Je weet dat het eraan zit te komen. Het is onvermijdelijk. Toch overvalt het je elke keer weer opnieuw. Het zwarte gat….
Wekenlag was mijn hoofd in de ban van de verjaardag van Laurens. Ook al liepen de voorbereidingen niet helemaal op rolletjes, ik was er al wel een hele tijd mee bezig. Hallo, mijn kleine baby is nu echt geen baby meer: dat is nogal een momentje. Natuurlijk was hij officieel al een jaar geen baby meer, maar ik kon het nog wel een beetje volhouden in het afgelopen jaar. Tot hij ineens de lengte in schoot en steeds zelfstandiger wordt…hij werd een peuter!
De afgelopen week stond het huis op zijn kop. Vrijdagmiddag was ik al druk in de weer met boodschappen, laatste versieringen halen en recepten zoeken. ‘s Avonds zette Etienne met onze bijna-buurman de tent op. Want tja, die Hollandsche zomers hè, je weet het nooit! Zaterddagochtend was het tijd om te versieren, te bakken en nog wat op te ruimen. Laurens snapte er niet veel van volgens mij, maar gezellig vond hij het wel: een megatent in de tuin, overal slingers en ballonnen en mama helpen met het bakken van een taart.
We vierden zaterdag een gezellig feestje en ploften ‘s avonds moe, maar voldaan op de bank. Zondag was het tijd om verder uit te rusten. We aten wat restjes taart en hapjes en vooral voor Laurens was dit dagje rust erg welkom. Maandag had hij tenslotte weer feest op de opvang, waar hij ook weer genoeg indrukken op zou doen. Maandagavond deden Etienne en ik met heel veel liefde en plezier onze ouderlijke plicht: slingers en ballonnen ophangen. Etienne liet zijn innpakkunsten los op het cadeau en ik keek toe. Gevalletje ‘schoenmaker blijf bij je leest’ of ‘de beste stuurlui staan aan wal’, dat moet je even aan Etienne vragen.. 😉
Dinsdag was een heerlijke dag, waar je gisteren al alles over kon lezen. Ook die avond rolden we vroeg ons bed in, de batterij was toch wel leeg na al die dagen sjouwen, feesten, taarten bakken en gezelligheid. Vanochtend waren mijn ouders nog gezellig een paar uurtjes hier thuis. We aten de laatste stukjes taart op en de slingers hangen nog op. Dit gaf me het gevoel dat Laurens gewoon nog steeds een beetje jarig was. Er belandde ook nog een stapeltje lieve kaarten in onze brievenbus, dat de feestvreugde natuurlijk alleen maar verhoogde.
En nu….nu is het woensdagavond, een uur of 8. Ik zei net tegen Etienne: “Ik zit in een zwart gat. Na weken van voorbereiding en voorpret is het feest nu alweer voorbij!” *snik*
Gelukkig heb ik weer genoeg leuks op de agenda staan voor de komende tijd, dus ik hoef me niet te vervelen. Toch is het altijd weer eventjes wennen, dat zwarte gat…
Herken je dat? Dat je zolang naar een feestje of iets leuks toeleeft en dan vliegt het voorbij?
p.s. volg je me al op Facebook?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
7 Reacties
O ja dat ken ik ook wel, maare gelukkig komt er vaak snel weer iets nieuws voorbij waar je je aandacht op kan richten 🙂
Hahaha nee daar heb ik nooit tijd voor helaas. Er moet meestal gewoon gewerkt worden
Jammer he? Als hetgeen waar je je zo op had verheugd voorbij is. Nu weer uitkijken naar nieuwe leuke dingen 🙂
Jazeker heel herkenbaar! Maar uitkijken naar iets nieuws leuks maakt het weer goed.
Wel herkenbaar inderdaad. Dat het daarna ineens afgelopen is en er niets meer voor hoeft te worden gedaan. Gelukkig heb je leuke dingen op de agenda staan, dat helpt.
Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant ben ik vaak juist blij dat de onrust weer voorbij is. Op het moment van het feestje denk ik: `waarom doe ik dit ook al weer?` om daarna gewoon weer het volgende te organiseren.
Zo herkenbaar, vooral als alles zich opstapelt, maar daarna even rust is ook lekker