In de afgelopen anderhalf jaar hebben Etienne en ik regelmatig tegen elkaar gezegd dat we boffen met zo’n makkelijke slaper als Laurens. Natuurlijk hebben we ook weleens gebroken nachten gehad, maar die waren eerder een uitzondering dan de regel. Ik weet dondersgoed dat het ook heel anders kan zijn. Van dichtbij maken we mee wat gebroken nachten met ouders en kind doen. Dat is zo vermoeiend en heftig. De laatste tijd zijn onze rustige avonden en nachten niet meer zo vanzelfsprekend en daar wil ik graag wat over vertellen..

Een week of twee geleden gebeurde het voor het eerst. Ik ging ‘s avonds nog even kijken bij Laurens, iets dat ik al doe vanaf het moment dat hij alleen op zijn kamertje slaapt. Even toedekken, een kus geven, kijken of hij goed ligt, waarschijnlijk heel herkenbaar voor vele ouders. Op dat moment werd hij vaker even wakker, lachte naar ons en viel weer in slaap. Tot deze keer. Hij barstte in een hartverscheurend huilen uit. Ik pakte hem uit zijn ledikant en troostte hem. Dit duurde zeker een uur en we wisten niet wat er aan de hand was. Uiteindelijk won de vermoeidheid en viel meneertje weer in slaap. Deze situatie herhaalde zich nog een aantal keer in de dagen die daarop volgden. Hij zei steeds: “Grote bed!” en als we dan in ons bed stapten raakte hij weer helemaal overstuur. Het is zo lastig voor die kleine man dat het niet lukt om zichzelf goed uit te drukken. Hij kan al veel zeggen en aangeven, maar als het op zijn verstoorde slaapritme gaat is het heel moeilijk voor hem.

Ik riep de hulp van andere moeders in op Twitter. Ik had het vermoeden dat hij misschien klaar was met zijn ledikant, dus ik vroeg de anderen naar de signalen. Meermaals werd genoemd dat ze dan gaan klimmen of aan de spijlen gaan hangen. Dat is hier niet het geval, dus dit leek me ook niet het probleem. Maar ja, wat was het dan?

Vorige week dachten we de oorzaak en daarmee ook de oplossing te hebben gevonden. Hij had een heel dik buikje en krijste van de pijn.  Volledig ontroostbaar. We wisten echt niet wat te doen. Uiteindelijk lukte het hem om in slaap te vallen. De volgende avond was het weer raak. Ineens viel het kwartje, hij had last van verstopping. Gelukkig zijn daar milde hulpmiddeltjes voor en konden we hem al gauw verlichting bieden. Het ging een stuk beter in de dagen daarna en hij had ook geen last meer van zijn buikje. We haalden opgelucht adem!

Na een paar dagen begon het hele circus weer opnieuw. Afgelopen zaterdag hebben we twee uur gependeld tussen de babykamer en onze slaapkamer. Knuffelen, troosten, een beetje drinken, niks hielp. Uiteindelijk is meneertje op ons dekbed, tussen ons in, in slaap gevallen. Zo fijn dat hij eindelijk ontspande! Dit was overigens de eerste keer sinds hij geen echte baby meer is dat hij bij ons in slaap viel. Meestal wil hij zelf naar zijn eigen bed. Dit was wel een bevestiging dat we het goede hadden gedaan, dat hij zich veilig voelde en lekker kon inslapen. Dat ik in mijn onderbewustzijn alleen maar bezig was met die schattige dreumes op mijn bed laten we maar even achterwege. Uiteindelijk heb ik hem om 4.00 teruggelegd in zijn eigen bedje, zodat mijn onderbewustzijn en ik ook nog een tukkie konden doen. Hij was toen zo diep in slaap dat er niks aan de hand was.

Zondagavond hadden we nog een keer feest en tegen 22.00 viel onze kroonprins gelukkig in slaap. De avond daarna ging het weer heel goed, dus waren we weer vol goede moed. Dinsdag was het weer feest. Er is dus geen peil op te trekken. De meest waarschijnlijke oorzaak lijkt me dat hij veel prikkels krijgt door de dag heen. Deze prikkels moet hij natuurlijk een keer verwerken en dat gebeurt voornamelijk ‘s nachts. Hij droomt vaker onrustig en wordt dan schreeuwend wakker. Ik probeer nu eerst even te luisteren of hij echt wakker wordt. Soms valt hij na een paar minuten weer in slaap. Of zoals laatst, toen hij wakker werd rond half 12 en we ineens “Hallo? Haaaalllo?” hoorden vanuit zijn slaapkamer. Na een paar minuten was het stil, niks aan de hand dus.

