Vandaag is het vier jaar geleden dat ik een telefoontje kreeg met vreselijk nieuws. Mijn lieve, gekke, unieke vriendinnetje was er niet meer. Zo’n telefoontje slaat de wereld onder je voeten vandaan en de wereld staat echt even stil….
Het verdriet wordt met de jaren minder rauw, maar het gemis blijft. Net als het ongeloof. Ik kan gewoon nog steeds niet begrijpen dat een lichaam er ineens mee ophoudt of dat iemand een ongeluk krijgt en dat diegene dan van de ene op de andere dag weg is. Heel rationeel weet ik heus wel dat we allemaal een keer gaan hemelen. Ik geef er wel de voorkeur aan dat dit pas zo laat mogelijk gebeurt, als ik een oud grijs besje ben. Helaas heb je er niks over te zeggen en juist dat maakt me bang.
Deze week kreeg ik bericht dat het noodlot opnieuw had toegeslagen. Een jonge vrouw, moeder van twee kindjes, overleed totaal onverwacht aan een hartstilstand. Zoiets kan ik echt niet bevatten! Ik leerde deze prachtvrouw eerder dit jaar kennen op een event en we hadden direct een klik. Soms heb je dat met mensen, dat je begint te kletsen en het lijkt of je elkaar al jaren kent. Zij had een lange weg afgelegd en steeds meer durven kiezen voor zichzelf, vanuit haar gevoel. Ze had grootse plannen en dromen voor de toekomst, samen met haar gezin. Na de vakantie zou ze er vol tegenaan gaan. ‘Na de vakantie’ bestaat alleen niet meer voor haar… Mijn hart gaat uit naar haar man en kindjes, haar familie en vrienden. Deze lieve vrouw bracht zoveel moois met zich mee en ze zal zó ontzettend gemist worden. De hemel is een stralende ster rijker, maar die ster had toch echt liever nog even mogen schijnen op aarde als je het mij vraagt.
Toen ik in 2012 in een burnout belandde, ging ik in therapie. Op een gegeven moment bespraken we mijn angsten en dan met name de angst dat er wat ergs zou gebeuren, hier is mijn autoangst ook aan verbonden. Mijn therapeut zei dat de kans statistisch heel klein is, dat zo’n onverwacht overlijden vaak gebeurt in mijn directe omgeving en met mijn leeftijdgenoten. Dit hielp me relativeren en inmiddels is de angst dat er iets ergs gebeurt wel minder. Tot deze week. Ik kan er met mijn verstand niet bij waarom iemand, die vol in het leven stond, ineens weggerukt wordt. De angst slaat me weer met volle kracht in mijn gezicht. Mijn gedachten zijn continu bij die mooie stralende sterren, die nog zo lang op aarde hadden moeten schitteren. Ik vind het stom. Stommer. Stomst.
Gelukkig verdwijnt de angst telkens weer naar de achtergrond, want laten we wel wezen: het is geen doen om continu bang te zijn voor de rampspoed. Dus ik geniet, van mijn peuter die me de oren van mijn kop kletst. Van mijn roodharige hunk, mijn rots in de branding. Van mijn familie, die me zo dierbaar is. Van mijn vriendinnen, die er altijd zijn, met een lach en een traan. Van de zon. Van de regen. Van het feit dat ik leef. ♥
20 Reacties
Jeetje, dat is inderdaad heftig. En ik snap helemaal dat je daar angstig van wordt. Maar goed dat je blijft kijken naar al het positieve om je heen!
Wat heb je dit prachtig geschreven.
Xx mam
.
