Hieperdepiep in de gloria! Vandaag zijn de Roodharige Hunk en ondergetekende zes jaar samen! Dat zijn 2.192 dagen |  313,14 weken | 72,00 maanden! We gaan vanavond gezellig met zijn drietjes uit eten en morgen hebben we een dagje samen vrij, zonder de kroonprins! Ter ere van dit heuglijke feit blik ik terug op de afgelopen zes jaar, met bij elk jaar een aantal hoogte- en dieptepunten….

2011

Het allerbelangrijkste jaar van onze verkering, het jaar waarin de verkering überhaupt tot stand kwam. Mocht je nou niet weten hoe wij elkaar hebben leren kennen en brand je van nieuwsgierigheid om erachter te komen: lees het verhaal van de Roodharige Hunk dan zeker even door. In de zomer van 2011 kwamen we er al gauw achter dat we een match made in heaven waren. Het was zo gezellig, ontspannen en vertrouwd. Niet zo gek dus dat Etienne na drie maanden al bij mij introk. Samen in een zolderappartementje van 45 vierkante meter: een betere relatietest kun je niet hebben volgens mij! Toen het samenwonen succesvol bleek gingen we op jacht naar een echt grotemensenhuis…

2012

In februari 2012 vonden we ons droomhuis en binnen een week was de kogel door de kerk. Als ik terugkijk is dit zo bizar snel gegaan! Vanaf het moment dat we binnenkwamen voelde ik me thuis en bij Etienne kwam ditzelfde gevoel na de tweede bezichtiging. (Mannen zijn nou eenmaal wat langzamer hè 😉 ) We moesten nog 4 maanden wachten op de sleutel en vermaakten onszelf in die tussentijd met meubels uitkiezen en plannen maken. Toen we 1 jaar en 1 dag samen waren staken we de sleutel in het slot van ons nieuwe paleis. Wat ik nog altijd het meest hilarisch vind is dat ik in deze tijd een kuif had (WHY???) en dat de Hunk me nog altijd om te zoenen vond. Er is bewijs van:

2012

Het jaar 2012 kende helaas ook dieptepunten. Eind juli verloor ik mijn lieve vriendinnetje en daarmee stortte mijn hele wereld in. Ik belandde in een burn-out die al lange tijd op de loer lag. Ik huilde liters tranen, verstopte me voor de buitenwereld en zocht wanhopig naar de uitgang van die donkere wereld. Etienne stond al die tijd als een rots aan mijn zijde en loodste me er doorheen. Ik heb warme herinneringen aan de reis naar Spanje die we in deze periode maakten. We zagen tientallen vallende sterren, speelden zes miljard potjes Rummikub en hadden ondanks de duistere periode toch ook plezier samen.

2013

In 2013 krabbelde ik langzaam uit mijn dal. De zon begon letterlijk en figuurlijk weer te stralen. We togen in juni naar Pinkpop, waar we onszelf drie dagen onderdompelden in een roze wereld. Tijdens een ritje in het reuzenrad, waarbij menig beker sangria naar binnen ging, gebeurde iets bijzonders. Ik was er al vanaf het begin van overtuigd dat Etienne de vader van mijn kinderen zou worden. (Ja, toen dacht ik nog in meervoud…) We spraken er regelmatig over, maar hij was nog niet 100% om. Tot dat ritje in het reuzenrad. Of het nou de sangria was, de relaxte sfeer of gewoon hét moment: hij sprak de legendarische woorden: ‘F*ck it, we gaan gewoon een baby maken!’ Uiteraard niet ter plekke, dat zou natuurlijk een beetje gek zijn. 😉

Wat volgde was een spannende tijd, waarin we een geheimpje hadden. Slechts een handje vol mensen was op de hoogte van onze snode plannen. Hop, spiraaltje eruit en nog geen drie maanden na die bewuste Pinkpop stonden we samen te stuiteren in de keuken met een positieve test in onze handen. Nou ja, twee testen eerlijk gezegd, want we wilden het Echt Heel Zeker Weten. 🙂 Kijk die snoetjes nou:

zwangerschapstest 2013 bregblogt.nl

(beetje slechte foto, maar we hebben het dan ook over het jaar 2013, da’s cameratechnisch een eeuw geleden…;)