Soms twijfel ik wel of hij echt verdrietig is of dat hij het ook wel gezellig vindt bij ons in bed of op de bank. Als je dan vraagt: “Gaan we zo weer naar bed?” Komt er nét iets te snel en te vrolijk een “Nee!” uit. Waarna hij mijn blik vakkundig ontwijkt en ineens heel druk is met een onzichtbaar pluisje op zijn slaapzak. De kleine boef..

Wat ik wel een grote openbaring vind in deze lastige situaties is, dat ik me niet meer steeds afvraag of het wel pedagogisch verantwoord is wat ik doe op zo’n moment. Mijn onzekerheid als moeder verdwijnt steeds meer naar de achtergrond en ik durf te vertrouwen op mijn gevoel. Daarnaast troost ik me met de gedachte dat hij uiteindelijk weer gewoon gaat slapen en dat hij aan die enkele keer bij ons in bed (al zou het elke nacht zijn) echt geen trauma overhoudt. Hij zal zich hopelijk vooral de warmte en de veiligheid bij zijn ouders herinneren.

Ik hoop voor Laurens dat deze fase gauw weer overgaat en hij weer lekker nachten doorslaapt. Tot die tijd vertroetelen we hem met knuffels,  troostende woordjes en heel veel liefde en geduld. Tegen de tijd dat hij 18 is zal het vanzelf voorbij zijn gegaan. Hoop ik. 😉

Herken jij een spokende dreumes? Heb je nog goede tips?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.

Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

26 Reacties

  1. Zo herkenbaar. Ik kreeg de tip van mijn consultatiebureau hem lekker bij me te nemen in bed, iets waar ik voorheen op tegen was ( kind hoort in zijn eigen bed te liggen), maar wel de manier is/was om alle drie aan onze nachtrust te komen.
    Zij gaven aan dat het een veelvoorkomende fase is en kindje dan voornamelijk de warmte en veiligheid van zijn ouders wil voelen en op dat moment ook mist. Vooral van genieten, want Juul is er nu overheen en had niet verwacht dat ik het zou zeggen, maar mis het somd zelfs een beetje, zo ‘n kleine man naast me in bed.

    • Thanks Simoon! Ik denk inderdaad dat het ook om de warmte en veiligheid gaat. Vannacht was het weer feest en heeft hij tussen ons in geslapen vanaf half 3. Hij draaide alle kanten op, maar werd vanochtend hartstikke vrolijk wakker, dus hij heeft zijn rust gepakt 😉 Over mijn nachtrust zullen we het maar niet hebben hahaha!

  2. Hup herkenbaar. Hier sliep Fenna vrij snel door maar ineens sloeg het om. En de reden? Ik weet het nog steeds niet, maar inmiddels slaapt ze weer door! Het duurde alleen even 😉

  3. Ah wat sneu! En vervelend inderdaad. Ik ga dan ook altijd zo twijfelen als er ineens iets anders gaat dan we gewend zijn. Blijf maar gewoon op je moedergevoel vertrouwen, dan doe je het altijd goed! X

  4. Ach ze hebben fases toch, die kleintjes? Misschien kwam alles een beetje bij elkaar, jouw operatie, zomertijd en verstopping. Het is allemaal niet niks!

    • Ja, daar heb je helemaal gelijk in! Het gaat vanzelf weer over, vannacht was het weer gezellig in het grote bed 😉

  5. demallemolenmoeder Antwoord

    Vertrouw op jou moedergevoel! Ik herken het zeer zeker. Dit is nu de tweede keer dat Julia in deze fase zit. Ze slaapt nu bijna elke nacht (een tijdje) bij ons in bed. Als de fase weer voorbij is, dan wil ze niet meer bij ons in bed. Ik ben blij dat ze de veiligheid en warmte bij ons kan vinden. Succes!

  6. Mathiske's mama blog Antwoord

    Ik denk dat iedereen kindje dat wel een keer heeft. Knuffelen en troosten tot het weer goed is, is het beste denk ik.

