Met een bal in mijn buik en lood in mijn schoenen stapte ik in de trein. Tranen welden op en stroomden weer terug naar waar ze vandaan kwamen. Soms ontsnapte er eentje en biggelde hij eenzaam over mijn wang. Tegelijkertijd had ik ook zin in dit tripje. Gevalletje mixed feelings kun je wel stellen.
Mijn reis voerde naar Dordrecht om te gaan logeren bij mama. Samen met mijn broers hebben we de spullen van mijn vader uitgezocht. Dat hij een echte bewaarder was en maar weinig kon weggooien wisten we al. Maar dat hij zoveel spullen had bewaard, omdat ze één voor één een bijzondere betekenis voor hem hadden, daar had ik geen idee van.
Zo vond ik een oud busabonnement van mijzelf toen ik een jaar of 12 was. Een oud schoolrapport. Tussen een stapel papieren dwarrelde een theaterkaartje tevoorschijn. Het was van een concert van André Rieu, waar ik met mijn ouders, vriendin Edmée en haar moeder naartoe ging in 2010. Ik denk nog vaker aan die avond terug, omdat het zo fijn was toen. We aten, dronken en walsten over straat. Papa had er blijkbaar ook fijne herinneringen aan en het kaartje was daar een stille getuige van. Mooi.
Ik vond foto’s waarin ik Laurens herkende. Foto’s van zowel papa als van mijzelf.
Terwijl ik daar zat tussen al die oude papieren, elpees, kranten en tijdschriften leerde ik mijn vader weer een beetje beter kennen. Ik las zijn sollicitatiebrieven, verslagen van functioneringsgesprekken en toespraken die hij had gehouden voor zijn overleden vrienden.
Ik heb een aantal spulletjes uitgezocht waar ik blij van word. Manchetknopen voor Etienne, die hij later weer kan doorgeven aan Laurens. Spulletjes om (later) aan Laurens te laten zien, wanneer ik hem vertel over zijn opa. Spulletjes die een glimlach op mijn gezicht toveren, omdat ze zo typisch zijn voor hoe papa was. Spulletjes waarmee ik soms nog even kan doen alsof hij er nog is.
Tijdens zo’n dag als deze realiseer ik me dat het best een maf idee dat er, wanneer je leven eindigt, er naast herinneringen enkel nog spullen overblijven. Spullen die voor een ander misschien geen enkele waarde hebben en naar de kringloop of de stort verdwijnen. Of spullen die juist van grote betekenis zijn en een ereplek in het huis van je nabestaanden krijgen.
Als Laurens later ook maar 1 spulletje van mij wil hebben dat hem laat glimlachen en dat hij kan koesteren, ben ik een gelukkig mens.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
3 Reacties
Prachtig! X mam
Wat mooi geschreven! Dikke knuffel voor jou!
Dat lijkt me best heftig zeg…. Ik kan me voorstellen dat je geëmotioneerd was. Maar wel bijzonder om te doen ook.