan me voorstellen dat dit overkomt als desinteresse of misschien zelfs arrogantie. Ik zie weleens niet-geposeerde foto’s van mezelf en moet bekennen dat ik best wel een klein beetje een resting bitch face heb... Met andere woorden: in ontspannen toestand prijkt er niet continu een glimlach op mijn gezicht…
Meestal kom ik na verloop van tijd toch vanzelf in gesprek met mensen en als ik een paar uur later het feestje verlaat heb ik een ontzettend leuke avond gehad. Het is altijd die verrekte drempel waar ik overheen moet.
Desinteresse?
Nog zo’n voorbeeld. Ik ben in gesprek met iemand die ik niet (zo) goed ken. Ik stel wel wat vragen, maar laat er ook een heleboel achterwege. Desinteresse? Nee, totaal niet. Ik ben ook hier veel te bewust van wat er uit mijn mond rolt en daardoor bang om de verkeerde vraag te stellen. Misschien ga ik wel te ver in mijn interesse en wordt het aangezien als nieuwsgierigheid of als iets geks. Ik stel me daardoor eerder wat terughoudend op, om achteraf te balen dat ik niet meer heb durven vragen en zeggen.
Door de grond zakken…
Nog zoiets: spreken in het openbaar. Een aantal jaar geleden moest ik op mijn werk een presentatie geven, als afsluiting van een cursus. Ik had een sterk verhaal, goede slides en kende mijn boodschap uit mijn hoofd. Niks aan het handje zou je zeggen. Ik vond het alleen echt dóódeng. Er zaten zo’n 30 man voor me en ik wilde het liefst door de grond zakken. Al die mensen keken me aan. Wat dachten ze? Deed ik het wel goed? Oh, ik voelde mijn wangen rood kleuren, shit. Ik concenteeerde me en rondde mijn presentatie af. Het ging uiteindelijk hartstikke goed en ik kreeg mooie feedback. Achteraf zei mijn manager wel: ‘Ik was even bang dat je door het projectiescherm zou lopen, je deed steeds een stapje verder naar achteren.’ Sindsdien ben ik vastberaden om steeds een beetje beter te worden in het spreken in het openbaar.
Ik spring graag in het diepe, zoals tijdens de mindfulness sessie op de hei. Niemand nam het woord en ik spoorde mezelf aan om het dan als eerste te nemen. Dat kan dan gezien worden als ‘haantje de voorste’ gedrag, maar ik doe het dus juist om mezelf uit te dagen. En om niet nog een hele tijd nerveus te zijn voor het moment dat ik later alsnog aan de beurt zou zijn. Ik trek de pleister er liever snel vanaf.
Is er iets aan te doen?
De vraag is eerder of ik er iets aan wíl doen. Aan de ene kant zou ik het fijn vinden als ik me in onbekende situaties makkelijker en sneller op mijn gemak zou voelen. Het kan nog best weleens wat stress opleveren als ik een ‘blind date’ of feestje met veel onbekenden in het vooruitzicht heb. Vroeger kon ik me er dan ook gerust met een smoes vanaf maken. Dat leek me makkelijker dan de marteling van een plek vol onbekenden. Inmiddels gun ik mezelf deze easy way out niet meer en ga ik gewoon dapper op het onbekende af. Zo ging ik in 2015 naar een etentje met een groep vrouwen die ik tot dan toe alleen online had gesproken. Ik vond het reuze spannend, maar het was zó de moeite waard. Sindsdien durf ik steeds een beetje meer en daar ben ik trots op. Dus ja, er is wel iets aan te doen om niet veilig in mijn comfortzone te blijven. Lekker veilig thuis op de bank grappen maken met Etienne en alleen het huis uit voor het bekende. Dat kan ik de rest van mijn leven nog. Ik daag mezelf dus regelmatig uit om ergens naartoe te gaan, waarvan ik weet dat ik het spannend vind. En negen van de tien keer kom ik zo enthousiast en blij thuis, dat ik weet dat dit de juiste aanpak is. Die tiende keer is dan gewoon pech. Of een leermoment.
Wil ik het veranderen?
De verlegenheid is, net als de extraverte eigenschappen, een onderdeel van mij. En…(ja joh lekker zweverig Breg) dat is oké. Maar echt, ik zie namelijk ook voordelen in die verlegenheid! Stel je voor dat ik overal zo binnen zou walsen als dat ik doe bij degenen die dichtbij me staan. Dat ik grappen maak, bijdehand doe of spontaan hele verhalen begin te vertellen? Dat zou toch ook weleens wat rare situaties kunnen opleveren…
Ik ben me in de afgelopen jaren bewust geworden van de verlegenheid en gebruik het zoveel mogelijk als een kwaliteit. Bijvoorbeeld om een situatie in me op te nemen. Om me bewust te zijn van wat ik doe en zeg en daar weer van te leren. Want verlegen of niet, ik ben en blijf een flapuit die geregeld wakker ligt met het schaamrood op haar kaken als ze weer eens wat geks heb geroepen of gezegd. Het is dus een soort rem, die me even laat stilstaan voor ik opga in een nieuw gezelschap.
Een verlegen en extravert persoon bestaat dus. Twee bijzondere eigenschappen die in mijn geval elkaar in balans houden. Ik pak er een in elke hand en wandel rustig verder.
Ben jij introvert of extravert? Herken je iets in mijn verhaal? Deel het in de comments, ik kijk er naar uit om het te lezen!
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
6 Reacties
Volgens de befaamde test die je net noemde was ik een I-tje, maar met E-kenmerken. Snap ik wel. Die verlegenheid waar jij mee worstelt lach ik vaak weg, ik weet precies wat ik moet doen of zeggen in sociale en zakelijke situaties en heb altijd een (oprecht) praatje klaar. Daarom kom ik soms extraverter over dan ik ben. Ik zou het een goede zaak vinden als bedrijven zich hier meer in zouden verdiepen. Het loont echt om te weten welk vlees je in de kuip hebt! (En om te weten hoe je zelf in elkaar zit.)
Hmm die test wil ik ook wel eens doen. Zelf herken ik me erg in wat je schrijft. Dus volgens mij ben ik ook extrovert maar ook verlegen/onzeker..
Leuk om te lezen. Zelf ben ik extravert. Spreken in het openbaar… geen probleem. Zelfs als het onvoorbereid moet. En die testjes, heel herkenbaar. Heb ik ook vaak gedaan.
Pingback: Dit vind ik écht awkward als blogger - Breg Blogt
Pingback: Oh happy day #49: op werkvakantie in Overijssel - Breg Blogt
Pingback: Anders is oké! - Breg Blogt