De schoonheid van tijd

Deze quote ving pas geleden mijn blik in een tijdschrift en nestelde zich direct in mijn gedachten. Zo mooi. Zo waar. Zo waardevol.

‘Tijd heelt alle wonden’ en ‘De tijd zal het leren’ zijn twee veelgehoorde clichés. In clichés schuilt altijd een kern van waarheid en dat geldt voor deze twee zeker. Oké, alle wonden is misschien een beetje veel van het goede, maar een groot stuk wordt door Vadertje Tijd zachtjes weggepoetst.

Denk maar eens aan die keer dat je die gigantische blunder beging. Weet je nog hoe je daar zoveel buikpijn van had? Misschien voel je het nu weer een beetje opkomen als je eraan denkt. Naarmate de tijd verstreek voelde je de buikpijn wegzakken en verdween de vervelende herinnering naar de achtergrond. De tijd had de wond als een pleister afgedekt en na een tijdje liet de pleister los. Wat overbleef was een klein littekentje.

Tijd zet dingen ook in een ander perspectief. Zo zeg ik nog weleens tegen mijn lief: ‘Ach, mijn zwangerschap was echt super fijn en ik had nergens last van!’ Hij kijkt me dan met een opgetrokken wenkbrauw aan en zegt: ‘Weet je dat zeker?’ ‘Ja zeg ik, het was heerlijk!’ ‘Nou schat, volgens mij hing je van kwalen aan elkaar en die hormonen maakten het er niet gezelliger op.’ Oh ja, dat was ik ‘even’ vergeten…

Tijd zorgt ook dat verdriet steeds een beetje minder rauw wordt. De omvang van het verdriet is zo groot als jij het op dat moment voelt. Daar is geen meetsysteem voor en de enige die de grootte kan voelen ben jezelf. Soms slaat het je als een gigantische boksbal in je gezicht, een andere keer fladdert het voorbij als een mooie vlinder. Het rauwe verdriet dat je voelt na een groot verlies of ingrijpende gebeurtenis wordt steeds een stukje zachter. Net zolang tot het een onderdeel van jou is geworden, gewoon, zoals het is.

Tijd kan me ook boos maken hoor. Bijvoorbeeld wanneer ze te langzaam voorbij kruipt. Dat gebeurt vooral wanneer ik me ergens enorm op verheug. Dat ik de dagen, uren en soms zelfs minuten aftel tot het zover is. Ik kan zo aftellen naar een vakantie, feest of weekendje weg. En als het dan ein-de-lijk zover is, is de tijd weer echt een rotzak, want dan vliegt hij ineens zo voorbij. ‘Time flies when you’re having fun’ is ook zo’n fraai cliché.

En dan is er nóg een cliché: ‘Wat gaat het toch snel hè?‘ Veel gebruikt als het over kinderen gaat. En ook weer waar. Leken de laatste weken van mijn zwangerschap als trage slakken vooruit te kruipen, zo rap is de tijd sindsdien gegaan. Mijn peuter stormt in razend tempo op de kleuterschool af en ik kan niks anders doen dan genieten van elk moment (zelfs van de peuterpuberdrama’s), foto’s maken met mijn geheugen en af en toe verzuchten hoe snel het toch allemaal gaat.

De schoonheid van tijd, ik koester die vier woorden. Ze geven me steun en houvast en vertellen me dat ook mindere dagen voorbij gaan. Dat mooie dagen in het verschiet liggen. Dat je haar soms best wel even stil kunt zetten door te genieten van het hier en nu. En dat het uiteindelijk altijd weer goed komt.