April 2016, mijn lief en ik zitten samen met mijn ouders op de bank voor de tv en mijn gedachten dwalen af. Ik kijk de woonkamer rond en zie de eettafel waaraan ik mijn eerste hapjes at, waaraan ik cake met slagroom en hagelslag versierde tijdens kinderfeestjes. Onbewust maak ik een gezellige trip down memory lane…
Ik zie ons zitten tegen het einde van de jaren 80, met een bakje chips, een glaasje cola (ja dat mocht toen nog gewoon, zonder dat je meteen een loedermoeder was) op de bank. Het was vrijdagavond en we keken naar Medisch Centrum West, wat vond ik dat altijd spannend!
In de jaren die volgden genoten we in diezelfde zithoek, waarschijnlijk op een andere bank, van zondagse maaltjes voor de tv. Ik herinner me een lekker gebakken stukje zalm, met de befaamde knoflooksaus van mama en heerlijk krokant gebakken frietjes.
Halverwege de 90’s zitten we allemaal aan dezelfde eettafel die ik al mijn hele leven ken. Hij staat inmiddels in een ander huis, in een andere woonplaats. De oudste van de drie is uitgevlogen, mijn middelste broer en ik bivakkeren nog onder moeders vleugels. Kort daarvoor heb ik opgebiecht dat ik rook en ik maak vanaf dat moment onderdeel uit van een dagelijks ritueel: na het eten gaan de borden van tafel en komen er pakjes sigaretten op tafel. Even gezellig natafelen onder het genot van een peukje en iedereen gaat weer zijn of haar eigen gang.
In 1999 ga ik het huis uit en wordt het tijd om een nieuw thuis te vinden. Ik zoek het in een klein kamertje in een studentenflat en later in een gezellig studentenhuis, waar ik 4 jaar blijf. Aansluitend ga ik samenwonen en daarna toch maar weer alleen wonen. Zeven jaar later verschijnt de Roodharige Hunk ten tonele en eindelijk lukt het: we vinden samen een heus thuis. Geleidelijk aan drukken we onze stempel op ons huis en een paar jaar later wordt het een ouderlijk huis voor Laurens.
Ondertussen vinden mijn ouders ook een nieuw plekje, eerst in een nieuw huis, later in een groot appartement, om medio 2015 te nestelen in een kleiner appartement. Dat is het appartement waar ik nu op de bank zit en om me heen kijk. Ik realiseer me dat mijn moeder de gave heeft om van elke plek waar zij woont een echt thuis te maken. Of het nu in een huis of een appartement is of zelfs de caravan waar ze in de zomermaanden veel tijd doorbrengen: overal voelt het als thuis. Ook al ben ik al 17 jaar het huis uit.
Ik kan alleen maar dromen dat Laurens later ook zo terugkijkt op het thuis dat wij hem bieden en dat hij over 33 jaar ook gezellig bij ons op de bank zit, terwijl we tv kijken, wijn drinken en wat kletsen. Als hij de volgende dag maar wel weer naar zijn eigen thuis gaat…;)
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
14 Reacties
Wat goed dat je moeder dat gevoel gewoon overal weet te creëren, want dat blijft echt een heerlijk gevoel. Ik heb het thuis ook nog steeds 🙂
Heel bijzonder!
Wat een mooi blogje! En wat fijn ook!
Wat mooi. Knap van je moeder ook! Mooi geschreven
Leuk geschreven! Dat gevoel wat jij hebt gehad dat heb ik thuis nooit echt gehad maar ik hoop dat Jay dat wel altijd zo zou voelen! Medische centrum west was echt voor mijn tijd, haha maar ik heb wel alles gezien. Geweldige serie.
Mooi gezegd en wat fijn dat het zo voelt! Ik weet zeker dat Laurens dat gevoel ook herkent straks! Kan niet anders met zo’n lieve papa en mama! X
Wat heerlijk dat je moeder dat gevoel weet te creëren. Niet alleen voor haar en je vader maar ook voor jullie.
Wat fijn zo’n moeder die jouw d afgevoerd ook weet te geven. Ik ken dat gevoel niet maar ik hoop wel dat mijn dochter dat gevoel mag ervaren.
Mooi geschreven Bregje. Een high five voor Medisch Centrum West 😉
Mooi geschreven! Grappig is het dat ookal ben je het huis uit, heb je zelf een gezin en woon je in je “eigen thuis”, toch blijft het bij je ouders altijd “thuis”. Bijzonder is dat!
Leuke blog. Wij hadden thuis ook zo’n bank ? en ook op zondag voor de tv met het bord op schoot, ook patat. Op zaterdag was het brood. En dan 12 Steden 13 Ongelukken kijken, vreselijk programma trouwens. Maar dat vond ik dan weer spannend ?
Zo leuk om dit te lezen. Doet mij echt denken aan thuis bij mijn ouders. Bakje chips voor de tv in het weekend en inderdaad cola haha. Cake versieren met slagroom, check. Haha, leuk!
Wat fijn die positieve gevoelens over je ouderlijk thuis. Net als jij hoop ik dat ook aan mijn kinderen mee te geven.
Pingback: Dit was september 2018! - Breg Blogt