Het was me de achtbaan wel, de afgelopen weken. Ik heb liters tranen gehuild, mijn hoofd zit regelmatig vol watten en de tijd vliegt voorbij, terwijl hij tegelijkertijd soms stil lijkt te staan. In deze persoonlijke update vertel ik hoe het met me gaat en hoe ik de afgelopen weken heb ervaren.
Ook al wisten we dat mijn vader niet heel oud zou worden, het einde kwam toch nog vrij snel en onverwacht. Ik ben ontzettend dankbaar dat we allemaal afscheid van hem hebben kunnen nemen. Ik merk dat dit mij enorm sterkt in het verwerken van het verlies. Het is zo iets onwerkelijks nog, het idee dat ik hem nooit meer aan de telefoon zal hebben. Dat we nooit meer samen een wijntje drinken op de camping in Zeeland. Nooit meer samen dutjes doen op de bank hier in Maastricht. Dat definitieve maakt het zo gek en moeilijk te bevatten. Ik dacht van tevoren wel dat ik me er een voorstelling van kan maken hoe het zou zijn, als papa er daadwerkelijk niet meer was. Nu weet ik dat dit onmogelijk is. Je lichaam en geest reageren zo puur en ongefilterd op zo’n groot verlies, dat had ik me nooit kunnen voorstellen.
Zoals ik een tijdje geleden al schreef, beweeg ik met de golven mee. Dit werkt voor mij erg goed. Ik ben er erg gevoelig voor om me te verstoppen voor de buitenwereld en te zwelgen in mijn eigen ellende. Nu is daar in een periode van rouw niets mis mee, maar ik help mezelf er op de lange termijn niet echt mee verder. Ik heb sterk het gevoel dat ik dit maar één keer goed kan doen en daarom ga ik heel bewust om met mijn gevoelens. Door per dag te kijken waar ik zin in heb, mijn grenzen aan te geven en mijn gevoel te volgen, ben ik de afgelopen weken best goed doorgekomen. Er zijn dagen geweest dat ik niet wist waar ik met mijn verdriet naartoe moest. Dit vond ik erg heftige dagen, omdat ik dan vaak samen met Laurens was. Hij voelt mijn verdriet feilloos aan en reageert daarop met zijn gedrag. Zo belandden we samen in een vicieuze cirkel, die moeilijk te doorbreken was. Gelukkig wist ik dat er ook weer fijne momenten zouden volgen, dus ik liet het verdriet gewoon komen.
Vorige week ben ik ook weer gestart met werken. Dit geeft me de nodige afleiding en ik vind het heerlijk om weer bezig te zijn. Mijn collega’s hebben me heel lief opgevangen, waardoor ik meteen wist dat ik er goed aan deed om weer aan de slag te gaan. Ik krijg energie van het werken, waardoor ik me thuis ook weer fijner voel. Ik probeer daarnaast ook weer zoveel mogelijk normale dingen te doen. Zo ben ik afgelopen vrijdag met Laurens lekker gaan shoppen en lunchen. Dit is een uitstapje waar we allebei altijd heel erg van genieten, zo ook deze keer. Later die dag volgde nog een borrel met vrienden en als kers op de taart besloot ik laat op de avond om naar Parijs te gaan met mijn vriendin Rachelle.
Dat reisje heeft me echt goed gedaan. Het werkte een soort van helend om even in een hele andere omgeving te zijn. Ik was ontspannen, rustig en echt heel gelukkig. De energie die ik in Parijs heb opgedaan neem ik mee in de dagen die komen. Want ik ben ook realistisch: ik ben er nog lang niet. Omdat ik mijn ouders niet wekelijks zie, zal voor mij de klap nog eens komen als ik weer in Dordrecht ben. Of wanneer we van de zomer in Zeeland zijn, de plekken waar papa en ik elkaar het meeste zagen.
Een maand geleden startte ik heel enthousiast met een cursus mindfulness. Een van mijn doelen hierin was, om in de spannende tijden die dit jaar zouden komen, overeind te blijven staan. Ik had alleen niet verwacht dat ik door de realiteit zo snel al volop in het diepe werd gegooid om de mindfulness in de praktijk te brengen. Toch hebben die twee lessen me al een aardige steun in de rug gegeven. In overleg met de trainer heb ik besloten om de cursus eind mei weer op te pakken. Het is nu nog iets teveel voor me om daar weer intensief mee aan de slag te gaan en zo heb ik iets om naar uit te kijken.
