Vijf jaar. Meestal is vijf jaar reden voor een feestje. Een verjaardag, een lustrum, iets anders met toeters, bellen en ballonnen. Vandaag ben jij vijf jaar weg en daar is niks feestelijks aan. Het is gewoon stom.

Ik schreef al eens eerder hoe ik die verschrikkelijke dag in juli 2012 heb beleefd. Het was zo onwerkelijk om de boodschap te krijgen dat je er niet meer was. Ik denk dat het de meest bizarre en onwerkelijke boodschap is geweest die ik ooit in mijn leven heb gekregen. Dat iemand, zo jong, liefdevol, enthousiast en betrokken zomaar ineens weg is. Ik snap het nog altijd niet en kan een beetje in paniek raken als ik er te lang over nadenk.

Weet je wat ik het meest absurde vind aan het verlies en de rouw die daarop volgt? Dat de wereld gewoon doordraait. Mensen gaan gewoon naar hun werk, lachen, huilen, feesten, dansen en vloeken. Alsof er niets gebeurd is. Ik weet nog dat ik een paar dagen na jouw overlijden in een vergadering zat. Het ging werkelijk nergens over en er werd gediscussieerd over zulke kleine, onnodige dingen, dat ik dacht dat ik zou ontploffen. Zag dan niemand met welk enorme verdriet ik daar zat? Hoezo konden zij gewoon discussiëren over -in mijn ogen- onbenullige dingen. Ik snapte er werkelijk waar niets van en kon me niet voorstellen dat ik ook ooit weer op die draaiende wereld zou stappen. Toen mijn papa vier maanden geleden overleed vroeg ik me opnieuw af of alles ooit weer normaal zou worden. Elk verlies laat zijn sporen achter en vormt je. Toen jij werd weggerukt donderde mijn hele bestaan als een kaartenhuis in elkaar. Zo’n groot verlies kon ik niet dragen met mijn op dat moment al niet zo stevige beentjes. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben en ik denk nog vaak aan de steun die je al die jaren voor me bent geweest, als 18-jarig guppie en later toen ik enigszins volwassen probeerde te zijn. Met dat in gedachten krabbelde ik weer op en ging door.

Na vijf jaar kan ik zeggen dat er nog steeds geen dag voorbijgaat waarop ik niet aan je denk. Je foto staat in de glazenkast, dus elke dag vang ik wel een glimp van je op. Toepasselijke plek ook hè, tussen de wijnglazen? Vond ik wel bij je passen. Onlangs vertelde Timehop me nog dat jullie 5 jaar geleden hier waren. Die dag vergeet ik nooit meer, hij was zo volmaakt en gezellig. En wat hebben we toen gelachen om het verhaal van de eetkamerstoelen die Etienne ging ophalen en waar hij vervolgens niet voor hoefde te betalen. Als ik nu terugkijk had ik nog helemaal geen idee hoe het moederschap in elkaar stak. In mijn ogen regelde jij het gewoon allemaal met drie kids. Klein als je was had je een enorm hart en stond je je vrouwtje wel. Ik zag je als een voorbeeld. Ik vraag me vaak af wat voor advies je me zou geven als ik weer eens met mijn handen in het haar zit in tijden van de peuterpuberhel. Zou je me geruststellen en een schop onder mijn kont geven? Ik vind het zo stom dat we niet meer samen kunnen Wordfeuden (ook al speelde je vals), niet meer eindeloos kunnen ouwehoeren op Facebook en geen zonnige dagen kunnen doorbrengen op Pinkpop.

Als echte fangirl zie ik de Racoon minstens 1 keer per jaar en aan die concerten ben jij onlosmakelijk verbonden. Ik zie ons nog staan op Pinkpop in 2012, uit volle borsten meeblèrend met de hits die we kenden en gauw slokjes bier nemen als we de tekst niet kenden. En dan samen giechelend in de rij voor een handtekening… Wat hebben we  gelachen, toen Etienne de camera aan Bart, de zanger van Racoon, gaf en vroeg of hij een foto wilde maken van ons…

En het werd een plaatje, waar ik nog altijd met een grote glimlach naar kijk…

Ik ben ontzettend dankbaar voor alle mooie herinneringen die we samen hebben gemaakt. Dat we dankzij social media na al die jaren weer in elkaars leven belandden. Tegelijkertijd ben ik zo boos dat het zo abrupt eindigde, want we hadden nog zoveel te doen en te vertellen samen. Soms slaat het me ineens zo hard in mijn gezicht en denk ik aan alles wat je hebt moeten missen de afgelopen jaren. En andersom: dat de mensen voor wie je zoveel betekent jóu moeten missen, elke dag opnieuw. Ik hoop dat je ergens om een hoekje mee gluurt en kunt zien hoe het er hier aan toe gaat. Dat je op een fijne plek bent waar genoeg baco’s zijn. Want dan kom ik over een jaartje of 60 gezellig bij je zitten en gaan we gewoon weer verder waar we gebleven zijn, toen in die mooie zomer van 2012.

Ik hef vandaag het glas op jou, op het leven en op de liefde. Dag liefje.

XOXO

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

7 Reacties

  1. Wat kan het leven soms zo oneerlijk zijn … mooi geschreven. Ik weet zeker dat ze ontzettend trots op je is!

  2. Pingback: Deze vijf lessen leerde ik na mijn burn-out! | Breg Blogt

  3. Pingback: Bijna 40: mijn belangrijkste lessen van de afgelopen 10 jaar! - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.