Gisterochtend was het weer tijd voor een bezoekje aan één van mijn favoriete plekken: het consternatiebureau. Etienne grapte de avond van tevoren nog dat ik zeker even moest vragen hoe het met zijn nieuwe relatie ging. Ik was er al helemaal klaar voor om me te wapenen tegen opmerkingen over Laurens zijn gewicht. Wat er uiteindelijk gebeurde had ik nooit verwacht…

We waren keurig op tijd. Laurens, aangekleed met twee verschillende sokken, kreeg in de auto nog gauw een boterham. Want om op tijd te komen moest er natuurlijk wel even geïmproviseerd worden. Ik ben nou eenmaal geen ochtendmens. Ik had de kroonprins uitgelegd wat er ging gebeuren: de dokter zou hem gaan onderzoeken, hij mocht lekker spelen en we gingen hem wegen en meten. Hij knikte braaf en stapte dapper naar binnen.

img_20160616_092407.jpg

De weegschaal was het eerste obstakel. Onder zeer lichte dwang kreeg ik hem op het blauwe stoeltje en hij ontspande een beetje. 13,1 kilo schoon aan de haak. Mooi, dat was stap 1. Toen was het tijd om te meten. Niet meer in de houten bak die hij altijd zo vreselijk vond, maar staand tegen de muur. “Nou, doei mam, dat ga ik dus echt niet doen!” zal ongeveer zijn gedachte zijn geweest. Ik probeerde van alles, ging zelf onder het meetlint staan en haalde al mijn overredingstrucs uit de kast, helaas zonder resultaat. Nou ja, jammer dan, daar  zouden we wel wat op verzinnen.

img_20160616_085703.jpg

Na een paar minuten werden we binnengeroepen bij de arts. Een nieuw gezicht, dat hoorde bij een vriendelijke dame met een sterk Russisch accent. Ze was lief, geduldig en relaxed. Wat een verademing! Laurens doorliep alle testjes braaf en met succes en hij liet zich de complimenten van de arts welgevallen. Toen ze voorstelde om hem nog even te meten zei hij: “Oké, blokjes mee?” Met een bakje vol blokjes in zijn handen ging hij keurig tegen de muur staan en liet zich braaf meten. 86 Centimeter van top tot teen. Konden we die ook mooi afvinken! Zijn lengte en gewicht stonden prima binnen de alom bekende curve!

Terug in de spreekkamer was het ijs gebroken en begon meneertje druk te kletsen tegen de arts. Hij liet zich onderzoeken en stal de show door even alle juiste woorden te noemen bij de plaatjes die hij te zien kreeg. De arts straalde, iets dat ik nog niet eerder had meegemaakt op het ceebee. Ze was ontzettend tevreden en zei dat we een gezonde, slimme peuter hebben die het geweldig doet.

Zo kan het dus ook, dus misschien ga ik het toch maar weer het consultatiebureau noemen vanaf nu….

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

19 Reacties

  1. Lijkt me zo naar als je normaliter dus niet zulke ervaringen hebt. Ik heb nooit echt een slechte ervaring gehad bij ons.. Maar het is maar net welke arts of welke plek je gaat denk ik.

  2. Hier verschilt het idd ook heel erg per arts. De ene wil onze oudste dochter aan de groeihormonen op haar derde. En de ander vind het prima dat ze niet gemiddeld Nederlands lang is

  3. Leuk dat het zo goed ging. Ik ben nu twee keer geweest en die dames waren ook best aardig, maar het is die ondertoon in hun stem die mijn niet zint. Alsof je bij voorbaat gewoon een slechte moeder bent. Ik had vooraf al slechte verhalen gehoord. Dus ik hoop dat het mijn vooroordeel is dat spreekt

  4. Bijna surrealistisch te noemen dit ?
    Nee zonder gekheid, zo hoort het toch? (Nieuwbakken) ouders zijn al zenuwachtig genoeg als ze voor de eerste keer naar cb gaan. Als je vervolgens een kenau van een arts of verpleegster treft, durf je daarna niks meer. Zoals deze Russische dame zouden er meer mogen zijn!

  5. Zo bijzonder is dat toch niet? Wij hebben net het allerlaatste bezoekje van de jongste gehad en alleen maar aardige artsen en wijkverpleegsters gehad. Enige irritante vond ik de wachttijd als het spreekuur weer eens uitliep…

  6. Haha, bij obs gaat het dus altijd zo! Het is ook n btje hoe je er zelf in staat als moeder. Of vader natuurlijk. Is Etienne niet weer eens aan de beurt om te gaan?

  7. Fijn dat het dit keer goed ging. Ik had dat ook bij de afspraak met twee jaar. Mijn eerste fijne ervaring daar! (Ondanks dat Aukje ook niet gemeten wilde worden haha)

  8. Ik ‘mag’ volgende week ook weer – ben benieuwd 😉
    Mijn ervaringen bij het consultatiebureau zijn over het algemeen goed, dus ik maak me geen zorgen. Maar volgens mij ligt het inderdaad ook aan de persoon die je voor je hebt!

  9. Goed toch? Ik heb hele goede ervaringen met ons consultatiebureau en een hele leuke kinderarts!

    • Ja zeker goed, fijn dat het nu goed gaat, want de vorige keren waren niet tof. Lekker dat jullie een fijne arts hebben! X

  10. Hier sinds kort ook een nieuwe arts en dat voelde direct veel fijner. Het is een jonge vrouw die gewoon snapt dat heel veel dingen niet meer van deze tijd zijn. Ik ging bij onze dochter veel fijner naar het CB.

  11. Nu wordt ik wel benieuwd naar je eerdere ervaringen. Hier net gewisseld van cb en nieuwe cb is een stuk fijner. Oude cb vond mijn kraamtranen bij 1e dochter nogal ‘verdacht’ en elke keer dat ik daar kwam vroeg ze weer ‘ en voelen we ons goed…’ Ja, WE voelen ons goed hoor mevrouw. Voelde me daar echt p det controle staan

    • In t artikel staan 2 linkjes, die verwijzen naar mijn eerdere avonturen ? Oh ja van die vragen als “Hoe gaat het met mama?” ?

  12. Fijn dat je een positieve ervaring hebt met het CB! Wij hebben gelukkig alleen goede ervaringen maar hoor ook wel eens andere geluiden. Zal wel aan de arts of verpleegkundige liggen die je treft. Enne, je mag trots zijn op Laurens! Hihi blokjes mee, groot gelijk heeft ie!

  13. Hah, het consternatiebureau. I feel you, sister.
    Toen ik er met Arthur naartoe moest, vroegen ze ook vanalles, waarna ik fijntjes aanhaalde dat hij wel heel erg harde kakaatjes maakte. Waarop zij zeiden: “Gohja, dan doe je maar een lepel mayonaise in zijn eten, het zal wel schuiven.” Qué?
    En idd, over dat gewicht blijven ze ons ook maar doorgaan. Arthur is nu drie jaar en vier maand en weegt nog altijd (maar) een goeie vijftien kg. Maar hey, het is niet dat het manneke geen eten krijgt hoor, hij is gewoon een doorjager. Hij leeft graag, da’s voor mij het voornaamste. 🙂

  14. Hahaha I feel you. De bezoekjes gingen hier ook vaak niet goed en dan weer wel goed. Gelukkig doet Laurens het heel goed!

  15. Ramona van den Arend (Kijk, mama!) Antwoord

    Haha, erg hè. Ik heb er ook een beetje een hekel aan, maar een goede verpleegkundige of arts doet wonderen!

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.