Terwijl ik op de kalender kijk om nieuwe, fijne afspraken te noteren, realiseer ik me dat het pas drie weken geleden is dat de wereld voor mij stopte met draaien. Het voelt zoveel langer, bijna tijdloos. Terwijl de dag dat we papa kwijtraakten in mijn achteruitkijkspiegel steeds kleiner wordt, doemen de herinneringen op in mijn voorruit.

Langzaamaan heb ik weer een ritme te pakken. Dinsdag en donderdag zijn de fijnste dagen van de week, omdat ik dan werk. Werken geeft me afleiding en rust. Ik ben dan de hele dag druk met van alles en vergeet de wereld om me heen. Je zou het bijna mindful kunnen noemen. Afgelopen weekend had ik het zwaar. Ik droomde veel over papa, over het ziekenhuis en over alles wat er in die periode gebeurde. Het waren geen enge of verdrietige dromen, ze waren zelfs best grappig. Toch werd ik verdrietig wakker, omdat ik me realiseerde hoe mijn leven veranderd is. We trokken ons terug in onze cocon, die afgelopen weekend gelukkig erg zonnig was. Ik schommelde wat in de hangmat, las een luchtig boek en genoot van het gezelschap van mijn mannen. Op zondagmiddag stuurde mama een berichtje. Of we zin hadden om met haar mee naar Zeeland te gaan, eind deze maand. Ja duh, natuurlijk hebben wij daar zin in. Zeeland is mijn tweede thuis, de plek waar ik tot rust kom en kan opladen. Hoe fijn is het dan om daar heen te gaan met een paar van mijn lievelingsmensen?

Mama en ik voegden direct daad bij woord en boekten een mooi huisje, terwijl we plannen maakten voor het betreffende weekend. Etienne en mama vormen samen een goed team, Laurens noemt haar meerdere keren per dag zijn beste vriend en dat ik dol ben op mijn mams moge ook wel duidelijk zijn. Ik kijk er erg naar uit om samen een paar dagen bij te tanken en te genieten op de plek waar we zo vaak hebben genoten. Natuurlijk zal het ook vreemd en soms verdrietig zijn, om zonder papa in Zeeland te zijn. De wetenschap dat hij niet gewoon thuis is om zich later bij ons te voegen is nog steeds zo onwerkelijk.

Dat onwerkelijke gevoel overvalt me soms enorm. Dan trekken beelden van de laatste maanden of van fijne herinneringen uit het verleden, aan mij voorbij en ineens ramt het besef een deur open. Alsof het wil zeggen: ‘Het is echt waar!’ Het is soms alsof mijn brein het nog niet helemaal kan bijbenen. Toch vind ik het ook bijzonder, hoe de natuur een rouwproces laat verlopen. Zo had ik vooraf verwacht dat ik alleen maar zou huilen, tot ik erbij neerviel. Natuurlijk zijn er huilbuien, maar eigenlijk ben ik vooral heel rustig. Ergens is dat ook wel logisch, want het kan ook niet gezond zijn als je alleen maar non-stop zou huilen, weken, maanden achter elkaar. De balans tussen de mooie en verdrietige momenten is in orde, waarbij het wijzertje zelfs al soms doorslaat naar de mooie momenten.

Deze week gebeurde zoiets bijzonders. We hadden de caravan van mijn ouders te koop gezet. Eén van mijn vriendinnen liet me direct weten dat ze heel erg geïnteresseerd was. Diezelfde avond kreeg ik een berichtje van mijn broer, dat hij de caravan aan mijn vriendin had verkocht. Ik vond dat zo bijzonder en fijn. Het voelt een beetje alsof hij zo in de familie blijft. Beetje sentimenteel misschien, maar ik vind het een fijne gedachte. Zeker als je weet dat papa het zo erg vond dat hij de verkoop niet meer zelf had kunnen regelen en hij hoopte dat het voor ons niet teveel gedoe zou opleveren. Ik verdenk hem ervan dat hij het lot postuum een handje heeft geholpen en dat vind ik een hele fijne gedachte.

Over een paar weken stap ik met mijn twee mannen in het vliegtuig naar de zon. We hadden het niet beter kunnen timen, dat reisje is zo ontzettend welkom! Ik merk dat het doorgaan met zijwieltjes nog best wat energie kost en kijk er daarom ontzettend naar uit om een dikke week op mijn kont in de zon te liggen. Oké, als het aan Laurens ligt mogen zijn ouders vooral plaatsnemen op een bankje naast het kinderzwembad. Sinds ik hem de foto’s van ons hotel heb laten zien is hij vol verhalen over het zwembad, de glijbaan en een hele grote kikker in het midden van dit alles. De laatste keer dat we op zonvakantie gingen was hij pas 8 maanden, dus de voorpret die hij nu beleeft is helemaal nieuw voor me. Het maakt me blij om te zien hoe dat wijze kereltje zo vrolijk door zijn eigen wereld stapt. Hij knuffelt me als ik verdrietig ben en laat me vooral heel erg veel lachen. Ik verheug me erop om samen lekker aan te rommelen, te eten in fijne restaurantjes en in alle rust weer even onze batterij op te laden.

