Gisteren kwam ik een link tegen op Facebook. Ik klikte erop en zat een paar minuten later met tranen in mijn ogen. Het artikel liet me niet los en ik besloot om het te delen op de Facebookpagina van mijn blog. Het bericht werd ontzettend veel gelezen en gedeeld. De reacties waren uiteenlopend, van begripvol tot ronduit lomp….
Het bericht dat ik deelde was het volgende:
Een politieagent vertelt het verhaal van jonge vrouw die bewusteloos was geraakt na een aanrijding. Ze konden niet direct achterhalen wie de vrouw was. Toen ze daar uiteindelijk achter kwamen, bleek dat de vrouw op haar woonadres stond ingeschreven met een dochtertje van enkele weken oud. De politie vond het dochtertje even later, ongedeerd, in het huis. Met de moeder is het gelukkig ook helemaal goed gekomen.
In deze blog:
Oordelen is makkelijk
Ik ben normaal niet zo van de kritische stukken op mijn site. Mijn persoonlijke mening over nieuwsberichten of verhitte ‘mom wars’ hou ik liever voor me. Een deel van de reacties op social media is vaak behoorlijk ongenuanceerd en daar hou ik niet zo van. Ik vraag me dan altijd af waarom je in hemelsnaam zo hard zou oordelen over iemand die je helemaal niet kent. Ik zou ook zelf nooit zo’n reactie achterlaten. In dit geval wil ik er toch wel iets over kwijt, omdat het verhaal me zo raakt.
Mijn eerste gedachte na het lezen van dit artikel was: ‘Wat vreselijk voor de moeder, dat haar dit overkomt.’ Ik oordeel niet over of ze wel of niet zonder haar kind boodschappen had moeten gaan doen. Ik ken deze vrouw niet en weet niet wat de omstandigheden waren. Voor hetzelfde geld heeft ze niemand die haar even kon helpen? Of was ze blij dat haar kindje eindelijk even sliep, na dagen en nachten huilen. Je weet het niet. En wat mij betreft doet het er ook niet toe. Het is verschrikkelijk wat haar is overkomen en ze zal zich al rot genoeg voelen, zonder dat er een hoop geoordeeld wordt. Door wildvreemde mensen die haar niet eens kennen.
Een ongeluk zit in een klein hoekje…
Ik durf zelf niet weg te gaan als Laurens in bed ligt. Maar ik zit dan ook wel vaker aan de babyfoon te luisteren of ‘hij het nog wel doet’ als hij gewoon boven ligt te slapen. Een tic die ik al 2 jaar heb en ik denk dat ik er nooit meer vanaf kom. Maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Als je alleen thuis bent met je kindje, kun je ook van de trap donderen, zonder dat iemand anders dat in de gaten heeft. Als je je kindje meeneemt om boodschappen te gaan doen, kun je ook aangereden worden. Dit schrijf ik niet om mensen bang te maken, het is gewoon de realiteit. Zo ben ik vroeger een keer van mijn vaders nek gevallen. Dat deed best pijn, hij is namelijk 1,93 lang. Mag je dan je kind niet meer op je schouders dragen, omdat het gevaarlijk kan zijn? Oké, ik ben er misschien wel een beetje gekker door geworden, maar da’s weer een ander verhaal. 😉
Wat ik maar wil zeggen: het kan iedereen gebeuren. Denk dus zeker goed na voordat je heel hard roept dat jou dit nooit zou gebeuren, want dat weet je niet. Situaties kunnen veranderen en tot zover ik weet kunnen we allemaal niet in de toekomst kijken…
Zullen we gewoon lief zijn voor elkaar?
Ik geloof er graag in dat iedere moeder het allerbeste voor heeft met haar kind en dat ze zo’n beslissing echt niet zomaar heeft genomen. En wat dan nog? Het is haar keuze en die kunnen we ook gewoon respecteren. Net als dat we het zelf ook allemaal fijn vinden als onze keuzes gerespecteerd worden. Steun elkaar, het moederschap is al zo’n ontzettende jungle vol emoties, hormonen en uitdagingen. Een beetje lief zijn voor elkaar is dan het minste wat we kunnen doen. #mompeace weet je wel.