Jertje wat heftig, ik snap je helemaal. Uitgaan van de positieve dingen en genieten van het hier en nu en de dingen om je heen:) X
Zelf heb ik gelukkig nog nooit mww hoeven maken dat iemand zo plotseling uit het leven verdwijnt. Wel veel slopende ziektes meegemaakt in mijn directe omgeving waarna mensen uiteindelijk overlijden. Het is altijd slopend en zo oneerlijk en niet te vatten. Zo zal ik nooit snappen waarom mijn moeder slechts 54 is geworden. Sindsdien probeer ik extra lief te zijn voor degenen van wie ik houd en ze dicht bij me in de buurt te houden. Dat de overledenen nu sterren zijn geloof ik niet, maar ik hoop wel heel stiekem dat mijn moeder me nog kan Zien. Al geloof ik dat eigenlijk niet.
Jeetje Bregje, wat heftig! Maar wat kan je het ontzetten prachtig en ‘on point’ omschrijven! Heel mooi xx
Goed dat je je gevoelens ban je afschrijft.. Heb ik ook gedaan alleen nog niet kunnen publiceren. Alle woorden voelen teveel of te weinig recht gedaan.. Misschien dat ik hem eerdaags toch maar online zet want denk dat ik er nooit tevreden over zal zijn. Wat zullen we haar missen en wat is het oneerlijk! Las van de week een mooie zin.. De mooiste bloemen worden het eerst geplukt… Dat vond ik wel mooi.
Ja die is heel mooi, blijft ook door mijn hoofd dansen. Schrijven lucht op he ❤
Oh wat heftig, ik kan me hier ook ontzettend bang om maken. Maar ook angst brengt je nergens, het helpt niet. Genieten van alles om je heen en dat je leeft, je omschrijft het heel mooi, is de beste optie…
Begin ik vrolijk aan dit artikel, omdat het vannacht zo’n nacht was waar heel veel sterren konden vallen. Ik dacht, die heeft wat moois gezien vannacht. En dan lees ik dit. Daar zijn geen woorden voor. Schrijven helpt en is goed om dingen tot je door te laten dringen, waardoor ze weer waarheid worden. Een waarheid die je in dit geval niet wilt weten, maar juist dan is het zo belangrijk om het te beseffen. Je houdt je staande en dat doe je goed. Wat beschrijf je het goed: het verdriet wordt minder rauw, het gemis niet minder. Ik wens je heel veel sterkte. Liefs.
Dankjewel voor je lieve berichtje Marion! ❤
Jeetje wat heftig.. Kan me helemaal voorstellen dat dit je angst weer aanwakkert. Ik heb zelf ook soms last van de angst dat er iets ergs gaat gebeuren, en dat werpt dan overal een schaduw overheen. Ik heb gelukkig nog nooit hoeven meemaken dat er iemand zo plotseling overleed. Maar het gebeurd en dat is zoo oneerlijk.
Wat ontzettend verdrietig en heftig! Helaas heb ik het al een paar keer meegemaakt en het went nooit. Het beste wat je kan doen (ook al vergeet ik het wel eens) is in het nu leven. Elke dag koesteren. Het kan zomaar voorbij zijn. Knuffel voor jou!
Zo verdrietig en zo oneerlijk! Hele dikke knuffel lieverd!
Wat verschrikkelijk om mee te moeten maken! Ik herken je angst, die stop ik ook het liefst ver weg.. Sterkte hoor!
Heftig .. prachtig geschreven…
?
Wat enorm mooi geschreven. Maar wat moet dit ook enorm heftig voor je zijn. Heel veel sterkte!
Wat heftig, maar zo mooi geschreven. Dikke knuffel, X
Pff lieverd
Zoals je weet , is dit ook voor mij zoooo herkenbaar. Ook de angst die hier bij hoort. Maandagmiddag wordt van een lieve moeder en echtgenote afscheid genomen. Een hersenbloeding, ook zo uit het leven gerukt. 48 jaar.
Dit is toch niet te bevatten. Mensen om je heen zeggen de hele tijd, je moet genieten, je moet dit en zus en zo…..dit klopt natuurlijk wel maar hoe moet dit dan in godsnaam? ?
Dikke kus en sterkte met je vriendin, vreselijk ???
Wat ontzettend heftig Bregje. Veel sterkte!