‘Mama?
‘Ja schat?’
‘Mama, mag ik een zusje?’
‘…’
‘Ja? Mag het?’
Als ik nu koffie in mijn mond had gehad, was de slaapkamer een slagveld geweest. Het is 7.00 ‘s ochtends en terwijl ik het slaapzand uit mijn ogen wrijf kijkt mijn peuter me verwachtingsvol aan. Ik werp een wanhopige blik op Etienne, die me aankijkt met een licht geamuseerde blik in zijn ogen. Shit, hoe ga ik hier nou weer op reageren?
Ik haal diep adem en kijk hem in zijn mooie blauwe ogen. ‘Helaas schat, je krijgt geen zusje. Papa en mama willen geen nieuw kindje meer, want we zijn compleet met zijn drietjes.’ De peuter trekt een pruillipje en kijkt beteuterd naar de grond. Ik besluit te polsen in hoeverre hij doorheeft waar dit gesprek eigenlijk over gaat. ‘Maar Lau, stel nou dat mama een baby in de buik krijgt en het wordt een broertje? Of 2 broertjes?’ Hij denkt even na en haalt dan zijn schouders op. ‘Dat mag ook wel hoor mam.’ Hmm, daar lig ik dan met mijn ouderwijsheid.
Laurens zijn beste vriendje heeft een zusje en met zijn drietjes vormen ze een mooi stel. Ze lachen, huilen, spelen en maken ruzie. Bovenal zijn ze heel erg dol op elkaar. Soms zie ik ze samen spelen en vraag ik me af of we er wel goed aan doen om ons gezin niet verder uit te breiden. Heel lang duren deze twijfelachtige gevoelens nooit, want ik weet in mijn hart waarom we deze keuze hebben gemaakt.
Meer lezen: kleine truitjes, kleine traantjes
Met enige regelmaat krijgen we de vraag of er geen tweede kindje komt. Ik antwoord dan altijd eerlijk dat het niet gaat gebeuren. Sommige mensen reageren ronduit verbaasd en snappen het niet, want ‘Het is toch gezellig en leuk, nog een kindje erbij?’ Klopt, daar ben ik het helemaal mee eens. Maar dat is voor ons niet genoeg reden om een nieuwe poging tot zwanger worden te wagen. Anderen weten precies wat ik bedoel en erkennen mijn gevoelens. Die tweede groep is wel aanzienlijk in de minderheid, het gemiddelde van 2.3 kinderen per gezin is toch behoorlijk ingesleten in het Nederlandse gedachtegoed. Overigens trek ik me niet zoveel meer aan van die verschillende meningen, het draait tenslotte om ons gezin en of wij er gelukkig mee zijn. Etienne en ik praten er af en toe nog over en komen dan steeds weer tot dezelfde conclusie: het is goed zoals het nu is. Laurens komt niets tekort, is een sociaal kereltje en dartelt gelukkig door zijn peuterwereld.
Op social media vliegen de zwangerschapsaankondigingen en bevallingsverhalen me om de oren. Tweede, derde en zelfs vierde kindjes worden aangekondigd en geboren. Ik ben oprecht blij voor al die stralende en kersverse mama’s. Waar ik een tijdje geleden nog weleens een beetje jaloers kon zijn, voel ik nu de berusting in onze eigen keuze. Ik voel me rijk met mijn twee mannen aan mijn zijde en ik ben zeker van mijn zaak.
En dan staat er ineens een mannetje van een meter hoog met zijn prachtige blauwe ogen je vragend aan te kijken terwijl je net wakker bent.
‘Sorry schatje, er komt geen zusje en geen broertje. Wij blijven met zijn drietjes, papa, mama en Laurens. Is dat goed?’ ‘Ja hoor mam, zullen we nu gaan ontbijten?’
