Pasen is gelukkig weer voorbij, ik poseerde als een waar topmodel en ik praat je even bij over hoe het met me gaat…

Pasen op neutraal terrein

Zo, wat ben ik blij dat de Paasdagen weer achter de rug zijn. Ik ben van huis uit niet zo’n fanatieke Paasvierder, maar vind het altijd wel fijn om samen te zijn met mijn familie tijdens zulke dagen. En er komt eten bij kijken, ook niet geheel onbelangrijk… Ik had dit jaar vooraf niet kunnen bedenken wat zo’n simpele feestdag met me zou doen.

We hadden er met mijn familie voor gekozen om op 1e Paasdag te lunchen op ‘neutraal terrein’. We kozen voor Restaurant ‘t Zand in Veldhoven, omdat ze daar een grote speelkamer én een buitenspeeltuin hebben. Met vijf kids is dat geen overbodige luxe. Daarnaast vonden we het prettiger om buiten de deur af te spreken, dan in mama’s flat waar zoveel verse herinneringen hangen. Ik had gehoopt dat het neutrale terrein de ervaring minder heftig zou maken, maar boy was I wrong! Het gemis van papa leek ineens nóg tastbaarder dan anders. Tegelijkertijd was het ontzettend fijn om samen te zijn, om over papa te praten en gewoon te genieten van elkaars gezelschap.  wE maakten ook nog wat mooie foto’s en de kinderen genoten van de speelplekken en heerlijke pannenkoeken. Het was emotioneel uitputtend en tegelijkertijd hartverwarmend.

Fijne plek in het Brabantse land: restaurant ‘t Zand in Veldhoven. #hotspot #Brabant #lunch #kidsproof #tip

Een bericht gedeeld door Breg Blogt (@bregblogt) op

Toen we in de auto terug naar huis zaten barstte ik in tranen uit. Het is zo gruwelijk oneerlijk en stom dat dit nu zo is. Ik mis papa ontzettend en dat gemis lijkt wel steeds groter worden, naarmate de tijd verstrijkt. Als ik naar de vaste lijn bel en mama neemt niet op, klinkt papa nog op de voicemail. Soms, als ik weet dat mama er toch niet is, bel ik even om naar zijn stem te luisteren. Zo lijkt het alsof hij weer even heel dichtbij is.

Pudding

De rest van 1e Paasdag bracht ik door op de bank. Als een soort pudding. Ik was zo moe en leeg van het verdriet, dat ik niet veel meer kon dan dat. Vol goede moed wilde ik soep maken voor het avondeten, toen ik ontdekte dat er geen gehakt meer was. En soep zonder ballen vind ik gewoon niet lekker. Wat doe je dan? Sushi bestellen natuurlijk! Terwijl Laurens een laat dutje deed vielen Etienne en ik aan op de schalen vol lekkers. Net als chocolade heeft sushi een troostende werking op mij en ik knapte weer een beetje op. Toen ik op zondagochtend wakker werd met keelpijn twijfelde ik of ik die dag wel mee zou gaan naar mijn schoonouders. Ik raapte mezelf bij elkaar en besloot toch even mee te gaan. Ook deze dag viel me zwaar en na een paar uurtjes keerden we weer huiswaarts. Tijd om opnieuw te doen alsof ik een pudding was. Ik heb zulke dagen ook echt nodig, dagen waarin ik niks moet behalve op de bank hangen en toegeven aan mijn verdriet. Achter de wolken schijnt altijd de zon en zolang ik dat in gedachten houd, is het helemaal prima om die wolken lekker te laten voor wat ze zijn.

Poseren

Dinsdag ging ik weer lekker aan het werk. We hadden een druk programma, dus voor ik er erg in had was de dag weer voorbij. Zo fijn om zulke dagen te hebben, waarin ik niet eens tijd heb om te piekeren of een pudding na te doen. Het geeft me energie. Ik heb nog geen mooie foto voor mijn nieuwe werk, dus toog ik met mijn collega naar het zonovergoten (en winderige) Vrijthof om een mooi kiekje te schieten. Ik ben erg tevreden over het resultaat!

regblogt Vrijthof Maastricht

Deze week staan er nog fijne dingen op het programma, zoals een avondje theater, een etentje met vrienden en een weekend met een hele lege agenda. En zo kabbel ik rustig verder. Ik lees heel veel en daar word ik rustig van. Volgende week ga ik eindelijk weer eens een boekreview delen, van het nieuwe boek van Glennon Doyle Melton, een bijzonder boek dat goed aansluit bij de situatie waarin ik me bevind.

