Het ceebee? Jaja, het consultatiebureau, ook wel het consternatiebureau genoemd. De plek die door menig ouder liever vermeden wordt, terwijl anderen er niet weg te slaan zijn. Wij gingen op voor de 3-jarigenkeuring en al mijn verwachtingen werden overtroffen…
In deze blog:
Consternatiebureau of consultatiebureau?
Kijk, ik heb de term consternatiebureau al meerdere malen in de mond genomen. Mijn eigen ervaringen waren tot op heden niet bepaald rooskleurig te noemen. Ik denk aan de eerste keer, toen Laurens in het ziekenhuis lag en ik een berispend telefoontje kreeg, omdat ik niet op de afspraak was verschenen met mijn baby. De afspraak die ik vanuit het ziekenhuis netjes op tijd had geannuleerd. Of die keer dat de assistente zei: ‘Goh, je zult wel problemen hebben met de hechting omdat hij in het ziekenhuis heeft gelegen hè?’ Het toppunt (of dieptepunt, zo u wilt) was toch wel de keer dat ze me vroegen ‘En papa is opnieuw verliefd?’
Je snapt, ik sta niet als vanzelfsprekend in de startblokken om met mijn zoon door de keuring te gaan. Braaf als ik ben leek het me handig om me dit keer netjes voor te bereiden. We oefenden op de plaatjes van de ogentest en ik vertelde hem geduldig en gedetailleerd wat we gingen doen. Hij reageerde met: ‘Maar mama, waaróm moet ik dan naar dat meditatiebureau?’ Ik zuchtte eens diep en in mijn hoofd klonk ♪ Let it go, let it goooooohoooo! ♪
Slopende peuter
Uiteraard was de afspraak heel handig gepland om 13.15 uur. ( ‘Sorry, er zijn geen andere tijdstippen meer vrij!’) en mijn peuter besloot om 12.30 dat het een perfect moment was om op de bank in slaap te vallen. Ik zag horrorscenario’s voor me van een kleine draak die uit zijn slaap gehaald werd en het hele ceebee kort en klein sloeg. (Ik heb nou eenmaal een grote fantasie). Ik maakte hem wakker en kreeg direct een stralende glimlach gevolgd door een ‘Kom mama, we gaan!’ Hij liet zich zelfs in één keer aankleden. In EEN keer mensen. Een peuter hè?
Meer lezen: Met je kind naar de supermarkt is niet altijd een goed idee…
Het einde in zicht
Eenmaal ter plaatse – keurig een kwartier van tevoren, want ook daar was ik in het verleden weleens voor op mijn mooie vingertjes getikt – hoorde ik dat de starttijd voor de afspraak tegenwoordig standaard 10 minuten voor aanvang is. Om te voorkomen dat mensen te laat zijn. Zat ik daar dus 25 minuten voor nop. We werkten de weeg- en meetroutine af, 15 kilo en 96 centimeter schoon aan de haak, en de peuter ging in een hoekje spelen. Ondertussen keek ik stiekem vertederd naar de kersverse en wat grotere baby’s in de wachtkamer. Na dit bezoekje worden we nog één keer verwacht en daarmee komt weer een hoofdstuk tot zijn einde, dit was iets om eventjes bij stil te staan.
Met vlag en wimpel
Gewapend met de wetenschap dat de kroonprins zich prima ontwikkelt, stapte ik de spreekkamer binnen. Laurens deed zijn kunstjes met blokjes, tekenen, voetballen en op één been staan. Ik klapte uiteraard om alles en was beretrots. Als grande finale stond de ogentest op het programma. Hij zette het brilletje op zijn neus, noemde nonchalant alle aangewezen plaatjes op en nam de complimenten van de verpleegkundige met het grootste gemak in ontvangst. De verpleegkundige was ontzettend aardig en totaal niet zo betuttelend als ik eerder met andere ceebee-medewerkers had ervaren. We kletsen wat over Laurens en de opvang, waar haar kindje zelf ook zat. De peuter slaagde met vlag en wimpel voor alle testen en de verpleegkundige concludeerde dat onze peuter met zijn taal- en spraakontwikkeling ver vooruit loopt op het niveau van een driejarige!
En ik? Ik zat erbij als een aap met zeven l… uuuh, excuseer, bananenbomen in zijn tuin. Ik klapte uit elkaar van trots vanwege mijn mooie kereltje dat het niet alleen in onze ogen, maar ook volgens ‘de norm’ ontzettend goed doet. En, eerlijkheid gebiedt me te zeggen: ik was zo blij dat ik een keer een prettige, normale ervaring had. Ik ben een kei in het mopperen en kilo’s zout strooien over zeikstukken over het ceebee, maar dit keer valt er gewoon helemaal niks te klagen. En dat is ook weleens lekker.
Hoe zijn jouw ervaringen met het consultatiebureau?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
3 Reacties
‘En papa is opnieuw verliefd?’ Excusez-moi? Moest wel hard lachen om het meditatiebureau, haha! Eerlijk gezegd heb ik geen hele gekke dingen mee gemaakt. Wij hadden de eerste jaren een stel oude dames als arts en verpleegkundige die opvallend modern waren voor hun generatie.
De eerste discussie was met de nieuwe, jonge verleegkundige waarvan peuter per se de ogentest over moest doen. Peuter was het gewoon niet eens met haar strenge manier van praten. Test 2 was met een oudere verpleegkundige en voila, met vlag en wimpel geslaagd.
Wij zijn een paar weken geleden ook geweest en maakte ons een beetje zorgen. Volgens het kdv praatte J nog niet zo veel en goed/duidelijk als leeftijdsgenootjes en ook z’n concentratie was matig. Aangekomen bij het ceebee (?) verdwenen de zorgen als sneeuw voor de zon. Hij hoeft nog maar zinnen van een woord of 3 te kunnen maken en het moet gedeeltelijk verstaanbaar zijn. Wat dat betreft lag hij prima op koers en zelf iets daarboven. Ook qua gewicht en lengte (1.03 m en 17 kg) gaat het bizar hard; hij is al even groot als de oudste kindjes op het kdv ?.
De ogentest vond ik wel bizar trouwens. Dat ze zo ver weg moeten staan (en toch alles goed kunnen zien!)
Fijn dat het bij jou ook een keer goed ging!
Het CB heeft het bij mijn jongste dochter 2x aan het juiste eind gehad. Ze was een Happy Wheezer en de CB arts zei dat het wel over zou gaan bij 1-1,5 jaar, terwijl mijn HA meteen met AB kuren en pufjes aan kwam zetten. Niets hielp (AB voor niets gekregen op jonge leeftijd) en na 1 jaar was er niets meer aan de hand. Ook over haar navelbreuk zeiden ze dat ze daar tot 2 jaar niets aan gingen doen. Toen mijn HA de breuk zat, moest ik mij bijwijze van spreken dezelfde dag nog melden bij het ZH. Daar kreeg ik de boodschap met 2 jaar nog maar eens terug te komen….