Groot en klein vakantieleed

foto via Shutterstock

Nu er weer een vakantie voor de deur staat denk ik terug aan al mijn vakantieleed van de afgelopen jaren. Van een op één minuut na gemiste vlucht tot een extra busreis in een lege bus, ik maakte het mee…

Naar Istanbul…of toch niet?

Zo’n tien jaar geleden ging ik met mijn moeder en schoonzusje naar Istanbul. We zouden vliegen vanaf Schiphol en papa zou ons brengen met de auto. We vertrokken vroeg, want het was een gewone doordeweekse dag en dat betekent file. Mijn vader heeft in zijn werkende leven heel wat kilometers afstand versleten, dus hij wist wel wat de snelste route was. Je voelt hem al aankomen, hij zat er heel wat kilometers naast. Terwijl we muur- en muurvast stonden op de A4 zagen we ons tripje in het water vallen. Precies op de vertrektijd stormden we de vertrekhal binnen en daar stond het: ‘Departed’. Ik vroeg de mevrouw van de blauwe luchtvaartmaatschappij of ze iets voor ons kon doen. Ik vertelde dat we over een stukje van een klein uurtje bijna 3 uur hadden gereden. Ze was onvermurwbaar, want ‘Ja mevrouw, dan moet u ook op tijd vertrekken hè.’ Teleurgesteld droop ik af. Er zat niets anders op dan of terug naar huis te gaan of nieuwe tickets te kopen. We kozen voor het laatste en brachten de hele dag door op Schiphol, wachtend op de avondvlucht. Liep ik ook nog even een verkoudheid op door de airco, dus je snapt: het was een toptripje! Dankzij de doorlopende reisverzekering van mijn moeder kreeg ze het grootste deel van de nieuwe tickets vergoed, maar dat wisten we die dag nog niet. (Check wel altijd de voorwaarden van je reisverzekering, want het missen van een vlucht door eigen schuld wordt niet altijd gedekt!) Je snapt wel dat we papa nog jaren hebben geplaagd met zijn ‘snellere route’…

Champagne!

Nog zo’n fijn reisverhaal volgde een paar jaar later. De zwangerschapstest was amper opgedroogd, toen er een -al lang vantevoren gepland- weekend naar de Champagnestreek op de planning stond. Ik verheugde me er al maanden op en baalde dus best een beetje dat ik al die champagne links moest laten liggen en ook nog moest verbloemen wat de reden was. Een beetje als naar een taartenwinkel gaan en geen taart eten omdat je er geen zin in hebt. Goed, we wikten en wogen en besloten om toch te gaan. Ik zou er wel een mouw aan passen dacht ik. Toen besloot karma een handje te helpen en de roodharige hunk werd geveld door een enorme buikgriep. Gelukkig was daar weer de reisverzekering die ons redde en ervoor zorgde dat we geen financiële schade opliepen.

In diezelfde streek kreeg ik het tijdens mijn opleiding voor elkaar om mijn telefoon te vergeten in een hotel. We waren toen op wijnreis en hopten met een bus van hotel naar hotel. Ineens realiseerde ik me dat ik mijn telefoon (EEN NOKIA 3310 NOG WEL) was vergeten in het hotel. Ik was destijds een jaar of 20 denk ik en gooide al mijn charmes in de strijd. De buschauffeur, die anders had moeten wachten, vond een extra tour de France wel leuk en dus tuften we even op en neer met een lege touringcar om die telefoon te halen. De held.

‘Schat heb jij de camera?’

Dat vergeten is overigens aan de orde van de dag in dit huishouden. Het meest vergeten item is mijn tandenborstel. Dat gaat als volgt: ik poets voor vertrek nog even mijn tanden. Ik zet vervolgens mijn tandenborstel uit automatisme terug in zijn houder. Ik pak mijn spullen in en vertrek. Ik roep uren later verschrikt uit: ‘Oh nee! Mijn tandenborstel!’ Etienne heeft er inmiddels een sport van gemaakt om voor vertrek alles nog te controleren. Zowel thuis als op vakantie. De reden hiervoor is vooral het camera-incident van 2013. We waren in Milaan, noem het een soort babymoon. Dit zeg ik er even bij, zodat ik mijn eigen vergeetachtigheid kan goedpraten. We vertrokken na een paar heerlijke dagen uit het hotel, op weg naar het vliegveld. Eenmaal aangekomen op het vliegveld zag ik twee gemiste oproepen van het hotel. Hmm dat was vreemd. Ik belde terug en hoorde dat ze onze camera hadden gevonden. Shit! Op mijn vraag of ze de camera konden opsturen ving ik bot. Dankzij Twitter is het me gelukt om de camera weer thuis te krijgen. Via-via-via vond ik iemand die daarheen ging en zij haalde onze camera op om hem in Nederland op de post te doen. Zo ontzettend lief! Ik hoop dat ze nog steeds profiteert van de karmapunten die ik haar toen telepathisch heb toegezonden.

Ik hoop maar dat ik met deze ‘fijne’ herinneringen niets heb gejinxt. Dat we gewoon soepel en wel én met volledige bagage op en neer naar Spanje kunnen vliegen binnenkort. Zo niet, dan heb ik binnenkort weer een smeuïg verhaal voor jullie. 😉

Wat is jouw grootste vakantiedrama ooit?

Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking.