Na de succesvolle reeks ‘Brieven aan Laurens’ bleef het kriebelen. Daarom schrijf ik vanaf nu elk half jaar een brief aan Laurens.

Lieve Laurens,

Een kleine mijlpaal deze week, want je bent 2,5 jaar oud! Met een moeder die dol is op jarig zijn, kan een halfjaardag natuurlijk niet stilletjes voorbij gaan. Zelf ben je trouwens ook wel fan van dit jaarlijkse feest. Je loopt regelmatig rond met een kroon, hoed of muts op je hoofd en roept dan:  ‘Ik ben jarig! Jij moet voor mij ‘Lang zal ze leven’ zingen mama!’ Wat ik dan uiteraard braaf doe. Je glunderende koppie op dat moment is om in te lijsten.

Al tweeënhalf jaar ben jij het stralende middelpunt van ons gezin. Ik geniet elke dag opnieuw weer van je, met je gekke fratsen, je humor en last but not least, je heerlijke kussen en knuffels. Vanochtend nog, toen ik nog in bed lag en papa je uit bed haalde. Ik hoorde je fluisteren: ‘Ssst papa, mama slaapt nog! Gaan we straks mama wakker maken?’ Ik lig dan met een big smile te luisteren naar jullie twee. Kletsen kun je wel, ik verbaas me er regelmatig over wat er allemaal over je lippen rolt. Je hoort niet alleen wat wij ‘grote mensen’ allemaal zeggen, je weet het ook nog feilloos te gebruiken op het juiste moment. Toen ik je gister vroeg om even iets te doen zei je: ‘Nee mama, dat is even niet nodig.’ Stiekem moet ik dan lachen, maar dat komt mijn ouderlijk gezag niet altijd ten goede. En dat weet je. Je kijkt me dan aan met twinkelende oogjes en peilt mijn reactie.

Laurens

Het is niet altijd koek en ei tussen ons. Je hebt een pittig karakter en dat komt vooral tot uiting als je moe, hongerig of gewoon een beetje chagrijnig bent. Aangezien jij en ik veel tijd met elkaar doorbrengen, ben ik ook meestal degene die deze gezellige buien meemaakt. Ik leer mezelf om rustig te blijven en om te begrijpen waar jouw boze bui vandaan komt. Ook geef ik je meer ruimte, dat helpt enorm. Niet meer proberen mijn plan te volgen, maar te kijken wat jij wilt en daar samen in verder gaan. Natuurlijk betekent dat niet dat jij het voor het zeggen hebt hier in huis. Maar wat meer met je meegaan en toch duidelijke grenzen stellen helpt goed. Als we dan toch ruzie krijgen is het gelukkig gauw weer goed. We praten het uit en je geeft me een kus en een knuffel. Vervolgens zeg je: ‘Zijn we nu weer vriendjes mama?’, waarop ik antwoord: ‘Wij zijn altijd vriendjes, maar ook vriendjes hebben weleens ruzie met elkaar.’

Je mag best weten dat ik die ruzietjes soms heel moeilijk vind. Het maakt me onzeker. Ik vraag dan weleens aan papa: ‘Vind je mij een slechte moeder?’ Waarop papa altijd vanuit zijn tenen: ‘Nee!’ antwoordt. Toch voelt het soms wel zo. Weet je wat het is Lau, je krijgt als ouders geen handleiding. Op een dag wordt je baby geboren en dan moet je er maar het beste van maken. Nu ben jij ook nog eens gezegend met een moeder die het altijd maar goed wil doen voor iedereen, dus dat botst weleens. Hoe langer ik moeder ben, hoe beter het me afgaat om los te laten. Om niet steeds maar te denken: ‘Doe ik het wel goed?’ of  ‘Hoort dit wel zo?’ Ik durf nu meer te vertrouwen op mijn eigen kunnen. Ik denk dat jij dat onbewust ook merkt. Als je zo druk in ontwikkeling bent en je de wereld aan het ontdekken bent, heb je meer aan een relaxte moeder dan aan een stresskip die je steeds op je nek zit. Dus haal ik af en toe diep adem, lach heel hard en ga weer verder. Of ik ga uit eten met vriendinnen, dat helpt ook! 😉

Over lachen gesproken: dat kun je ook als de beste. Je hebt zo’n heerlijke schaterlach, die je vooral vol passie eruit gooit als we aan het stoeien, kietelen of dansen zijn. Dansen is ook zoiets dat je goed kunt: ik weet niet van wie je de moves hebt, je hebt in ieder geval talent! Het is een feestje om te kijken naar jou en papa, als jullie een dans voor me doen.

Brieven aan Laurens

Lieve Lau, wat ben ik trots op je! Je bent al zo’n wijze, grote en stoere vent! Nog maar anderhalf jaar, dan ga je naar de basisschool. Daar wil ik nog even niet aan denken hoor, het cliché is waar: het gaat allemaal zo snel!Gelukkig kom je regelmatig nog even bij me ‘tanken’. Dan kijk je me aan en zeg je met een babystemmetje: ‘Mama, mag Lau even baby zijn?’ Je kunt me niet gelukkiger maken!

Ik ben blij met alle Happy Days die we samen hebben beleefd en nog gaan beleven. Ik geniet intens van de manier waarop jij anderen blij maakt. Als ik jouw opa’s, oma’s, ooms en tantes verliefd naar je zie staren, maakt mijn hart een sprongetje. Je bent een zonnestraaltje dat de wereld een stukje mooier maakt en ik hoop dat je dat altijd zult blijven doen. ♥

Houfjouuuu!

Liefs,

Mama

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

3 Reacties

  1. Aah mooi geschreven! Met een meisje van dezelfde leeftijd herken ik hier zeker het één en ander in. Wat zijn ze lief, mooi en heerlijk maar soms ook echt best lastig 😉

  2. Och kijk dat dotje dan. Wat een lekker menneke is het. En ik moet erg lachen om ‘dat is even niet nodig’. Superleuke brief Breg.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.