Het is nu de eerste keer in ruim een week dat ik achter mijn laptop kruip. Ik merk dat ik het fijn vind om mijn verhaal te delen, om te vertellen hoe het gaat. Dat is het voordeel van een persoonlijk blog, ik kan er alles op kwijt. Het was afgelopen week opvallend dat niet iedereen zich kan vinden in mijn persoonlijke updates, want binnen een paar dagen liepen zo zeker 15 volgers van mijn Facebookpagina weg. Mijn primaire reactie was: ‘Nou ja zeg wat stom!’ en later dacht ik: ‘Als ze het niet interessant vinden kunnen ze beter inderdaad maar weggaan.’ Het verraderlijke van bloggen vind ik persoonlijk, dat je zo snel went aan aantallen, reacties, interactie etc. Nu ik amper nog wat plaats lopen mijn bezoekersaantallen drastisch terug. Iets waar ik onder andere omstandigheden behoorlijk onrustig van was geworden. Nu denk ik ‘Whatever.’ Niet zozeer uit onverschilligheid, maar meer omdat ik er nu toch niks aan kan doen. Want als ik nu weer heel enthousiast over boeken, kleding, recepten en weet ik veel wat nog meer zou gaan schrijven voor de bezoekersaantallen, zou ik mezelf behoorlijk voor de gek houden. Ik heb dus met mijzelf afgesproken -ja, ik voer regelmatig gesprekken met mijzelf 😉 –  dat ik gewoon schrijf wat ik wil, wanneer ik wil en hoe ik wil. Schrijven is de beste therapie voor mij, dus waarom zou ik er geen gebruik van maken? Is ook nog een stuk goedkoper dan een therapeut! 😉

En zo ben ik ruim 1000 woorden verder, in wat in mijn eigen ogen een nogal warrig epistel is geworden. En warrig is prima, want mijn leven is op dit moment nou eenmaal een beetje warrig. Ik heb de afgelopen tijd zoveel lieve reacties gekregen, waarin mensen zeiden dat ze het zo fijn en knap vinden hoe open ik ben over mijn rouwproces. Dat vond ik heel bijzonder om te horen, want het is steeds weer spannend om me kwetsbaar op te stellen. Toch vind ik, als fervent voorstander van openheid, het belangrijk om niet alleen mooi weer te spelen in deze social media wereld die al zo vol zit met uiterlijke schijn. Oké, eerlijk: ik ben wel zo ijdel dat ik mezelf niet in tranen en met een verkreukelde kop online slinger, maar ik deel wel gewoon mijn gevoelens. Want die zijn echt.

Wanneer je het einde van dit artikel hebt gehaald ben je een held, want het was me wel effe een leesmarathon! Dankjewel voor je tijd en je aandacht. ♥

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

17 Reacties

  1. Kanjer ben je! Ik vind dat je alles weer mooi en goed omschrijft. Cijfers zijn ook niet alles, blijf bij jezelf. Hou ik veel meer van om te lezen dan zo’n oppervlakkig iets. En ja de afwisseling is leuk maar nu heb je gewoon veel aan en in je hoofd. Laat je niet gek maken door die figuren op Facebook. Hele dikke knuffel!

  2. lekker doen waar jij je goed bij voelt, zeker onder de gegeven omstandigheden. Gewoon genieten van de voorpret van het weekendje weg en je vakantie, je lezers… ach… niet druk over maken

  3. Allemaal erg herkenbaar. Werk was mijn redding destijds toen mama overleed. Vijf dagen per week opstaan, ergens naar toe, iets moeten doen, dat heeft me heel erg geholpen. Inmiddels ben ik alweer zes jaar verder. Het rouwproces is nog steeds gaande, maar overheerst mijn leven niet meer. Ik gun jou dat je uiteindelijk ook weer rust in je hoofd krijgt net als ik nu heb. Hele dikke knuffel van mij!

  4. Heel mooi geschreven. En inderdaad cijfers zijn nu even niet belangrijk. Andere dingen zijn nu belangrijker. Je moet doen wat voor jou goed is. Ik vind het knap hoe je ermee omgaat en jezelf de tijd geeft om te rouwen. Dat is gewoon heel belangrijk! Heel veel sterkte!

  5. Getallen doen er niet toe. Het is jouw blog dus schrijf lekker wat jij wil. Dank je wel om je verhaal met ons te delen. Het toont inderdaad aan dat internet niet enkel mooie momenten mag inhouden…

  6. Heel erg gaan genieten de komende tijd!! Jij, je gezin en familie zijn op dit moment gewoon belangrijker dan een blogje hier of daar.. Als mensen dat niet snappen ja jammer dan. Ik snap het wel, zou namelijk precies hetzelfde doen. Rustig aan en nogmaals heel erg genieten en mooie herinneringen ophalen! Lachen, gieren huilen het hoort er allemaal bij?

  7. Wat ben je toch sterk! Bijzonder is dat he, dat je je kunt verwonderen om je eigen kracht. Fijn vooruitzicht, even met je mama de hort op en daarna met je mannen naar de zon. Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen he. Hou je sterk, mevrouw! Je kunt het!

  8. Mooi geschreven. Ik heb alle ouders nog, maar ik hoop dat als er hier één overlijdt dat ik er dan naar kan kijken zoals jij. En wat goed van je moeder dat ze zo een weekendje weg boekt, voor haar is het natuurlijk nog meer rollercoaster. Veel plezier in Zeeland en pas goed op elkaar !

  9. Lieve Breg, wat weet je alles toch weer knap te verwoorden. Bijzonder hoe de natuur inderdaad je verdriet doseert. Gelukkig maar. Dat van die mooie herinneringen ervoer ik ook na overlijden van mijn oma (Alzheimer), zo apart.

    En wat fijn dat de caravan toch in je naaste omgeving blijft, dat het zo prettig geregeld is. Ik hoop dat jullie veel van elkaar genieten in Zeeland en binnenkort in de zon. Liefs en een dikke knuffel ?

  10. Pingback: Lees mee 25: mijn favoriete blogs van afgelopen week

  11. Heel veel moed en sterkte. Ik kan begrijpen dat het deugd doet om je verhaal neer te schrijven.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.