Drie weken na de operatie kreeg ik tijdens een vakantie in Zeeland last van mijn wonden en een stukje ging zelfs open. Mijn moeder en ik gingen meteen naar de plaatselijke huisarts…
(Deel 1 en deel 2 kun je hier teruglezen)
Deze man, waarvan ik nooit meer zal vergeten dat hij sprekend op Jan des Bouvrie leek, onderzocht mijn wonden zorgvuldig en stelde me gerust. Ik moest me wel rustig houden met bewegen, maar verder herstelde alles prima. Wat een opluchting! Het wondje genas in de periode daarna vanzelf.
In deze blog:
Langzaam weer in vorm
De eerste weken na mijn operatie droeg ik dag en nacht een sportbeha om ervoor te zorgen dat mijn borsten voldoende steun kregen bij het herstel. Na zes weken was dit niet meer nodig en kon ik op zoek naar leukere exemplaren. Ik shopte er flink op los. Wat was ik ook blij dat ik eindelijk zo’n leuke triangelbikini kon kopen! Wat was ik trots op mijn nieuwe boobies. Ik droeg weer strakke truitjes en liep rechtop. De pijn was inmiddels helemaal weg en ik ging weer aan het werk in de horeca.
Hoe ging het daarna verder?
Inmiddels zijn we heel wat jaren en een zwangerschap verder. Mijn littekens zijn nog wel zichtbaar, dat is logisch. Ze zijn alleen met de jaren steeds lichter geworden en vallen (mij) eigenlijk niet meer op. Ik kan je vertellen dat er sinds 2003 wel wat is veranderd. In de jaren na mijn operatie groeiden mijn borsten weer gestaag. Op een gegeven moment belandde ik weer in dezelfde lingeriewinkel als in 2002. Ik vertelde de verkoopster over mijn operatie, waarop ze zei: ‘Joh, maar dat gebeurt vaker hoor, dat ze gewoon weer aangroeien. Ik hoor je denken: ‘Huh Breg, wat zeg je nu?’ Yep, op die bewuste dag, ergens in 2012, liet ik mijn borsten weer opmeten. Om vervolgens te horen dat ik gezegend was met cupmaat 70E. En bedankt. Op zich zagen mijn borsten er niet meer zo groot uit als in 2002, maar het psychologische effect van die grote maat was er niet minder om. Ik baalde best wel, maar ja, wat doe je eraan? Ik had er verder ook geen fysieke of psychische klachten van, dus er hoefde ook eigenlijk niks aan gedaan te worden.
Zwanger en bloemkolen
In 2013 raakte ik zwanger en het staafje van de zwangerschapstest was amper opgedroogd of mijn borsten besloten als bloemkolen uit de grond te schieten. Na zes weken was ik al gezegend met een – niet schrikken – cup 70 G! Gelukkig raakte het me dit keer veel minder, omdat ik zwanger was en mijn buik die grote borsten gauw genoeg zou inhalen. Wat gelukkig ook gebeurde. Ik vond laatst die beha weer terug, ik paste er bijna met mijn hoofd in…
Borstvoeding
Omdat de chirurg destijds niet mijn hele tepel had losgehaald, was er een goede kans dat ik borstvoeding kon geven. Vol goede moed ging ik ermee aan de slag en alles werkte zoals het moest werken. Ik voelde me er alleen niet prettig bij en het kostte me veel moeite. Op een avond zat ik Laurens in bed te voeden en ik keek naar beneden. Mijn linkerborst was een flink stuk groter dan zijn hoofdje. En ik had geen klein baby’tje. Dit, samen met het gebrek aan een roze wolk, was voor mij reden om te stoppen met borstvoeding. Ik was blij en dankbaar dat ik het had kunnen geven en dat alles werkte zoals het zou moeten. Ik weigerde alleen om er koste wat kost mee door te gaan en me doodongelukkig te voelen. Na het afbouwen duurde het nog een paar weken voor mijn borsten weer helemaal in vorm waren. Gelukkig dit keer niet van die hangtieten als ik destijds in 2003 had, maar gewone, normale exemplaren.
En nu?
