De laatste dag…

Vandaag is de dag waar ik een maand geleden nog als een berg tegenop zag. De dag waarop een nieuw tijdperk zou aanbreken…

Vandaag was de laatste dag van Laurens op de kinderopvang. Voor 2016 welteverstaan! Want, mocht je het gemist hebben, per 1 januari gaat hij weer terug als ik aan het werk ga!

Theoretisch gezien had hij best nog een maand op de opvang kunnen blijven, maar dan was het zo lullig geweest als we volgend jaar ineens 600 euro moesten betalen aan de belastingdienst, omdat we in december geen recht meer hebben op opvangtoeslag. Ik kán best een brave burger zijn en dus schreven we onze zoon uit! Tot vorige week keek ik dus enorm op tegen vandaag. Maar nu ik weet dat ik per 1 januari weer aan de slag ga, zie ik december als een hele grote vakantiemaand! Een cadeautje kun je wel stellen.

Vandaag was voor Laurens een dag als alle anderen. Hij speelde met zijn vriendjes, fungeerde als verslaggever voor de juffies (‘Ik gaat nu even een toren bouwen. Kijk, die is aan het springen!’ en ‘Nee, nee, dat mag niet!’ zijn gevleugelde uitspraken van de kabouter.) en wilde uiteraard niet mee naar huis.

Voor mij was het wél een bijzondere dag. Er komt namelijk een eind aan al die verrukkelijke dinsdagen en donderdagen waarop ik ongegeneerd mijn eigen gang kon gaan tussen 9 en 5. Waarop ik lekker uren kon bloggen of bingewatchen zonder gestoord te worden. Dus besloot ik het er van te nemen! Ik keek vandaag de vierde nieuwe aflevering van Gilmore Girls (OMG!) en dook midden op de dag in bad. Om vervolgens te gaan shoppen zonder iets te kopen, toen brandde een kaarsje in de Onze Lieve Vrouwe basiliek en ging snel naar huis om warm te worden met warme chocomel met slagroom. Als afsluiter tikte ik om 4 uur ‘s middags een bak chips naar binnen. Eten zonder publiek, dan wel kapers op de kust, blijft een goddelijk iets in het leven van een ouder.

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.