Zo, vandaag heb ik Breg Blogt weer eens even gekaapt, want ik zit met een groot probleem: ik snap geen snars van mijn vrouw. Op sommige momenten dan. Hopelijk kunnen jullie me helpen en wie weet ontstaat er ook nog wel een lotgenotenclub en kunnen we samen onze eigen Hyvespagina starten.

Couscous met krieltjes

Een paar dagen geleden zaten Breg en ik na een drukke werkdag samen in de auto op weg naar huis. Breg was me net een paar seconden voor met de onvermijdelijke dagelijkse vraag. “Wat eten we vanavond?” Bij nader inzien is het woord “vraag” misschien niet goed gekozen. Het is geen vraag namelijk, het is veel meer een aanzet van een eenzijdige dialoog. Negen van de tien keer zeg ik X, terwijl we een half uur later alsnog vrolijk achter een bordje Y zitten. Zo ook deze keer..

Mijn antwoord op de eerder gestelde “vraag” was volgens mij een couscous-salade-achtig iets. Breg stemde na kort beraad in met dit voorstel. Ik gaf mezelf stiekem een High Five, this might be my lucky day!

In de keuken aangekomen trof ik de eerste voorbereidingen en ik hoorde Breg op de achtergrond vermelden dat we ook nog een aardige portie stoofvlees in de diepvries hadden. Drie seconden later lag de portie stoofvlees al te ontdooien op het aanrecht. Een minuut later was de couscous vervangen door gebakken krieltjes. Vijf minuten later stond ik midden in de keuken met vers aangefruite vraagtekens in mijn hoofd te bedenken wat er nu zojuist gebeurd was.

Inmiddels kan ik zonder problemen omgaan met die vers aangefruite vraagtekens, al overvallen ze me elke keer weer. Hoe dit nou precies kon gebeuren? Ik heb geen idee! Jij wel? Voel je vooral geroepen om een comment achter te laten om dit voor mij en andere manspersonen op te helderen.

Laten we over België rijden!

Niet veel later zaten we gemoedelijk te keuvelen over een volstrekt onbelangrijk thema, laten we voor het gemak zeggen dat het over het weer ging. Vanuit het niets klonk er naast me: “We kunnen ook over België rijden.

Huh? Wacht! Angstvallig keek ik om me heen. Miste ik iets? Kon ik ergens een aanknopingspunt vinden over de oorsprong van deze opmerking? Ik keek haar met mijn meest hulpbehoevende blik aan en vroeg om opheldering.

Wat bleek, enerzijds voerde de hopvrouw van dit blog een gesprek met mij terwijl ze anderzijds alweer zes andere onderwerpen door haar hoofd had laten rouleren. Dat we binnenkort best wel eens een keer over België konden rijden op weg naar het noorden, strookte volledig met een van die onderwerpen.

Breg? Mag ik alsnog via deze weg even reageren op je België opmerking? Ja? Mooi, komt ie:

“Ah dat schikt, want dan neem ik Laurens zijn groene ballon mee en kastanjettes!!!!”

Net zo logisch toch?

Kleding

Enfin, ik snap dus mijn vrouw niet, dat moge inmiddels wel duidelijk zijn. We gaan lekker verder met het thema kleding. Beter nog: de haat-liefde verhouding tussen vrouw en kleding. Even zwaar gechargeerd: Ikzelf trek `s ochtends een overhemd uit de kast, pak een passende broek en net voordat ik het pand verlaat trek ik nog een paar schoenen aan. Klaar!

Bij Breg, of überhaupt bij de vrouw in het algemeen, gaat dat een tikkie anders. Afhankelijk van de planning gaat het vrouwenbrein al ‘s avonds voor het slapen, aan de slag met de vraag “Wat trek ik morgen (of volgende week) aan?” Het grappige is, dat dit volstrekt verkwiste energie is. Volgens mij is het nog nooit voorgekomen dat dit ook hetgeen is dat ze aantrekt. `s Ochtends wakker geworden duurt de queeste voort. Tijdens het douchen denkt ze nog na over 6 broeken, 4 bloesjes of toch die ene jurk?

Tijdens het tandenpoetsen heeft ze de eerste basics inmiddels aan, maar die zijn blijkbaar weer niet te combineren met dat ene paar oorbellen dat toch echt die dag gedragen moet worden. Stel, we zijn zover dat Breg helemaal is aangekleed, zelfs dan hangt er nog niets definitiefs om haar schouders. Breg kan überhappy de trap af komen en volstrekt in haar nopjes zijn met het ensemble dat ze zojuist heeft uitgekozen. Drie tellen later loopt ze langs een spiegel, trekt ze een moeilijk gezicht en loopt ze weer terug naar de kledingkast.