Inmiddels heb ik weer 70 F (2023, red). Een prima maat, die nu ook goed bij mijn figuur past. Ik ben nog steeds slank, maar heb in de afgelopen jaren wel wat meer rondingen gekregen. Hierdoor is mijn lijf nu meer in proportie lijkt het wel. Een goede en betaalbare bikini en beha vinden blijft nog altijd een uitdaging, maar ik voel me nu een stuk beter met mijn voorgevel. Deze is niet meer zwaar en ik heb er geen fysieke klachten meer van.
Zo, dit was mijn hele verhaal. Ik dacht het wel in één artikel kwijt te kunnen, maar dat bleek toch niet helemaal waar. Ik heb al veel mooie en lieve reacties gehad. Blijkbaar rust er toch een taboe op dit onderwerp (Aaaah, tieten, wat eng!) en praten mensen er niet gauw over. Ik hoop dat ik met mijn verhaal een steuntje in de rug kan zijn voor vrouwen die zich door hun grote of juist kleine borsten niet helemaal prettig voelen. Als je nog vragen hebt over mijn verhaal of je wilt nog iets kwijt, kun je me altijd een mailtje sturen of een reactie achter laten onder mijn blog of op Facebook.
De foto bij dit artikel komt van Shutterstock.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
15 Reacties
Jeetje wat een verhaal! Ik schrok wel echt even bij het wondje hoor. Gelukkig ben je er nu gelukkig mee en dar is jet belangrijkste!
Mooi geschreven Breg! Kan me.voorstellen dat het even schrikken is als ze gewoon weer even terug groeien.
Fijn dat t nu zo goed gaat en dat je tevreden bent met je lichaam 🙂 hopelijk werkt je verhaal motiverend voor anderen en prik je t taboe meer door!
Een taboe, waarom zou dat moeten zijn? Het is iets wat bij het lichaam hoort. Respect voor jou omdat jij je verhaal zo durft te vertellen. Ik ben blij dat jij je er nu wel fijn bij en geen lichamelijke klachten meer hebt want dat is het allerbelangrijkste.
Brrr, een wond die weer open gaat klinkt eng. Gelukkig dat het niet ernstig was!
Dat verwacht je niet dat ze toch weer doorgroeien, ja tijdens de zwangerschap maar anders? Fijn dat de maat nu past bij wie je bent!
Ik heb wel vaker gehoord dat het, vooral na een zwangerschap, weer net zoals voorheen was helaas. Enne, misschien heb je er iets aan, ik zweer bij de bh’s van Marie-Jo l’aventure. Niet goedkoop maar zeker waar voor je geld! (En in jouw maat 😉 )
Jaa die zijn geweldig, maar een beetje prijzig helaas :'( Als ik weer werk trakteer ik mezelf daar op! ?
Is het heel erg dat ik in de lach schoot om je omschrijving van de huisarts en ik denk te weten bij welke huisarts je bent geweest? 😉
Haha echt? Poeh het is zolang geleden, volgens mij zaten we destijds in Domburg. Klopt dat met jouw vermoeden? 🙂
Haha toevallig ben ik ook een blog over tieten aan het typen! Groeien die dingen gewoon weer aan joh? Jeetje dat wist ik niet maar kan het me met schommeling van hormonen wel indenken nu je het zegt. Gelukkig nu weer helemaal happy met je borsten. Heel fijn!
Mijn schoonzus had een borstverkleining ondergaan van een 70E-F naar ‘n C cup en ruim 4 jaar later tijdens haar zwangerschap groeiden ze ook echt als kool naar ‘n enorme grote H-Icup. Nu 20 jaar later ‘n 75F cup waar zij nu al weer jaren heel happy mee is.
Dat heb ik vaker gehoord, dat ze na een dergelijke ingreep. Typisch he! Ik heb ooit een zelfde ingreep overwogen maar inmiddels is mijn figuur wat veranderd en vind ik het wel best. Maar even een standaard BH kopen is er inderdaad niet bij. Hier fan van Freya, Chantelle en inderdaad Marie -Jo.
Nououou daar hoorde ik wel van op dat je borsten gewoon weer kunnen gaan groeien! Dat wist ik niet. Daar word je niet blij van. Ik heb ook een beste bos hout voor de deur maar het past wel bij mijn postuur. Het laten weghalen leek me te drastisch want zo veel last heb ik er ook niet van.
Pingback: Mijn borstverkleining - deel 2 - Breg Blogt