Peuterpraat

Laurens praat veel over ‘Opa Jan’. Dat is aan de ene kant heel fijn en troostend, aan de andere kant ook best confronterend. Dan zegt hij ineens uit het niks: ‘Jouw papa leeft niet meer hè mama?’ of ‘Gaan we zo naar Opa Jan toe in het ziekenhuis?’ Hieruit blijkt wel dat hij niet precies weet wat er gaande is. Daar is hij ook nog echt te klein voor, dus we reageren gewoon op zijn opmerkingen en laten het verder rusten tot hij er weer over begint. Ik vind het belangrijk voor Laurens om opa levend te houden met foto’s en verhalen. Hij zal zich later waarschijnlijk niets meer herinneren van de momenten die hij samen met papa heeft gehad en dat maakt me zo verdrietig. Door verhalen te vertellen en samen foto’s te kijken kan ik de herinneringen in ieder geval een handje helpen. We steken regelmatig een kaarsje aan bij papa’s foto en draaien dan ‘Het liedje van opa’, het nummer dat ik uitkoos om te draaien op de crematie. Zo staan we even bewust stil bij papa en daarna gaan we verder met de dagelijkse dingen. Ik kreeg van mijn lieve vriendinnetje Margot het boek ‘Het eiland van Opa’ dat een aanrader is voor als je in een zelfde situatie zit.

Roeien met de riemen…

Ik vind het wel best moeilijk om te rouwen met een kindje aan mijn zijde. Ik wil als ik alleen ben met hem niet de hele dag als een pudding op de bank liggen huilen, maar aan de andere kant mag hij mijn verdriet ook gewoon zien. Het is een beetje roeien met de riemen die ik heb en ik doe dan ook mijn best om hem alle aandacht te geven op de momenten dat we met zijn tweetjes zijn. Is overigens ook best een uitdaging. Ik besloot namelijk vorige week vol goede moed even naar het dorp te gaan met Laurens op de loopfiets.

Het leverde wel weer een mooi plaatje op. Dit was vlak voor hij op een zebrapad weigerde verder te fietsen, terwijl ik met tassen vol boodschappen stond. Toch wel één van mijn succesverhalen uit het moederschap dit.

Als Etienne thuis is kan ik in alle rust even in mijn cocon kruipen om een potje te janken, even te slapen of gewoon voor me uit te staren. Echt waar, hulde voor De Roodharige Hunk hoe hij me hier doorheen loodst. Hij trotseert mijn explosieve buien zonder een krimp te geven, knuffelt me en hij zorgt dat er altijd chocola in huis is. 😉 Ik maak er wel een grapje van, maar echt: het is zo ontzettend fijn om zo’n rots aan mijn zijde te hebben. En dan zijn er nog mijn vriendinnen met wie ik kan lachen en huilen. En flessen wijn soldaat kan maken, waardoor de wereld om ons heen even niet meer bestaat. En de kater de volgende dag ons er fijntjes aan herinnert dat we geen 18 meer zijn…

Tijd om me eens uit mijn pyjama te gaan pellen en iets toonbaars aan te trekken. Het zonnetje schijnt, dus ik ga maar weer eens een dappere poging wagen met de loopfiets. Zonder boodschappen dit keer, dat wel.

Fijne dag! Ga je vandaag iets leuks doen?

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

5 Reacties

  1. Neem je tijd, zo te lezen zit je verdriet echt diep. Gewoon alles op jouw manier doen. Fijn dat je een partner naast je hebt die je zo veel steunt.

  2. Dikke knuffel meis! Voel me soms zo machteloos op afstand. Maar als ik iets voor je kan doen.. let me know!

  3. Een dikke knuffel Breg.. neem de tijd. Wat je schrijft is precies goed; zolang je weet dat de zon nog altijd bestaat mogen die wolken ook best even aanwezig zijn. Het verlies van een fijne papa is gewoon ontzettend verdrietig. Liefs x

  4. Lijkt me inderdaad erg dubbel zo met Pasen. Fijn om zo’n rots in de branding te hebben die er voor je is. Liefs

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.