Wanneer je, zoals ik, nogal een rommelkont bent, gebeurt het regelmatig dat ruimtes in huis geleidelijk dichtslibben. Het gebeurt heel stiekem en voor ik t weet is de boel te vergelijken met een gemiddelde Primark na een zaterdag in de sale…
Drup…drup…drup…langzaam vulde de spreekwoordelijke emmer zich. Die emmer staat gelijk aan ons huis. Er moest iets gebeuren, want naast een volle zolder kreeg ik als gevolg daarvan te maken met een vol hoofd. En dat is echt loei-irritant! Nu komt wijsheid met de jaren en dus weet ik steeds sneller in te grijpen. We schakelden mijn schoonouders in om zich over Laurens te ontfermen en gingen aan de slag.
Alles. Moet. Weg.
Ongeveer een half jaar eerder vond een soortgelijke opruimactie plaats, waarbij we veel babyspullen hadden laten staan. Want ja, je wist ‘t maar nooit en we twijfelden nog steeds. Dit keer was het een ander verhaal. Alles. Moest. Weg. Oké, dat is niet helemaal waar. Bijna alles moest weg. Ik drukte nog een paar ieniemienie shirtjes en speentjes achterover die ik in Laurens zijn bewaarbox stopte. En de kinderwagenbak en maxicosi mogen ook nog blijven tot we in één keer afscheid nemen van het hele wagenpark. Maar goed, verder ging alles eruit. Slaapzakken, loopauto’s (Ja in meervoud, we hadden er op het hoogtepunt zelfs VIER, don’t ask…), dozen vol speelgoed: weg ermee! Ik heb nog een kleine selectie mooie kleertjes achtergehouden voor knappe mannetjes in mijn directe omgeving. De rest ligt nu bij de kringloop te wachten op nieuwe eigenaars.
Kleine truitjes, kleine traantjes
Ik moet eerlijk bekennen, dat ik het af en toe wel even een beetje moeilijk had. Ik opende dozen en met de muffe zolderlucht steeg er ook een wolk aan herinneringen op. We lachten tot de tranen over onze wangen biggelden, toen bleek dat ik mijn zwangerschapsbeha inmiddels prima als hoofddeksel kan dragen. Mijn hemel, ik wist dat de meisjes groot waren destijds, maar ZO GROOT? Gelukkig zijn ze uit zichzelf weer naar een normaal formaat geslonken, anders had ik toch echt een nieuwe borstverkleining overwogen.
Nieuwe dozen gingen open. Mijn eerste positiebroek, Laurens’ shirtje dat ik kocht toen hij in het ziekenhuis lag en zijn eerste schoentjes. Ik slikte een traantje weg bij de beelden die op mijn netvlies verschenen. Die broek kocht ik toen ik amper acht weken zwanger was en ik meer darm dan babybump had. Maar oh, wat vond ik mezelf toen al hoogzwanger! En dat kleine truitje, met de tekst ‘You make me smile’…ik zag mijn baby zo weer liggen met al die slangetjes aan zijn lijfje. Zijn eerste schoentjes, waar hij zo trots zijn eerste wankele stappen op zette… (check zeker even het filmpje hiervan, cuteness overload!)
Het is goed zo
Ik vind het bijzonder dat het gevoel dat het goed is zo, al zo normaal is. Dat het daardoor een logische stap is om op te ruimen en al het babyspul de deur uit te bonjouren. Geen ‘misschien komt het nog van pas’ of ‘ik kan er nog geen afstand van nemen’.
Het is tijd voor een nieuwe, frisse start in een opgeruimd huis. Er is rust in huis, rust in mijn hoofd en rust om te genieten van mijn fijne, prachtige en complete gezin.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
11 Reacties
Veel stappen gemaakt. Chapeau! Xx mam en oma van gelukkig een knuffelbeertje.
Dankjewel lieve mama! ❤
Het lijkt mij inderdaad een moeilijk moment. Maar zo fijn dat het goed voelde 🙂
Dankjewel lieve Anita ❤
Mooi geschreven! Ik kreeg er natte ogen van. Want ondanks dat ik je gevoel deel, ‘moet’ ik binnenkort ook. En dat is toch het einde van een bijzonder tijdperk. (Ze worden zoooo snel groot!)
Aaah lieffie! Het is wel effe een dingetje ja… Ik zat vanavond naar Lau te kijken en hij wordt ineens ZO groot! ❤
Knap hoor, dat je veel hebt kunnen laten gaan. Heerlijk om weer een berg ruimte te hebben.
Echt genieten zo, nu is het vooral zaak om het vast te houden 😉
Dat lijkt me best een ding inderdaad om alles definitief weg te doen. We hebben hier nog genoeg spullen in huis voor een heel weeshuis en dan heb ik gisteren vier grote tassen vol speelgoed uitgezocht voor de kringloop. Na dit kindje zijn we er echt klaar mee…. en dan moet het wiegje enzo echt weg.. :-O
Moeilijk he, dat staat mij ook nog te wachten. Bij Vince kon ik alles bijhouden omdat ik wist dat we een tweede wilden… Maar nu…
Wat mooi geschreven! Want ondanks dat ‘het is goed zo’ gevoel wat ik heeeeeeeel goed ken, blijft het toch een hele stap om alles weg te doen.