‘Hij kijkt wel erg verdrietig nu hoor!’
Met deze woorden eindigde gistermiddag een nogal bijzondere situatie in een winkel. Mijn schoenen vielen uit, mijn mond zakte open tot mijn tenen van verbazing en de dame in kwestie vond het allemaal de normaalste zaak van de wereld…
Terwijl ik even gauw een nieuwe tandenborstel kocht voor mijn zoon, reikte de kassadame hem een doos aan. In die doos zaten, I kid you not 12 candy canes, die zoete, rood-wit gestreepte zuurstokken. Waarschijnlijk moest de voorraad de winkel uit en besloot deze dame vanuit haar goedhartigheid om de HELE DOOS aan mijn kind te geven. Nog voor de daadwerkelijke transactie plaatsvond greep ik in, waarop een bijzonder gesprek volgde:
(met een vriendelijke stem en dito blik)
‘Dat is heel lief, maar daar is hij nog wat klein voor.’
(licht zuchtend met een geirriteerde blik)
‘Nou, hij kan er toch op sabbelen?’
(lichtelijk verbaasd)
‘Nee dank u mevrouw.’
(een tikkeltje triomfantelijk)
‘Hij kijkt nu wel erg verdrietig hoor!’
Ietwat verbouwereerd wandelde ik de winkel uit, waar Etienne me opwachtte. Hij keek me vragend aan toen hij mijn onthutste gezicht zag. Een welgemeend ‘WTF’ ontglipte hem toen ik mijn relaas deed. Het is hartstikke lief dat die mevrouw mijn zoon wilde verwennen met wat lekkers, maar 1. EEN HELE DOOS SNOEP en 2. zonder even te overleggen en 3. mij ook nog effe op mijn nummer willen zetten? Ik vroeg mezelf af:
Ben ik nou heel raar als ik vind dat ik nog altijd zelf bepaal of mijn kind snoep krijgt of niet?
Kijk, ik ben heus niet roomser dan de Paus. En ik vind het ook echt lief als iemand mijn kind iets wil aanbieden. Laurens krijgt ook echt wel eens een snoepje. Maar dat gebeurt dan wel op een moment dat Etienne of ik bepaalt dat hij een snoepje krijgt. Op het moment dat een ander mijn kind ongevraagd een snoepje geeft of aanbiedt, voel ik me voor het blok gezet.
Een tijdje geleden zaten we bijvoorbeeld aan een hotelontbijt, toen Laurens van een hele lieve medewerkster TWEE lolly’s kreeg. Gelukkig konden we die vakkundig aan zijn aandacht onttrekken, maar ik kan me goed voorstellen dat zo’n situatie vroeg of laat een pittige driftbui kan veroorzaken.
Bovenop dit alles: ik vind het niet nodig om hem op 2,5-jarige leeftijd al veel snoep te geven, dus houd het graag een beetje binnen de perken. Dan kan ik de suiker-en kleurstof-stuitersessies een beetje regisseren, das fijn voor alle partijen… 😉
Wat vinden jullie van het ongevraagd aanbieden van snoep aan jouw kind(eren) door anderen?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
16 Reacties
Nou zeg, wat een rare reactie! Op mijn werk delen we aan de kinderen altijd koekjes (bicuitjes) of dropjes uit, maar ik vraag áltijd eerst even ‘mag ik iets lekkers aanbieden?’. Vind dat niet meer dan normaal, want voor hetzelfde geld krijgt hij/zij van mij ongevraagd een ‘beloning’ terwijl Papa/Mama het kind net buiten nog heeft bestraft door te zeggen dat het geen koekje of dropje mag hebben. Ik heb dan ook nog niet eerder gehoord dat iemand echt in discussie gaat, haha!
Ja precies! Hier bij de supermarkt delen ze spekjes uit maar er wordt mij altijd gevraagd of ze het mag. En gelukkig maar want soms is ze stout geweest of is het 9 uur in de ochtend en vind ik het helemaal niet nodig om te snoepen!
oeii ja wel herkenbaar! En indd. jij bepaalt wanneer! -x- Mama van Dijk
Zelf nog niet meegemaakt (want kind is 7 maanden) maar mijn nichtje kreeg tot haar 2e helemaal geen snoep en daarna inderdaad alleen als haar ouders dat goed vinden. Ze is nu bijna 4 en mijn zusje redeneert dat ze zich steeds bewuster worden van snoep en dat ze dus nog lang genoeg druk kunnen maken over ‘mag ik snoep’ en ‘ik wil snoep’. Ze proberen het ook binnen de perken te houden en ik vind dat wel een goede zaak.
Ik vind dat ook zo brutaal! Mijn kind dus ik bepaal. En dan ook nog een hele doos?
