De roodharige hunk mag deze zomerse dag doorbrengen op zijn werk, dus Laurens en ik vermaken ons als duo. ‘s Ochtends hebben we wat aangerommeld en om 11.00 lag de kroonprins alweer in dromenland. Ik besloot om na zijn slaapje even op de fiets naar de Action te gaan voor wat knutselspul. Of dat nou zo’n goed idee was…

We fietsten vrolijk zingend met ons gezicht in de zon naar de winkel toe. So far so good. Ook in het budgetparadijs ging het prima. Teminste, tot zover dat kan met een peuter. Ik heb mijzelf geprezen om mijn snelle reflexen toen ik een doos met daarin een watertafel van de ondergang behoedde. Ook hebben een aantal mensen ternauwernood een paar blauwe enkels weten te ontwijken. Toen we naar buiten liepen stelde ik voor om een ijsje te gaan eten. Ik installeerde Laurens op zijn fietsstoeltje en reed weg. Huh, wat was dat voor raar geluid? Oh nee, het zal toch niet hè? Ja hoor, mijn voorband was zo lek als een mandje. Niet een beetje lek, maar echt megaplat. Dat moest wel komen door een spijker of een stuk glas. Godzijdank zit er tegenwoordig een fietsenmaker vlak naast de Action, waar ik dus ook direct, ietwat oververhit, binnenstapte. Mijn stalen ros mocht achterblijven en dinsdag zal hij weer als nieuw zijn. Ik denk er nog maar even niet aan wat het gaat kosten…

Ik besloot om me niet uit het veld te laten slaan en liep met Laurens naar de oma van mijn vriendinnetje Rachelle. Nu we toch in de buurt waren, konden we net zo goed daar even gaan buurten. Oma en Laurens schelen 91 jaar en zijn de beste vrienden.  Ze waren heel blij om elkaar te zien en we hebben even gezellig bijgekletst. Na ons bezoekje liepen we naar de bushalte, die gelukkig om de hoek was. Fijn, de bus kwam precies op dat moment aanrijden! Ik stapte in, loodste Laurens naar binnen en zocht mijn OV chipkaart in alle hoeken en gaten van mijn portemonnee…

img_20160813_151800-800x451.jpg

Je voelt de bui al hangen: nergens te vinden! Daarnaast had ik ook geen contant geld op zak. Ik vloekte inwendig en herpakte mijzelf. Ik vroeg de buschauffeur of we voor deze ene keer toch mee mochten, aangezien ik echt niet nog een half uur kon lopen met mijn lieve peuter. 13 Kilo naar huis dragen in de warme zon was ook geen optie.  Ik had daarnaast ook geen telefoon bij me om Etienne te bellen voor hulp. (Handig joh, minder online willen zijn 😉 ) De chauffeur was onverbiddelijk en weigerde mijn verzoek te honoreren. Want: ‘Als ik het voor de één moet doen, moet ik het voor iedereen doen.’

Hulpeloos keek ik de bus in, waar een aantal mensen schaapachtig terugstaarde. Net toen ik mijn spullen en peuter wilde pakken om toch maar te gaan lopen, klonk er een stem vanachter uit de bus. Een vriendelijke dame kwam naar voren gesneld om mijn buskaartje te betalen. Zo ontzettend lief! Ik bedankte haar duizendmaal en vroeg naar haar adres, zodat ik het geld kon terugbetalen. Daar wilde deze engel niets van weten. Ze zei: ‘Zo’n dag hebben we allemaal weleens, dan is het toch geweldig als iemand je te hulp schiet?’ Dat kon ik alleen maar beamen.

De kans dat ze dit leest is heel klein, maar toch wil ik haar ook hier op het wereldwijde web nog even bedanken:

Lieve mevrouw met uw schattige bruin-witte hond in lijn 3 richting Amby. U heeft mij vanmiddag om 15.00 een enorme gunst verleend en daar ben ik  echt ENORM dankbaar voor. Met dit gebaar heeft u mij een hoop gedoe bespaard. Uw vrolijkheid en gulheid heeft voorkomen dat ik ter plekke in tranen uitbarstte. DANK U WEL!

Tot zover deze avontuurlijke zaterdagmiddag. Tijd voor een wijntje!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

12 Reacties

  1. Wat lief van die mevrouw! En inderdaad, zulke dagen hebben we allemaal wel eens. Wel kinderachtig van die buschauffeur eigenlijk 😉

  2. Wat super van die lieve mevrouw! Ik zat onlangs in de bus vanuit Zierikzee naar Haamstede. Halte in the middle of nowhere. Moesten een jongen en meisje hard lopen om de bus te halen.zegt de chauffeur: in Amsterdam hadden ze niet op jullie gewacht. Ook zo’n vrolijke Frans!

  3. Wat lief! Ik was laatst bij de supermarkt een keer mijn portemonnee vergeten (kwam ik achter bij de kassa) en toen bood ook al iemand aan om mijn boodschappen te betalen. Terwijl ik twee flessen wijn had (voor het zelfde geld waren die heel duur). Ik woon vlakbij, dus ik heb het aanbod niet aangenomen, maar wel lief!

    Ik heb ook altijd geluk met de buschauffeurs.

  4. Wat een lieverd! En gelukkig maar, je kunt je zo hulpeloos voelen op die momenten… Hopelijk leest ze dit bericht.

  5. Wat lief van die mevrouw!
    Zo’n dag herkennen we denk ik allemaal wel.

  6. Ooooh…. Zulke dagen: dan wil je echt opgerold en huilend in een hoekje kruipen. Gelukkig is er wijn! En lief van die mevrouw, niet alles in de wereld is k*t 😉
    Wat een hork van een chauffeur trouwens… Mij hier in deze regio niet geheel onbekend, ze lijken erop geselecteerd te worden.

  7. Oh nee… Zulke zaterdagen 🙁 Maar wat een lieve mevrouw zat er in je bus, alsof het zo moest zijn!

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.