Ik geniet oprecht en intens van fijne momenten. De zon op mijn gezicht, een dikke knuffel van Laurens, een fijne avond met Etienne: het geeft me allemaal energie. Energie om de verdrietige momenten te kunnen dragen. Ik zie de fijne momenten als een dun glazuurlaagje. Dat laat me stralen, maar tegelijkertijd is het nog heel kwetsbaar. Gaandeweg zal het laagje steeds steviger worden en me beschermen tegen valpartijen. Tot die tijd breng ik elke keer opnieuw met alle liefde een glazuurlaagje aan, veeg ik mijn tranen weg en zet ik kleine stapjes vooruit en soms een stapje terug. Ik heb geen haast, er is geen handleiding die vertelt hoelang en hoe je moet rouwen, dus ik doe wat voor mij het beste voelt: mijn gevoel volgen.
Heel erg bedankt voor jullie lieve berichten van de afgelopen tijd, al die mooie woorden en knuffels hebben mij enorm veel steun gegeven. Dank jullie wel daarvoor <3
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
18 Reacties
Ach lieve meid, ik heb zo met je te doen. Ik weet hoe het voelt om zo te rouwen en ik weet dus ook dat het verdriet je jaren later nog kan overvallen op de meest ongelukkige momenten. Maar je doet het hartstikke goed en je blijft het leven vieren met hele kleine dingen. Dat siert je enorm en zal je ook helpen.
Het wordt nooit meer zoals het was, maar het komt goed. Echt.
Oh zo fijn om te lezen hoe het met je gaat. Wat moet dit een enorme schok teweeg hebben gebracht. Ik wens je alle geluk en kracht toe op je nieuwe weg, want je zult nooit meer de oude zijn. En dat is ook niet erg. Heel veel sterkte nog en keep ya head up <3
Wat kan je ook anders dan je gevoel volgen. Je hebt het mooi weten te verwoorden. Veel sterkte tijdens alle moeilijke momenten. Ik hoop dat de gelukkige momenten vanaf nu nóg fijner zullen voelen. Dikke knuffel voor jou.
Wat ontzettend mooi geschreven Bregje. En zoals je al schrijft, vele klappen van verdriet en verlies zullen nog komen, doe en verwerkt het op jouw manier. Ik wens je heel veel sterkte toe.
Je doet het hartstikke goed meid! Uiteindelijk leer je ermee leven met het gemis, maar het gemis blijft altijd. Zo ervaar ik het althans. Maar dat zegt alleen maar des te meer over wat diegene betekent heeft voor je! Hele dikke knuffel van mij!
Ahhh lieve vrouw wat schrijf je dit toch weer mooi! Fijn dat je zo genoten hebt in Parijs en idd neem stapje voor stapje de rest van de dagen. Dikke knuffel
Wat mooi geschreven!
Dikke knuffel voor jou! X
Ik hoop dat je alles langzaam aan een heel mooi plekje kan geven. Helaas komt het verdriet op de meest bizarre momenten opzetten maar je weet dat je lieve mensen om je heen hebt die je steunen! Heel veel sterkte gewenst en neem je tijd..
Mooi geschreven hoor. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Je doet er goed aan je eigen tempo en gevoel te volgen. Niemand die je kan en moet vertellen hoe en wat. Doe wat je voor jou gevoel moet doen. Sterkte meid! Xx
Zo knap van je hoe je dit allemaal zo mooi kunt verwoorden. Goed dat je de wat energie hebt kunnen opdoen in Parijs, (super gave actie trouwens) en dat je collega’s je zo goed opvangen en je daar je gedachten een beetje kunt verzetten. Veel kracht en sterkte nog bij het verwerken van dit alles.
Lieve Bregje, wat verwoord je dit weer mooi! Ik vind het knap hoe je je gevoel volgt en je niet laat opjagen door anderen. Met alle lieve mensen om je heen kom je er wel. En hopelijk worden de herinneringen die nu nog veel pijn doen over een tijdje momenten waar je met een warm gevoel aan terug kunt denken. Hele dikke knuffel lieverd!
Mocht je binnenkort meer afleiding nodig heb.. Ik heb straks verlof en alle tijd van de wereld haha.. Totdat de kleine man er is dan hahaha
Hele dikke knuffel voor jou! Knap hoe je ermee dealt! X
Ach dat is heel verdrietig, gecondoleerd en veel sterkte gewenst. Heel mooi zoals je alles kunt benoemen want je voelt en meemaakt.
Wat fijn dat je collega’s zo lief zijn en dat je op je werk weer nieuwe energie krijgt. Ik stel me zo voor dat het ook een soort neutrale plek is, waar je even aan andere dingen kunt denken.
Mooi hoe je het verwoord en knap hoe je ermee omgaat. Goed dat je het de tijd geeft, maar ook weer energie uit dingen kunt halen. Heel veel sterkte!
Pingback: Voor wie doe jij het eigenlijk? - Breg Blogt
Pingback: Even bijkletsen: Nieuwe werktijden, Blogger by Nature en ik ben wat kwijt! - Breg Blogt