Jullie reacties begrijp ik maar al te goed. Hier wordt vaak (ook door familie/vrienden) raar gereageerd als ik niet wil dat ze snoep krijgen. Ook al is de oudste inmiddels 4. Van meer dan de helft weten ze niet eens wat het is. En dat houd ik graag zo, althans zolang het kan natuurlijk. Nu hebben we zelf ook geen snoep in huis. Wil niet zeggen dat ze nooit iets krijgen, maar zolang ik ze blijer kan maken met komkommer en tomaatjes dan met snoep ben ik allang blij.
Onbegrijpelijk, ik snap niet zo goed dat ze ook nog durft te zeggen hij kan er toch op sabbelen. Emily lijkt door haar lange haren vaak wat ouder, zeker voor jonge kassa meisjes. Rond etenstijd bieden ze een koekje aan, niet handig.
Ik vind het vervelend dat er vaak ongevraagd snoep wordt aangeboden aan kinderen. Ook als ze ouder zijn blijft het irritant trouwens – ook als het wel gevraagd wordt. Zeg dan namelijk nog maar eens nee! Zit je gelijk met een sjachereinig kind.
Onze zoon is geadopteerd toen hij drie was. In het begin snapte hij nog nauwelijks dat hij bij ons hoorde. Dan is het echt niet fijn als wildvreemden snoepjes aan gaan bieden (of door haren gaan woelen of in buikjes gaan porren).
De situatie zoals jij hem omschrijft is in mijn ogen absurd, maar helaas herkenbaar.
Ik vind dit inderdaad vrij extreem. Bij veel kassa’s worden van die zoute stokjes aangeboden, maar dan zeker niet een hele zak.
En van die zuurstokjes zijn superslecht voor de tanden.
Dus nee, dat deed die mevrouw niet erg handig!
Ik had het laatst nog op een verjaardag. Iemand vond dat mijn kind van 10 maanden wel cake mocht. Nou zolang hij niet weet wat het is en dus ook geen discussie hoeft te worden, liever niet.
Hier in Spanje is het blijkbaar helaas de normaalste zaak van de wereld. Overal en nergens worden snoep, chocolade en lolly’s uitgedeeld. Door ouders, mensen van winkels, in de speeltuin door andere ouders. Ook heel vaak zonder te vragen terwijl ik er warempel gewoon bij sta. Dus ik heb met Zoë afgesproken geen snoepjes of andere zaken aannemen van mensen. Alleen van mama en papa. Ze zegt nu dan ook heel netjes no grasjes (no gracias) en roept heel hard mama!!! (Dit heeft wel wat voeten in de aarde gehad hoor om aan te leren, ik ben iig wel blij dat ze het niet meer zomaar aanpakt)
Ik snap dat het lief bedoelt is. Verder zou ik op een vriendelijke manier bedanken of aangeven dat 1 voldoende is, maar dat mijn kind dat pas op een door mij aangegeven tijdstip van mag snoepen. Een hele doos is lichtelijk (zwaar!) overdreven 😉 Met mijn kinderen ook altijd zo gedaan: ze mochten best af en toe een snoepje, maar pas als het zo uitkwam. Een verpakt snoepje mochten ze meenemen, maar pas eten als ik er toestemming voor gaf. Werkte hier prima, ook met kleine kinderen.
Ongevraagd iets geven is niet netjes. Voor hetzelfde geef je iets terwijl je kind een allergie heeft. Je let even niet op en… te laat.
Ik was in dezelfde winkel. Ik werd netjes gevraagd of ik een doosje wilde of dat mijn kleine, die op dat moment bij me was, er nog te klein voor was. Ze hield het doosje netjes bij de toonbank zodat de kleine man het niet eens zag.
Ik wilde net beginnen over Spanje maar zie dat Sylvia dat al noemt. Het is daar echt tien keer erger (de kids zijn ook tien keer dikker). Maar Breg, heel goed gedaan!!! I
Ik heb er een hekel aan als mensen dat ongevraagd doen. Ik vind het bij de bakker fijn dat ze altijd vragen of mijn dochter iets mag, alvorens ze het geven. Ik ben ook niet roomser dan de paus hoor, maar inderdaad, ik wil het ook zelf bepalen.
Zo wat een manipulatief tiep! Dat is gewoon heel raar en opdringerig.
Ik herinner me een verhaal waarbij een ouder iemand op een verjaarsvisite zo een klodder slagroom van een gebakje bij een baby in het mondje wilde proppen. Het kind was nog geen jaar… En dan met zo’n vieze vinger. Daar greep de vader ook krachtig en niet al te vriendelijk in. 😛