2014

Tijdens mijn zwangerschap was Etienne wederom de rots in de branding. Hij ontweek de rondvliegende hormonen geduldig, reed om 2 minuten voor acht nog even naar de supermarkt voor browniepudding en hield mijn hand vast tijdens de bevalling. Ons geluk was compleet met de komst van Laurens. Ik vind het zo geweldig om te zien hoe natuurlijk Etienne de rol van vader op zich heeft genomen, dit heeft mijn liefde voor hem alleen maar groter gemaakt. Aan het jaar 2014 heb ik ondanks de pittige tijden toch ook fijne herinneringen, zeker als het gaat om de liefde tussen Etienne en mij. We vonden onze draai als ouders, gingen regelmatig samen iets leuks doen en ik vond gelukkig ook weer een leuke baan.

Family bregblogt.nl

2015

In 2015 gingen we voor het eerst als gezin op vakantie. Voor twee luiwammesen die gewend zijn om niet veel uit te voeren was dat wel even wennen. We hadden het niet beter kunnen wensen, we wandelden veel, Laurens liet zich tevreden rondrijden in de buggy en we kwamen echt tot rust. De rest van het jaar kabbelde voor mijn gevoel en in mijn herinnering een beetje voort. We maakten wat tripjes, gingen regelmatig op datenight en hadden het fijn. Oh, en we gingen weer naar Pinkpop! Het was heel raar om weer terug te zijn op de plek waar we twee jaar eerder hadden besloten dat we graag een kindje wilden. Ik kwam jankend het terrein op, omdat ik Laurens zo miste. Etienne gaf me een knuffel en een koud biertje en alles kwam goed… 😉

2016

In 2016 zorgde ik weer eens voor wat reuring in te tent, toen ik mijn baan vaarwel zei. Een enorm spannende periode, die naast de zekerheid van de juiste keuze ook gigantisch veel onzekerheid met zich meebrengt. Ook hier was mijn hunk weer een dikke, vette rots in de branding en steunde hij me in de zoektocht naar een nieuwe baan. We hebben er uitvoerig op geproost toen ik mijn huidige baan kreeg. Er kwam weer wat rust in de tent en we hadden wederom bewezen dat we samen de hele wereld aan kunnen. Dat bleek in de eerste helft van 2017 ook hard nodig…

2017

Dit jaar begon behoorlijk stormachtig, met de verdrietige periode rondom de ziekte en het overlijden van papa. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik een man aan mijn zijde heb waar ik altijd tegenaan mag praten, lachen, huilen en leunen. En die ook nog eens terug praat. Men zegt altijd dat je in moeilijke tijden ontdekt aan wie je écht iets hebt en Etienne heeft dit meer dan ooit tevoren bewezen. De afgelopen maanden waren niet makkelijk, maar mede dankzij de steun van Etienne kan ik nu zeggen dat ik weer aardig op mijn voetjes geland ben. De zon schijnt weer en als er af en toe nog een traan over mijn wang biggelt is Etienne er om hem weg te kussen. Ik kijk uit naar nog zoveel meer jaren samen, met het liefst zoveel mogelijk mooie mijlpalen en hoogtepunten. En die dalen, die horen er gewoon bij, al zijn ze een stuk prettiger te doorkruisen met zo’n fijne man aan mijn zijde. ♥

Familieportret bregblogt.nl

Lieve Ot, dankjewel voor de mooie jaren. En dankjewel voor je geduld, humor en eindeloze liefde. Ik verheug me op de komende 88 jaar samen: foute liftselfies, de slappe lach om alles en niets en bakken vol liefde. Happy anniversary lieffie ♥

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

7 Reacties

  1. Wat een mooie liefdevolle blog! Jouw liefde voor Etienne spat nog net niet van mijn beeldscherm af!!
    Gefeliciteerd!! Op naar die 88 jaar!! X

  2. Aaaaaw ik krijg er helemaal kippenvel van. Lang leve de liefde! Gefeliciteerd met jullie jubileum mooie mensen! 🙂

  3. Geweldig om jullie hele geschiedenis in vogelvlucht zo onder elkaar te zien. De liefde straalt ervan af. Gefeliciteerd lieffies, met jullie 6-jaar verkering. Dat er nog maar héél veel gelukkige jaren bij mogen komen. X

  4. Geweldig dat je iemand hebt die er in voor- en tegenspoed voor je is. Van harte gefeliciteerd samen en nog vele jaren!!!

  5. Pingback: Zeg het met Bloomon! - Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.