Vliegende zandzakken

‘Kom op dames, nog een tandje harder! Jullie kunnen het!’ Ik kijk naar de zwetende blonde vrouw die recht tegenover me staat. Ze kijkt alsof ze ieder moment kan neerstorten. Arm ding. Het volgende moment kijk ik verschrikt achterom: ‘What the f***! Vloog daar nou een zandzak tegen mijn kont?’

Een aantal weken geleden kwam ik op het lumineuze idee om eens een les ‘Total Body Workout’ te proberen. De vier (!!) daaropvolgende dagen kon ik amper lopen, zitten of opstaan zonder te klinken als een roestig autoportier. Kun je nagaan hoe ik me voelde. Ondanks de fysieke marteling vond ik het geweldig en besloot ik om direct na mijn vakantie de draad weer op te pakken. Die croissants en glazen wijn zijn allemaal lekker en leuk en aardig, maar ze moesten er hoognodig afgetraind worden. Ik hees me in wel mijn fancy pants, vulde een fles water en betrad het strijdtoneel.

Al in de eerste les werd mijn motoriek ernstig op de proef gesteld tijdens het steppen. Ik glunderde van trots toen ik de pasjes tot mijn eigen verbazing toch best snel oppikte. Je snapt dat ik nu bij les 2 vol zelfvertrouwen ben en meteen een step wil pakken. ‘Nee, geen step vandaag.’ zegt de juf. Een beetje onwennig sta ik in de lege zaal, nieuwsgierig naar wat me te wachten staat.

Tien minuten later hups ik met een kop als een tomaat alle kanten op. Double step, mambo shuffle en slide, ik doe het allemaal met verve. En regelmatig in tegenovergestelde richting van de rest van de groep. Ik kijk naar de blonde vrouw tegenover me. Ze puft en steunt en toch twinkelen haar ogen. Die blonde fitgirl ben ik, in een immense spiegel die me genadeloos elke beweging laat zien. ‘Kom op dames, joggen op de plaats!’ Shit. Hardlopen en ik zijn niet echt de beste vrienden, maar ik laat me niet kennen. Enthousiast begin ik te hobbelen op mijn plaats en dan kijk ik verschrikt achter me. Wat klettert daar zo tegen mijn kont?

Het voelt alsof er twee zandzakken tegen mijn kont aanvliegen. Alsof ik op een paard zit met een tas om, die steeds tegen me aan stuitert. Klots. Klots. Klots. Klots. De zandzakken laten zich bij elke stap gewillig naar beneden vallen.

Het duurt even voor het kwartje valt.

Het is mijn kont zelf.

Ik heb slappe hangbillen die hun uiterste best doen om de ruimte die ze in mijn vel hebben optimaal te benutten. Wanneer is dit in hemelsnaam gebeurd? Ik, die altijd amper billen had en de exemplaren die ik had waren compact en stevig. Dat de zwaartekracht genadeloos is voor alle figuren moge dus wel duidelijk zijn. Ik zie meteen visioenen van mezelf en mijn pannenkoekbillen in vormeloze mom jeans en geef nog een beetje gas, terwijl ik het verschrikkelijke gevoel van de bonkende zandzakken negeer.

Dapper hobbel ik door, terwijl ik alle spieren die ik maar kan aanspannen omhoog trek. Naast die twee zandzakken op de plek waar vroeger mijn kont zat, moet ik er ook voor waken dat niet mijn hele onderlijf op de grond belandt. Wanneer we het joggen afwisselen met jumping jacks, heb ik het gevoel dat ik ieder moment als een vers stapeltje Mikado op de grond kan donderen.  De blonde vrouw in de spiegel kijkt me aan met een fronsend voorhoofd. Ja meid, de zwaartekracht heeft je gevonden, op naar de 40!

De term ‘schop onder je kont’ heeft ineens een hele andere dimensie gehad. Ik neem mijn hangbillen mee naar buiten en ben vastberaden om ze de komende maanden (je moet wel realistisch zijn) in te ruilen voor een schattige miniversie van J-Lo’s bips. Als de spierpijn me tenminste ooit nog toestaat om op te staan uit mijn stoel.