Mijn borstverkleining – deel 2

27 mei 2003 was de grote dag daar. Weken, wat zeg ik, maanden, had ik ernaartoe geleefd. Na vandaag zou ik verlost zijn van pijn en vooral van vervelende opmerkingen. Ik zou weer leuke behaatjes kunnen kopen en niet meer aangestaard worden door vreemde mannen. Eindelijk kreeg ik mijn borstverkleining.

(Deel 1 kun je hier teruglezen)

‘Nou, dat is ook niet meer nodig hè?’

In de maanden voorafgaand aan mijn operatie was ik die tien croissant- en bierkilo’s weer kwijtgeraakt. Ik werkte fulltime in de horeca en maakte dus behoorlijk wat meters op een dag. Ondanks dit gewichtsverlies waren mijn borsten nog steeds groot. Het vet was grotendeels verdwenen, maar de huid en het klierweefsel waren onveranderd gebleven. Gevolg: ik was een 22 jarige met enorme hangtieten. Ik kon ze nog net niet over mijn schouder slingeren. 😉

In alle vroegte meldde ik mij in het ziekenhuis en ik installeerde mij op mijn kamer. De chirurg kwam in de loop van de ochtend mijn kamer binnen voor de laatste voorbereiding. Ik kleedde me uit en hij pakte zijn stift, om het te opereren gebied te tekenen. Terwijl hij mij goed bekeek zei hij: ‘Nou, dat is ook niet meer nodig hè?’ Hij doelde hiermee op mijn gewichtsverlies en het borstvolume dat ik daarmee was kwijtgeraakt. Daar stond ik, voor de tweede keer in dit hele proces, met mijn mond vol tanden. Ik herpakte me en maakte een verontwaardigde opmerking (weet niet meer wat) die me een strenge blik van mijn moeder opleverde (dat weet ik dan nog wel). Had die man dan niet door hoe vreselijk ik me voelde? Dat ik al een half jaar naar deze dag toeleefde? Gelukkig besloot hij om de operatie gewoon uit te voeren. Ik werd voorbereid en na een tijdje was ik aan de beurt. Ik nam afscheid van mama en liet alles over me heen komen.

AU!

Een paar uur later (denk ik) werd ik wakker op de verkoeverkamer. Ik voelde me erg beroerd en emotioneel. Mijn moeder mocht nog niet bij me, maar gelukkig was mijn tante er vrij snel nadat ik wakker werd. Het duurde even voor ik bij mijn positieven was. Ik keek voorzichtig onder het laken en zag dat mijn borsten strak ingepakt waren in verband. Ook had ik aan elke kant een drain. Ik bewoog een beetje en besloot meteen om dat niet meer te doen: AU!

Gelukkig kreeg ik direct flinke pijnstilling, waardoor ik nog wat kon slapen. Van de dagen daarna kan ik me niet heel veel meer herinneren. Eén moment ben ik nooit vergeten. Ik lag in bed en mijn vader en mijn tante waren op bezoek. Ik had net weer een shotje morfine gehad en vond mezelf reuze grappig. Ik zat allerlei onzin uit te kramen over de tenniswedstrijd die op tv was. Ik geloof dat papa op een gegeven moment zo gek werd van mijn gebrabbel dat hij maar naar huis is gegaan. Ik kan hem geen ongelijk geven… 😉

Het resultaat

Door mijn gewichtsverlies hoefde de chirurg aanzienlijk minder weefsel weg te halen. Een groot litteken onder mijn borst door bleef mij bespaard. Ik zeg altijd: normaal is het litteken in de vorm van een anker met een bolletje bovenop, in mijn geval is het – hoe typisch-  beperkt gebleven tot een wijnglas zonder voet. Als ik het me goed herinner is uit elke borst ongeveer 500 gram weggenomen. Samen toch een kilo.

Op de derde dag na mijn operatie werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. De drains waren inmiddels verwijderd en ik kreeg een nieuw verband, dat nog een paar dagen bleef zitten. Ik had besloten om de operatie in Dordrecht uit te laten voeren, zodat ik een tijdje bij mijn ouders kon logeren. Ik bracht mijn tijd vooral half zittend door in bed, ook ‘s nachts. Ik had nooit verwacht dat mijn borstspieren met zoveel bewegingen gebruikt werden. Iets simpels als mijn haren kammen was niet mogelijk. Net als op mijn zij slapen. Het waren geen fijne dagen en ik had veel pijn.

De avond dat ik thuis kwam ontving ik het verdrietige bericht dat een goede studievriend was overleden. Hij zou de week erop begraven worden in Maastricht. Omdat mijn herstel voorspoedig verliep, zou mijn verband er al een week na de operatie vanaf gehaald worden, zodat ik wat meer bewegingsvrijheid had. Ik mocht van mijn moeder en met goedkeuring van de arts, terug naar Maastricht, met de strenge opdracht om de volgende dag meteen terug te komen om verder te herstellen.

Mini behaatje

De dag dat het verband verwijderd werd, liep ik vol trots met een plastic tasje naar het ziekenhuis. In dat tasje zat een sportbehaatje in maat 70c. Wat een klein ding was dat zeg! De verpleegkundige controleerde mijn wonden en alles zag er goed uit. Ik kreeg nog pleisters en trok mijn behaatje aan. Wat een verschil! Vol trots liep ik weer terug naar huis. Eenmaal daar aangekomen trok ik voor iedereen die vroeg hoe het met me ging mijn t shirt omhoog. ‘Kijk! Ik heb minitietjes!’ was één van mijn meestgebruikte uitspraken. Ik was zo trots.

Langzaam herstel

Mijn reis naar Maastricht vergde veel energie. Ik vond het ook best spannend en voelde me kwetsbaar. Wat als iemand per ongeluk tegen me aan zou stoten in de trein? Ik was erg voorzichtig. Toen ik terugkeerde in Dordrecht heb ik weer een periode van rust ingelast. Niet alleen de ingreep had zijn sporen nagelaten, ook de narcose had me een flinke opdonder gegeven. Ik was moe en kon slecht tegen prikkels. Door veel te rusten ging het elke dag een beetje beter.

Paniek!

Drie weken na mijn operatie stond een vakantie naar Zeeland gepland, met ons hele gezin. Na een paar dagen kreeg ik pijn aan één van borsten. Eén van de wondjes was open. Paniek!! Ik liet het aan mijn moeder zien en we besloten om een plaatselijke huisarts te raadplegen….

De afbeelding bij dit artikel komt van Shutterstock.

In deel 3 kun je lezen hoe het herstel verder ging. Wat gebeurde er in de jaren daarna? Is mijn cupmaat hetzelfde gebleven? Kon ik borstvoeding geven aan Laurens?