‘Gelukkig wordt alles nu weer een beetje normaal.’ hoor ik mezelf tegen een sportmaatje zeggen. Dit antwoord rolt regelmatig over mijn lippen de laatste tijd. Maar wordt het eigenlijk ooit wel weer normaal?
In deze blog:
Krakende buikspieren
De laatste weken heb ik bijna gesnakt naar ‘normaal’. Eerst was daar onze heerlijke vakantie, toen begon de feestweek van Laurens. Allebei hele fijne periodes, maar ook intensief. Ik zocht naar rust en regelmaat en ik voel dat het langzaam begint in te dalen. Na zes weken schitteren door afwezigheid betreed ik op een warme avond de sportschool. Ik geef me over aan de pittige les pilates en vervloek mijn afwezigheid van de afgelopen weken behoorlijk, wanneer mijn buikspieren met grof geweld wakker geschud worden. Ik geloof dat ik ze een beetje hoor kraken en piepen als ik goed luister.
‘Wordt het ooit nog normaal?’
Nadat ik me een klein uur in het zweet heb gewerkt tijdens de les, vlij ik neer op mijn matje voor mijn favoriete onderdeel: de meditatie. Een kleine tien minuten volledig ontspannen. De ene keer lukt het prima, de andere keer schieten mijn gedachten alle kanten op. Dit keer voel ik een enorme rust door mijn lijf trekken. Elke spier is ontspannen en zelfs mijn grijze massa doet weinig moeite om zich in te spannen. Ik geniet van deze roes waar ik me in bevind en maak het heel bewust mee. Het is een warme, fijne roes, zo bijzonder maak ik ze niet vaak mee. Tijdens de les gingen mijn gedachten nog wel lekker hun gang. En zo kwamen de vragen: ‘Wordt het ooit nog normaal?’ en ‘Wat is normaal eigenlijk?’ in mijn hoofd naar boven drijven.
Geen dag hetzelfde
Terwijl ik ontspannen naar huis fiets, vormen de zinnen zich in mijn hoofd. Zinnen die nu uit mijn vingers vliegen als fladderende vlinders. Woorden die hun weg naar buiten vinden, die antwoorden op mijn vragen geven. Ik denk namelijk dat het nooit meer normaal wordt. Ieder moment met mijn familie, ieder telefoontje naar mijn ouderlijk huis, ieder bezoekje van of aan mama: het zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar, bedenk ik me dan: is überhaupt ooit wel eens een dag hetzelfde? Volgens mij niet. Er gebeuren elke dag andere dingen, die een dag en het verloop daarvan beïnvloeden. Dat is dan wel weer normaal.
Grip op het leven
Door niet vast te houden aan wat ‘normaal’ was, maar door te beseffen dat niets en tegelijkertijd alles normaal is, kan ik vooruit. Er zijn dagen dat ik even vergeet wat er allemaal is gebeurd. Er zijn ook dagen waarop ik papa continu hoor, zie en voel. En het is allemaal prima. Ik mis hem enorm, dat zal nooit veranderen. De manier waarop dat gemis mijn dagelijks leven beïnvloedt verandert wel. Ik werp elke dag wel een blik op zijn foto en praat soms wat tegen hem. Een andere keer beleef ik zijn laatste dagen opnieuw en biggelen de tranen over mijn wangen. Op weer een ander moment lach ik met mama om herinneringen die we ophalen. Maar het is allemaal niet meer zo allesoverheersend als in het begin. Dat is fijn, omdat ik het gevoel heb dat ik weer een beetje grip krijg. Grip op het leven. Er ontstaat langzaam een prettig ritme van werken, ontspannen en genieten.
Zachte landing
Het verdriet landt langzaam en zachtjes en ik land met haar mee. Ze komt tevoorschijn en ze trekt zich weer terug. Ik omarm haar en zwaai haar weer uit. Samen vinden we een ritme dat normaal is. Een ritme dat men ook wel het leven noemt: met pieken, dalen, schaterlachen en tranen. Met gouden en zwarte randjes, met glitters en donderwolken. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde worden, maar dat was het toch al niet.
Dankjewel voor het lezen ♥
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
19 Reacties
Lieverd wat heb je dit toch weer mooi geschreven. Tranen biggelen over mijn wangen. Dikke knuffel
Stiekem een klein traantje terwijl ik tijdens het lezen aan mijn eigen situatie denk. Het wordt nooit meer normaal, maar ach… Wat is normaal?
? geen woorden… knuffel
Het wordt nooit meer helemaal normaal helaas. Althans voor mij niet. Zelfs nu zes jaar later ben ik er nog dagelijks mee bezig. Helemaal omdat ze nooit heeft geweten dat ik kinderen heb gekregen en dat doet dus heel veel pijn dat ze hen nooit zal zien. Maar je leert vanzelf een soort modus om weer lol te hebben in het leven. Desondanks draag je het verdriet altijd mee. In mijn ogen is het de kunst om het je leven niet te laten overheersen en zelf ondanks dat toch gelukkig te kunnen zijn.
Heel erg mooi geschreven! Ben er stil van. Gelukkig dat je een beetje een ritme hebt gevonden.
Mooi dat het weer wat beter gaat en wat kun je het goed omschrijven. Het is eigenlijk sowieso niet ‘normaal’ dat er zoveel mensen in je leven zijn die je echt niet kan missen. Dat is heel erg bijzonder 😉
Mooi geschreven ? fijn dat het weer een beetje beter gaat….
Prachtig! Xx mam
Oh tranen over mijn wangen. Wat ben je sterk ❤
Prachtig geschreven lieve Bregje! Xx
Wauw heel mooi geschreven! Normaal zal het niet meer worden wel anders. Ik zou het me niet kunnen voorstellen als mijn vaste basis ‘ouders’ wegvallen. Enorm respect hoe je hier mee omgaat.
Pingback: Blogfeestje 20 - Wat een eer, de eerste co-host! - Kreanimo
Pingback: Blogfeestje 20 | Keeping up with the bloggers - Save the Mama
Het is prachtig geschreven inderdaad en de periodes zullen elkaar afwisselen dat het verdriet en gemis erger zal zijn dan andere momenten.
Pingback: Hoera! Breg Blogt bestaat DRIE jaar! - Breg Blogt
Pingback: Hoe een jaar maar 5 minuten lijkt te duren... - Breg Blogt
Pingback: Wat je nu bedenkt is niet voor eeuwig - Breg Blogt
Pingback: Tijd voor een nieuw avontuur!! - Breg Blogt
Pingback: Vijf jaar... - Breg Blogt