Sorry! Mijn fout! Ik zal het niet meer doen! Mijn excuses! Excuseer! Het spijt me!
Als er een app zou zijn die bijhield welke woorden ik het meest gebruik, denk ik dat sorry daarin wel in de top 10 eindigt. Laatst viel me op hoe vaak ik sorry zeg. Ik schrok er best wel van…
Wanneer ik op straat tegen iemand op bots, zeg ik vanzelfsprekend sorry. Vind ik niet anders dan normaal, al lijken de meningen daarover verdeeld in de hedendaagsche maatschappij. Ook wanneer ik te laat ben of een fout maak zeg ik sorry. Dit valt wel in dezelfde categorie als het eerste voorbeeld. Ik ontdekte dat er nog een heleboel situaties zijn waarin ik sorry zeg en daar ben ik eens goed op gaan letten. Het leek er namelijk op dat ik te pas en te onpas sorry zei, terwijl daar niet altijd een reden voor was.
Bijvoorbeeld wanneer Etienne (meer tegen zichzelf dan tegen mij) zegt: ‘Oh, de vaatwasblokjes zijn op.’ Dan rolt er direct een sorry over mijn lippen. De roodharige hunk kijkt me vervolgens verbaasd aan en vraagt waarom ik daar in hemelsnaam sorry voor zeg. “Nou, ik ben het meeste thuis en ik doe de boodschappen, dus ik had daar aan moeten denken’ luidt mijn redenering op dat moment. Slaat natuurlijk nergens op, want we wonen nog altijd samen in dit huis en zijn dus samen verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van dit huishouden van Jan Steen.
Nog een voorbeeldje: Ik heb een afspraak staan, maar door een gebroken nacht en/of een ziek kind of een zieke zelf kan ik die echt niet door laten gaan. Vervolgens stuur ik een afzegging, doorspekt van sorry en andere excuseerwoorden. Om het feest compleet te maken ga ik me ook nog een potje schuldig zitten voelen, omdat ik de ander teleurstel. Sorry.
Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik nog sorry zeg. Bij het schrijven van mailtjes of app’jes, waarin ik normaal tig keer sorry zou zeggen, denk ik nu eerst heel goed na. Is het wel terecht dat ik (op voorhand) mijn excuses aanbied? Kan ik de boodschap misschien ook prima overbrengen zonder sorry te zeggen? Misschien komt hij dan juist nog sterker over. Want weet je, negen van de tien keer ziet de ander datgene wat je zegt helemaal niet als iets slechts of fouts. Het zit vooral in je eigen gedachten. In mijn geval ben ik vaak bang dat de ander boos is of wordt, waardoor ik me helemaal schik in de rol van underdog, nog voor er iets is gezegd. Met de staart tussen de benen, grote puppy-ogen en al wacht ik in spanning af of ik een tik krijg. Om vervolgens stomverbaasd een aai over mijn bol te incasseren. Sinds ik er niet meer als een lamgeslagen puppy in sta, maar kwispelend de booschap breng, voel ik me veel sterker. Ik blijf bij mezelf en dat voelt goed. Sorry voor degenen die die underdog wel fijn vonden….she’s gone!
Herken je mijn verhaal? Zeg jij vaak (onbewust) sorry?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
29 Reacties
‘Vroeger’ wel, tot ik ergens las dat je ‘het spijt me’ moet gebruiken als je echt spijt hebt. Door die bewuste woorden gebruik je het minder. Is het proberen waard!
Mooi!
Herkenbaar hoor, ik zeg ook steeds sorry… Misschien maakt dat van ons wel een mooi bescheiden mens hahaha
Dat vind ik ook een mooie manier om ernaar te kijken! 🙂
Herkenbaar, ik zei dit onbewust ook vaak en daar maak je jezelf heel onnodig klein mee. Goed verwoord!
Thanks!! X
Jep herkenbaar haha. Ik zeg ook sorry als iemand anders tegen mij aanloopt ja en idd vaak zegt de ander niks… beetje jammer…
Ja stom is dat he…kan me daar echt over opwinden!
Heel herkenbaar! En goed om je bewust van te worden, want te pas en te onpas sorry zeggen is helemaal niet nodig!
Het begin is er, nu moet ik nog volhouden! 😉
Nee niet. Vroeger wel, maar al heel lang niet. Naarmate ik ouder (en wijzer;)) werd niet meer. Ook niet naar m’n hubby. Ik was mij net zoals jij bewust van geworden van dat sorry steeds zeggen. Dus, ” vaatwas tabletten zijn op ” jij; ja, ik zag het, morgen dan maar! ”
.
Haha, ja ik ga in training en dan komt het helemaal goed!
Ik herken het zelf ook wel. Ik denk dat het toch een soort van nette opvoeding is geweest waar het door komt. Het is niet verkeerd al is het zeker goed om er goed over na te denken voor je de schuld naar je toe trekt
Ja denk het ook en ook wel een stukje onzekerheid, waardoor ik al snel de schuld bij mezelf leg, terwijl dat niet nodig is. 🙁
Pfff ja heel herkenbaar. Ik zeg zó vaak sorry terwijl het eigenlijk niet hoeft…
🙁
Haha, same here. En wat nog erger is, is mijn ‘nou, sórry hoor’, als ik dénk dat iemand een kort lontje heeft (maar die dus eigenlijk zelf heb) 😉
Haha, ja die ken ik ook maar al te goed! 😉
Zoooo herkenbaar. Vooral bij het af moeten zeggen idd en dat rot voelen ook, ellende. Ik ga er ook maar eens op letten
Ja rot is dat he, dat je er dan zelf nog het meeste mee zit, terwijl het eigenlijk niet nodig is.. 🙁
Ik zeg echt alleen sorry als dat terecht is 😉
Dus niet zo zeer als de blokjes voor de vaatwasser op zijn.
Wel als ik iemand omver loop of als ik iets fout heb gedaan.
Dat moet ik nog afleren 😉
Ik zeg zelden sorry, mensen roepen het continu terwijl ze de hele betekenis missen. Sorry of het spijt me, zeg je als je het meent 😉 goed artikel dus!
Dank je!
Jep guilty, en ik leer mijn kinderen nu gewoon het zelfde te doen, haha. ZEG eens even sorry tegen papa, mama, broer etc. etc.
Tijd om er wat vaker bij stil te staan 🙂
Jaaa ik dacht er vanavond nog aan toen ik datzelfde tegen Laurens zijn….oeps!
Ohhh ja hoor heel herkenbaar! Ik sorry wat af, ook terwijl ik soms denk: waarom zeg ik nu weer sorry?
Het vaakste bij het volleybal. Geef ik een slechte bal, en hup…”sorry”. Onzin natuurlijk, want hoef je helemaal geen sorry voor te zeggen haha.
Ik merk aan alle reacties dat ik echt niet de enige ben! Misschien kunnen we samen een anti-sorry collectief beginnen haha!
In de serie The Good Wife wordt de hoofdpersoon er op gewezen dat zij altijd degene is die sorry zegt. Ook als iemand anders tegen háár aanbotst. Hij zegt dat zij het type is dat sorry zegt.
Ik vond dat erg intrigerend en helaas ook wel herkenbaar.
Sinds dat fragment probeer ik minder snel automatisch sorry te zeggen! Tenzij ik echt iets fout heb gedaan natuurlijk.