In mijn Timehop (app die laat zien wat je 1,2,3,4,5 jaar geleden postte op dezelfde dag) duiken foto’s op van 2014. Zondag 15 juni 2014 om precies te zijn. Het was Vaderdag en ik ging met Laurens samen op pad om Etienne aan te moedigen. Mijn roodharige hunk liep die dag 10 Engelse mijl in Maastrichts Mooiste en wij waren zijn mascottes. We hadden een heerlijke dag, tot het einde van de middag…
Ik was een paar dagen daarvoor al voor het eerst een middagje met Laurens naar de stad geweest. Beretrots was ik, eindelijk had ik mijn eigen kinderwagen inclusief zelfgemaakt kind om achter te paraderen, in plaats van die van een vriendin. Ik voelde me elke dag een beetje zekerder in mijn rol als moeder en dat was fijn. Diezelfde week had ik besloten om de borstvoeding af te bouwen. Ik graaide dus regelmatig met mijn hand in mijn bh om te voelen of er risico op lekkage was door hoogspanning op de melkfabriek. Ik was blij dat het afbouwen goed ging, zodat ik op die zondag zelf kon bepalen dat ik een flesje gaf in plaats van borstvoeding. We lunchten met vrienden, genoten van het lekkere weer en wandelden door de stad, om een glimp van mijn eigen Usain Bolt op te vangen.
So far, so good! Toen Etienne gefinisht was, besloten we nog wat te gaan drinken. Dit kwam goed uit, want ons kroonprinsje was weer toe aan een voeding. We ploften neer op een terrasje en onder het genot van een lekker drankje en bitterballen maakte ik een flesje klaar.
Laurens dronk gulzig zijn fles leeg, ja dat kon hij wel! Ondertussen zat ik -ja kersverse moeder- te klooien met een parasolletje om hem vooral in de schaduw te houden. Want oh wee als hij een zonnestraaltje ving, dat mocht écht niet.
Vrij snel na de fles legde ik hem weer neer in de wagen. Hij doezelde weer in slaap en ik kon weer ontspannen. Even later keek ik weer en toen schrok ik me helemaal de pleuris. Mijn kleine kereltje spuugde in een grote golf zo zijn halve fles uit. Over zijn gezicht, zijn hals, alles zat onder. Ik raakte in paniek en begon te huilen. Mijn kleine mannetje lag daar zo hulpeloos en begon van de schrik te brullen. Ik pakte hem uit de wagen en maakte zijn gezichtje schoon. Hij leek verder gewoon in orde,gelukkig! Mijn vriendin Vief, moeder van twee kids, stelde me gerust en zei dat er niks aan de hand was. Dat zijn flesje waarschijnlijk nog niet gezakt was. Ik voelde me vreselijk schuldig en zat helemaal te trillen. We gingen vrij snel daarna naar huis, want de pret was wel verdwenen.
Toen we thuiskwamen hebben we hem meteen in badje gedaan en schone kleertjes aangetrokken. Laurens leek er geen last meer van te hebben en sliep tevreden op schoot. Ik daarentegen…ik heb nog dagen buikpijn gehad en kreeg het beeld van dat spugende mannetje maar niet van mijn netvlies. Het was op dat moment het einde van de wereld, mijn kleine blauwe wereld. Dat we een paar dagen later pas echt in de stress zouden schieten, omdat Laurens in het ziekenhuis belandde, wisten we toen nog niet…
Achteraf denk ik: “Waar maakte ik me zo druk om?” Tegelijkertijd snap ik het heel goed. Door de hormonen, de onzekerheid en al het nieuwe wist ik nog totaal niet hoe het moederschap in elkaar stak. Nu nog steeds niet altijd overigens. Wat ik wil zeggen: het is heel normaal dat je als nieuwbakken moeder weleens volledig in de stress schiet, want je kunt nou eenmaal niet alles weten. Uiteindelijk vergeet je veel van dit soort momenten weer, tot het moment dat Timehop je er weer aan herinnert.. 😉
Heb jij ook weleens zo’n paniekmoment meegemaakt met je kindje?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
8 Reacties
Ohbwatvwas dat spannend hè, zo’n eerste keer met baby naar buiten. Had ik ook… vooral als ze zo klein zijn en je écht nog niet weet wat ze willen als ze huilen.
Heel herkenbaar. Je schrikt je te pletter als er zoveel melk uit zo’n klein lijfje schiet. Hier ook meerdere keren gebeurd en schrok elke keer weer..
Toen mijn kleine voor het eerst zo veel eruit spuugde, stond ik echt op het punt om de huisartsenpost te bellen. Ik was zo bang dat hij zou uitdrogen. Het was mijn moeder die mij tot rust moest brengen en dat het allemaal wel meeviel. En ik kan behoorlijk in paniek raken tijdens zijn badmomenten. Hij is dan zo wild aan het spartelen, dat hij nog wel eens een hap water binnenkrijgt. Ik haal hem het liefst zo snel mogelijk uit zijn badje, terwijl hij het zo leuk vindt.
Roan heeft dat vele spugen maandenlang dagelijks gedaan… We raakten er aan gewend maar de eerste paar keren schrok ik me ook te pletter!! Er zijn vast nog tig andere paniekmomentjes die ik hier kan vertellen, maar die probeer ik zorgvuldig te vergeten 😉 zelfbescherming enzo :p
Hè wat naar zeg! Ik ben blij dat Laurens er niet lang last van had. Snap wel dat je van zoiets behoorlijk in paniek kan raken.
Ja verschrikkelijk. Zeker als ze nog zo klein zijn kan je snel in paniek raken, ze zijn nog zo klein en kwetsbaar… Trouwens als ze groot zijn ook. De oudste was anderhalf jaar geleden op pad. We waren net verhuisd en ze mocht nog niet zo ver. Ze is normaalgesproken vrij stipt, maar die avond was ze te laat thuis. Na een kwartier sloeg de twijfel toe en niet veel later reed ik rond, terwijl vriend door de buurt liep. Uiteindelijk zagen we haar pas na drie kwartier op een eilandje vlakbij. Ben er nota bene vier keer langs gereden… Ik had elk doemscenario al voorbij zien komen in gedachten…
Ooh herkenbaar hoor. Ik heb dit ook gehad met mijn zoontje, ik vond het ook vreselijk. Hij had het op een gegeven moment iedere voeding. Toen kreeg ik de tip johannesbroodpitmeel in zijn flesjes te doen, dat heeft geholpen. Vond het ook echt heel naar…
Dat is inderdaad even schrikken. Ik heb ook zo’n soort paniek momentje gehad, ze wilde ineens niet drinken, geen flesje, nier aan de borst niks. Ik zat zo in mn planning maar goed, los laten is de key, dat doen we dan maar