Mocht je na het lezen van plan zijn om (nog) eens flink van leer te trekken over dit verhaal, dan wil ik je vragen om daar heel goed over na te denken. Ga eerst even tien keer de trap op en af, ren een rondje om je huis of doe 10 pushups. En vooral: vraag jezelf even af hoe jij je zou voelen als je zulke kritiek van wildvreemde mensen zou krijgen.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
15 Reacties
O je verwoordt het zo mooi! Niks aan toe te voegen.
Oh wat vreselijk voor die moeder. Hopelijk lag t kindje nog gewoon te slapen.
Vaak hoor je ook dat mensen een briefje in de zak stoppen dat er een kind thuis ligt als ze weg gaan even.
Ik zou het persoonlijk niet doen maar dat is gewoon ieder voor zich. Ik word sowieso erg moe van dat vreselijk makkelijke oordelen online. En ik betrap me er zelf op dat ik t vaak in eerste instantie ook doe… maar probeer daar wel anders mee om te gaan.
Amen lieve Bregje!
Ja jeetje ik heb het ook gelezen. Vreselijk lijkt het mij! Gelukkig is alles heel goed afgelopen.
Wat een nare situatie! En je hebt zo gelijk, stop met het oordelen, we zijn niet op de hoogte van alle feiten. Gelukkig is het met moeder en kind in orde!
Het is zo makkelijk om te oordelen over iemand, al helemaal als je niet de hele situatie kent. Goed om er zo nog even op in te gaan.
Je omschrijft dit zo goed!!! Heb er dan ook niks aan toe te voegen 🙂
Zelf zou ik zo een kleintje niet alleen achterlaten, bij die van 9 met een mobiel denk ik al 3x na. Maar dat zal zij ook gedaan hebben waarschijnlijk en was dit op dat moment de beste keus. Vreselijk voor beide.
Vreselijk als je zoiets overkomt. En je beschrijft het mooi.
Soms kunnen mensen idd verkeerde reacties geven…
Een tip, zoals ik het wel eens gedaan heb…. dochterlief naar school brengen. Vriendlief appen dat ik even weg ben (kleine broer slaapt). App ik binnen 15 minuten niet dat ik weer terug ben (school is om de hoek) moet hij alarm slaan (oma’s of buren) ivm de kleine broer.
Gelukkig met moeder en kind alles goed.
Amen! We zijn allemaal maar mensen.
Wat een rotverhaal. 🙁 Fijn dat moeder en kind ongedeerd zijn…
Op zich ben ik wel voor leven en laten leven, maar als er kinderen bij betrokken zijn, dan ben ik toch iets kritischer. Dit is niet zomaar een ongelukje, maar een ongelukje waarbij je het risico kent en dat voor lief neemt. Voor het zelfde geld brandt je huis af of wordt er ingebroken.
Aan de andere kant kennen we – denk ik – allemaal wel moeders die hun kind naar school brengt terwijl de andere thuis slaapt. En dat zijn toch verder hele lieve en zorgzame moeders.
Inderdaad niks aan toe te voegen. Begrijpelijk, die twijfel om wel of niet éventjes vlug weg te willen…
Wat een vreselijk verhaal… Dat was mijn angst ook altijd als ik de oudste uit school moest halen en de jongste sliep nog. Soms maakte ik haar wakker, maar ik heb haar ook wel eens laten liggen. Dan nam ik de babyfoon mee (die deed het tot halverwege) met daarop een postit met mijn adres. Maar die 15 minuten die ik van huis weg was, voelde ik me nooit op mijn gemak.
Pingback: Hoera! Breg Blogt bestaat DRIE jaar! - Breg Blogt