Hoe ga jij om met onverwachte vragen van je kindje(s)?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
15 Reacties
Ah, wat een poepie is het toch. Wij krijgen de vraag ook steeds vaker, want vriendjes en vriendinnetjes op de opvang hebben wel allemaal broertjes en zusjes. Dan leg ik het precies zo uit als jij. En als ik dan zeg dat het zusje graag met haar speelgoed wil spelen en haar jurkjes wil lenen is de wens meteen weg. 😉
Het blijft toch lastig. Wij staan ook achter onze keuze en toch praten we er nog wel eens over, of we er echt goed aan doen. Maar we concluderen altijd hetzelfde.
Ik ben zelf enig kind en dat was helemaal prima. Zeer gelukkige jeugd gehad. Dat wij voor een tweede kindje zijn gegaan is omdat de wens bij onszelf nog zo groot was. Dat heb ik niet voor ons zoontje gedaan. Je weet toch nooit of ze het wel kunnen vinden met elkaar later haha
Schattig!
Ik krijg er ook wel eens opmerkingen over, maar ik leg dan gewoon uit dat ze dan véél minder aandacht krijgt, papa en mama veel drukker zijn dan en dat broertjes en zusjes speelgoed kapot maken enzo (deden mijn broers tenminste….). Nu ze wat ouder is, wordt het overigens steeds makkelijker, want een zusje of broertje zou ze nu ook niks meer aan hebben (want leeftijdsverschil van 7 jaar). Dus voor mij is dat ook prettig haha 😉 Gelukkig krijgt ze binnenkort een neefje of nichtje die in de buurt woont (ze heeft er twee, maar die wonen ver weg), dus dat is ook al héél leuk 🙂
Heel herkenbaar. Voor ons is de keuze ook gewoon een kindje. Alleen niet Iedereen kan zich vinden in deze keuze nou jammer voor hen. Een kindje brengt heel veel verantwoordelijkheid met zich mee. Onze dochter krijgt alle liefde van de wereld en we kunnen haar ook ook de wereld geven.
Super lief, Breg!! Wij vinden het ook heeeeerlijk met zijn drietjes ?
?
Of je kind vraagt; mam waarom moest jij nou persé een zusje hebben.
Nu kan ik door haar niet meer elke dag met jou weg en leuke dingen doen.
Kinderen zijn zo heerlijk onbevangen. Ik zei vroeger altijd dat ik 3 broers had die alleen van een andere mama waren. (Mijn tante) Toen ik na 7 jaar toch nog een verassingszusje kreeg was ze alleen maar irritant whaha. Zolang jullie gelukkig zijn is het goed zo toch? Super lief geschreven.
Ik zou wel willen, maar mijn kinderen hebben aangegeven dat ze het zo wel voldoende vinden ?
Ik had het met mijn kinderen toen ze op de basisschool zaten: voor elke verjaardag/Sinterklaas/Kerst vroegen ze om nog een broertje of zusje, maar wij vinden 2 (koningspaar) meer dan genoeg. Nu zijn ze volwassen en bijna volwassen dus is het niet meer relevant 😉
Ontbijten is ook veel belangrijker haha. En wat heerlijk dat het voor jullie goed en compleet voelt. Dat is het toch het allerbelangrijkste?
Hier ook zooo herkenbaar….
Mama….mag ik de ooievaar roepen, ik wil nu een zusje, maar geen baby, want die huilt teveel en dan kan ik niet slapen……
Dan kletsen we er ff over en dan vindt hij het zonder toch ook wel heel gezellig.
Pingback: Column: Het mama bommetje - Breg Blogt
Oef, schattige vraag maar die zou bij mij toch ook even aankomen. Ik vind dat altijd gek die vragen van andere mensen (geen kinderen voor alle duidelijkheid) over een tweede. Bij ons is het heel moeilijk. Eerder een geval van (heel graag) willen maar (misschien) niet kunnen. Dus da’s ook niet zo’n fijn antwoord om te geven dan…
Pingback: De tweede - Lynn Berger - Breg Blogt