Donderdagochtend, kwart over acht. Terwijl we op de fiets zitten, legt hij zijn mollige handje op mijn hand. “Same fietse mama!” Een warm gevoel vult mijn borstkas, kon ik de tijd maar even stil zetten. Ik zie op tegen wat er zometeen komen gaat….
Laurens roept vol passie en enthousiasme “Kijk, gwote vachauto!!” naar elke vrachtwagen die binnen een straal van 100 meter voorbijkomt. Hij draait zich er zelfs bijna 180 graden voor in het fietsstoeltje. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en tovert bij dit ontzettende ochtendhumeurmens een glimlach op haar gezicht. We kletsen en voor ik er erg in heb zijn we al bij de opvang. Het is donderdag en Laurens gaat weer lekker spelen met zijn vriendjes.
Als ik hem uit het fietsstoeltje til en met hem op mijn arm het schoolplein oploop, voel ik hoe hij de greep op mijn nek een beetje verstevigt. “Lau niette spele juffies mama” zegt hij, terwijl hij me aankijkt met zijn grote blauwe ogen. Een kleine knoop vormt zich in mijn maag. Ik babbel vrolijk over zijn vriendjes en over al het leuks dat hij vandaag weer gaat doen. Ik kus zijn bolle wangetjes en aai door zijn haar. We hangen samen zijn jasje en helm op en lopen de groep binnen. Zijn beste vriendje komt op ons afgevlogen voor een dikke knuffel. Dat noem ik nog eens een warm welkom! Laurens glimlacht een beetje naar zijn vriendje, nog niet helemaal op zijn gemak. Hij houdt mijn hand stevig vast en leunt tegen me aan. Ik ga bij hem op de grond zitten en samen kletsen we over de andere kindjes. Die zijn heerlijk worstjes aan het braden op de nieuwe speelgoedbarbecue. Van een afstandje kijkt Laurens geïnteresseerd toe, terwijl hij nog steeds tegen me aan leunt.
Ik vertel hem dat ik ga, zodat hij lekker kan spelen. Zijn lipje begint te trillen en hij spreekt de woorden uit die sinds een paar weken zo belangrijk voor hem zijn: “Mama wel ophalen?” “Ja lieverd, mama komt jou vanmiddag weer ophalen!” Samen met de juf loopt hij mee naar de deur, waar ze me uitzwaaien. Weer dat trillende lipje. “Mama ophalen?” Mijn hart breekt voor de zoveelste keer in een miljoen stukjes en ik doe de grootste moeite om mijn tranen tegen te houden. “Ja schat, mama komt jou straks weer ophalen, beloofd!”
Ik wéét dat zijn tranen al weg waren voor ik met mijn poezelige kontje mijn fietszadel raakte. Ik wéét dat het erbij hoort. Ik wéét dat het weer over gaat. Toch vind ik het stom. Stom dat mijn kleintje heel even zoveel verdriet heeft. Stom dat ik daardoor nu weer de hele ochtend een beetje van slag ben. Stom dat ik zo’n zacht ei ben. Stom dat hij zo snel groot wordt. Het is gewoon allemaal even heel erg stom.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
9 Reacties
Ik vond dat ook een van de verschrikkelijkste dingen toen ik mijn dochter nog naar de bso bracht. En je weet idd dat het tijdelijk is, maar dat neemt je eigen gevoel niet weg. Sterkte! Want geloof dat het nooit echt went als moeder (hopelijk voor hem wel snel!)
Oh dat trillende lipje is killing!!
Mweeh!
Ah dikke knuffel lieverd! Ik vind dat wegbrengen ook stom! Zo fijn dat Maikel dat hier doet..
Ah dat is zo rot. Mijn broertje is een stuk jonger als ik en dat ging ook altijd zo. Wij zeiden altijd: mama komt altijd. En dat zeggen we nu nog als we ergens mee zitten en we mama moeten bellen, mama komt altijd.
Ik hoop dat het snel minder word en dat ie lekker gaat spelen. Tot die tijd even doorbijten. Dikke knuffel!
Niet leuk en dat gaat het ook niet worden nee. 🙁
De foto vind ik dan weer wel echt fantastisch. Met z’n tassie, de prul!
Zoenen! <3
Och dit moet ik ook niet lezen met mijn hormonen! Ik voel het helemaal. Naomi laatst huilend achtergelaten op het kinderdagverblijft, niet leuk! STOM.
Het is en blijft ook heel stom!
Ooh Lieve Bregje, mooi geschreven en zo zo enorm herkenbaar…het gevoel dat je zo’n klein hummeltje even in de “steek” laat. Geen waarheid maar zo voelt het. Gelukkig zijn ze veerkrachtig en leren ze snel het bekende en veilige ritme: “Mama komt mij altijd ophalen…”
Pingback: Link party: Keeping up with the bloggers #8 - Save the Mama