Dit is een vraag die geregeld over mijn lippen rolt, terwijl ik Etienne wanhopig aankijk….
Als je kind af en toe flink tegen je tekeer gaat, emoties uit en grenzen opzoekt, is dat een teken van veiligheid en geborgenheid. Ik vind het soms vooral heel erg moeilijk en pijnlijk. Het komt dan ook voor dat ik in tranen op de bank zit, met een peuter voor me die me uitdagend aankijkt. Ik zie dan aan hem dat de radertjes in zijn hoofd op volle toeren draaien. Hij moet nog zoveel leren, worstelt met het opgroeien en dat uit zich in de klassieke peuterpuberteit. Ik wéét dat het erbij hoort. Ik wéét dat het maar een fase is. Ik wéét dat ik niet de enige ben. Dit neemt alleen niet weg dat ik het soms heel heftig vind en ik er verdrietig van word.
Wanneer ik mijn peuter rustig uitleg wat er aan de hand is of wanneer ik hem rustig corrigeer en hij slaat mijn bril van mijn neus, vind ik het verdomde lastig om kalm te blijven. Het lukt me elke keer wel, gelukkig. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik soms even wegloop. Weg van de confrontatie. Weg van de frustratie. Weg van de situatie.
Ik doe mijn best om de peuterbuien niet op mezelf te betrekken. Om niet te denken dat mijn peuter het op mij persoonlijk heeft gemunt. Maar ik ben een mens. Een gevoelig exemplaar ook nog eens. Ik voel me afgewezen, als mijn peuter me ‘s ochtends ziet en zegt: ‘Waar is papa? Mama moet naar bed.’ om maar een voorbeeld te noemen. In zijn brein is dat gewoon een primaire vraag die in hem opkomt, mijn moederhart krijgt op dat moment een flinke knauw.
Gelukkig is hij meestal een vrolijk, open en lief kereltje. Waar ik onwijs trots op ben. Als hij lekker in zijn vel zit is hij zo happy. Ik gun het hem om zich altijd zo te voelen, ook al weet ik dat het leven zo niet in elkaar zit.
Ik hou zo ontzettend, gruwelijk, enorm veel van die kleine kabouter en ik hoop dat mijn liefde en (voor hem soms vreselijk irritante) consequente opvoeding hem zullen vormen tot een prachtmens. Die later zegt: ‘Hé die moeder van mij, die is zo slecht nog niet!’
Lieve mama’s, herkennen jullie mijn gevoelens? Hoe ga jij om met boze buien van je kind(eren)?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
13 Reacties
Mijn zusje zegt altijd.. je kan me wel vertellen dat het maar een dame is. Maar ik moet toch door die fase heen.
Dus beter een goed advies of een hart onder de riem steken.
Geen tips. Lotte was heel rustig en bram tja die doet nog niets.
Ons zoontje is ook een enorme driftkop. Hij is bij mij veel driftiger dan bij mijn man of opa en oma en mijn vader. Soms kan ik daar onzeker van worden. Ons zoontje roept ook de hele dag papa papa papa en nooit mama. Maar goed als hij valt ofzo rent ie naar mij toe, dus ik ben nog niet uit beeld gelukkig 😉 Ik blijf overigens niet altijd kalm, ik word wel.eens boos terug. Sommige dingen kunnen gewoon niet (zoals met zijn hoofd bonken wat hij soms.uit woede doet) en dan verhef ik wel mijn stem tegen hem dat dat niet mag.
Oh ik verhef mijn stem inderdaad ook wel, soms is het gewoon niet te doen om lief te blijven praten. Bedoelde meer dat ik niet echt uit mijn plaat ga ? Zo vervelend dat we daar zo onzeker van worden he ?
Zeker herkenbaar. Ik zit er ook middenin. En ook ik verlies mijn geduld wel eens, ben ook maar een mens 😉 Hier gaat het wel altijd met ups en downs. Dus na een uitdagende fase komt er altijd eentje waarin ik weer heel erg kan genieten van de fijne momenten. (En dat helpt ook een beetje, want er schijnt altijd licht aan het einde van de tunnel!) Enige tip die hier helpt is overdreven positief blijven. Maar er zijn hier ook echt dagen dat ik er geen energie voor heb.
Zo fijn om die herkenning te lezen, en mooi gezegd: je weet dat er altijd weer mooie momenten komen! ❤
Je bent echt geen slechte moeder. Kinderen hebben nu eenmaal hun eigen wil en zijn de wereld aan het ontdekken en uittesten 😉
Heel herkenbaar! Ik heb net zo’n peuter die mijn grenzen regelmatig opzoekt, tot mijn wanhoop nabij is. Het schijnt er bij te horen… En ook ik hoop dat dit hem zal vormen tot een mooi mens. Hang in there mama ?
Het is niet altijd evident om gepast te reageren vind ik. Ik laat Lenne af en toe gewoon even krijsen omdat ik weet dat ertegen praten en haar proberen kalmeren de zaak erger maakt, dus even laten uitrazen dan maar 🙂 Overigens hangt ze wel veel meer aan mij dan aan mijn man.
Het is ook net hoe je zelf in je vel zit. Wanneer je je goed voelt kun je veel beter rustig reageren zonder te schreeuwen dan wanneer je zelf al op je tenen loopt. Mijn zoontje voelt dat feilloos aan, als ik al op mijn tax zit lijkt hij het er om te doen. We proberen het allemaal zo goed mogelijk te doen maar het wil gewoon niet altijd lukken. Hebben onze ouders vast ook gehad… ik kan me daar niets meer van herinneren dus het komt vast goed denk ik dan maar!
Ik herken dit wel, vooral het uit bed halen en dat er om papa wordt gevraagd. Nou dame vandaag mag je het mama doen hoor, we maken er wel wat gezelligs van!
maar die hysterische drifterijen komen mij ook bekend voor. Ik herhaal m’n mantra maar; het is een fase, het is een fase, het is een monster! ??
Ach het hoort er allemaal bij. Komt wel goed schatje
Ik zag de titel, keek naar mijn beeldscherm en schudde al van ‘nee’. Natuurlijk ben je geen slechte moeder. Je bent een doodnormale moeder. ‘Zei de onervaren moeder’.
Lief ben je! Rught back at ya! ❤
Pingback: De glimlach van een kind: 52 gelukslessen voor ouders en kinderen - Breg Blogt