De kers op de taart in dit soort gevallen? Als ze aan mij vraagt of ze kledingstuk X of Y beter kan combineren met de kleren die ze nu draagt. Oprecht geef ik aan voor X te gaan. En jawel, ook nu gaan we lekker aan de stoofpot met gebakken krieltjes.

Zoals Henk Spaan vroeger altijd zei: “Vraag het mij dan niet!”

Enzovoort, enzovoort..

Er is nog meer…. denk aan Breg haar onnavolgbare liefde voor Medisch Centrum West en Benny Neijman. Haar smaakpapillen die van de leg gaan door Spa Blauw (vindt ze vies) of kussens op haar voeten leggen voor het slapengaan. Zoals je merkt kan ik hier nog wel even over doorgaan. Daarom heb ik goed nieuws voor jullie: ik zal met enige (on)regelmaat mijn gedachten over het onderwerp “Help! Ik snap mijn vrouw niet!” met jullie delen!

Trouwens, jij bent soms net zo schuldig aan bovenstaande als Breg toch? Dan heb je vast nog meer van dit soort situaties in gedachten. Deel ze met me in de comments en wellicht laat ik dan in mijn volgende blog mijn licht erover schijnen.  Stelletje gekke vrouwspersonen!

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Etienne, ook wel bekend als de Roodharige Hunk, neemt af en toe het woord op Breg Blogt om zijn visie over allerlei onderwerpen te delen.

31 Reacties

  1. Mathiske's mama blog Antwoord

    Haha. Etienne schrijft zo leuk!!

    Oh ja en ik maak me nooit schuldig aan dit soort dingen *sarcasm off*

  2. Hanna @ eenbezigbijtje.nl Antwoord

    Hahaha dit klinkt zo heerlijk herkenbaar.

    Spa blauw is trouwens ook gewoon niet lekker!

  3. Spa whatever welke kleur is gewoon water! What’s not to like?!! Ik ben gelukkig blijkbaar niet de enige met deze vraagtekens.

  4. Hahaha lig helemaal in een deuk! Ik lust ook geen spa blauw. En ik vraag ook steeds aan Roy wat hij wilt eten en als hij dan zegt: “doe maar spaghetti” dan krijgt hij een ovenschotel met bloemkool. Of; “Wat vind je van mijn nieuwe rok?” “Ja super leuk, maar dat jasje er op is minder.” -> Oorlog.
    Wij vrouwen zijn echt gek.

  5. Simpel, hier op kantoor hangt een spreuk (gekregen van MIJN moeder, dus van MIJ) waar op staat: “vrouwen zijn om van te houden, niet om te begrijpen.”

  6. Hey Etienne,

    Wat blijven het toch vreemde schepsels hè, die vrouwen.
    Ik vrees dat deze reactiebox wat aan de kleine kant is om het complete verhaal rondom mijn ervaringen met het vrouwenbrein te vertellen. Vandaar dat ik zojuist een “Reply” blog op jouw verhaal heb geschreven, deze komt morgenochtend online. Ik ben heel benieuwd wat jij (en de anderen) ervan vinden en of dit voor jou ook zo herkenbaar is!

  7. Dat van het eten is heel helder; kook zelf wat je wilt of deal met wat de pot schaft, dat wat er nog is. Duh.

  8. Whahaha wat heerlijk geschreven! Ik lach me echt rot hierzo 😛 Opeens krijg ik ook wel heel lichtelijk te doen met mijn mannetje, want ja dit valt niet te ontkennen: volgens mij ben ik ook een beetje zo. Met nadruk op een beetje hè, dat snap je 😛 😉

  9. Pingback: RE: Help! Ik snap mijn vrouw niet! - Tips voor Papa's

  10. Hahahaha Etienne geweldig! Tsja, zo zijn wij vrouwen gewoon. Ik vraag heel vaak aan Stephan wat hij wil eten. Dan zegt hij bijvoorbeeld: doe maar bami. Waarop ik een gezicht trek en zeg, nee daar heb ik dan weer geen trek in. Stephan: “waarom vraag je het dan? Maak iets wat je zelf wil eten.”

  11. O wat erg (herkenbaar)! Ik heb me nooit beseft dat ik ook zo ben haha, inderdaad ik geef de keus uit twee gerechten en ga uiteindelijk voor wat ik het lekkerst vind of in mijn gedachten heb. En dwars door een gesprek beginnen over iets anders doe ik ook 😀

  12. Haha, zalig artikel! Dat durf ik mijn wederhelft niet laten schrijven. Wie weet wat komt eruit.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.