  7. Herkenbaar! Deze fases komen en gaan en het enige wat je moet doen is op je gevoel vertrouwen. Laurens is aan het ontdekken en dit is gezond, wellicht pikt hij steeds meer prikkels op omdat hij aan het groeien en ontwikkelen is en daardoor gaat het slapen misschien niet zo goed als voorheen.

  8. Jeetje Breg, wat ontzettend rot en vermoeiend! Ik weet heel goed wat je bedoelt en hoe pittig het is. Hopelijk is het een hele korte fase, dikke kus!

  9. Fiene is ook een hele goede slaapster en eigenlijk over het algemeen ook heel vrolijk. Sinds een week of 2 is ze ook wat meer aan het spoken en ga ik er ‘s avonds toch af en toe even heen om nog even te kroelen (ze roept dan ook steeds ‘mama koele’). Dan kroelen we even, zingen we even een liedje en wil ze daarna meestal gelukkig weer slapen. Ook wordt ze soms na haar middagslaapje heel verdrietig wakker. Dan is ze helemaal overstuur en duurt het soms ook echt drie kwartier tot een uur dat ze zichzelf weer is. Geen idee waardoor het komt!

    • Hoe oud is Fiene nu? Laurens wordt volgende maand 2, misschien zitten ze een beetje in dezelfde fase? Stiekem ook wel fijn he, dat kroelen zo ‘s avonds <3

  10. Onze kleine man, sinds jan. is hij 2 jaar slaapt ook nog niet door. Dit heeft hij wel gedaan! Maar na een keer goed ziek zijn, was het gedaan.
    De reden weten we niet… hij is meestal 1 of 2 keer per nacht wakker. gelukkig valt hij wel snel in slaap. Het is geen “drama”

    Ik heb verder ook geen tips, gewoon je gevoel volgen en hopen dat de fase over gaat.
    Zo denken wij ook…. er komt een dag dat hij doorslaapt.
    Het is natuurlijk wel een verschil als je kindje, zoals bij ons snel verder slaapt, of als hij echt overstuur is.

    • Dankjewel Marjon! De ene keer is hij alleen even wakker, maar vannacht waren het weer dikke tranen. Hij krijgt dan niet uitgelegd wat er aan de hand is. Gelukkig hielpen knuffels en een knus plekje tussen ons in wel en sliep hij na een uurtje weer in. Vond het stiekem ook wel gezellig, dat warme lijfje tegen me aan 😉

  11. Geen ervaring mee, maar of het pedagogisch verantwoord is of niet, je moet doen wat je gevoel je ingeeft. En als dat goed is, wie mag jou dan nog zeggen dat het niet goed is. Hopelijk is deze fase wel snel voorbij 😉

    • Precies, zo zie ik het ook! Het voelt heel fijn dat we nu doen wat we op dat moment goed achten. En van knuffelen wordt niemand slechter denk ik dan maar 😉

  12. Geen dreumes, maar een baby die de afgelopen dagen ontroostbaar huilt. Verkouden, sprongetje, ineens meer kunnen, tandje? Alles bij elkaar denk ik. Afgelopen nacht 3 uurtjes geslapen, pittig. Ik vind dit zwaarder dan de gebroken nachten die ik had tot ze 8 maanden was omdat ze bij mij wilde drinken hihi. Het is een fase, maar hoop dat hij snel voorbij is.

  13. Yup wij hebben ook dat soort periodes. Ik neem ons zoontje gewoon in bed hoor. Liever slapen dan de hele nacht ellende.

  14. Dit soort periodes hebben wij bij Senna ook veel gehad. We hebben hem zelfs een hele lange tijd achter elkaar elke avond bij ons in bed laten slapen. En toen het na die maanden weer goed ging, ging hij zonder problemen naar zijn eigen bed. Goed dat je gewoon doet wat goed voelt, dat is als mama altijd goed.

    • Gelukkig zijn het steeds maar fases. Ik verwacht dat het binnenkort ook weer beter gaat, dan zal ik onze nachtelijke intermezzo’s nog gaan missen 😉

  15. Ik ben heel bekend met een slechte slaper, al vanaf kleins af aan. Wij hebben hier van alles geprobeerd maar ik kan je niet echt de gouden tip geven. Het verschilt bij ieder kind. Wat bij ons nog wel eens helpt is een flesje warme melk en dan met een verhaaltje en daarna weer proberen terug in te stoppen. Ik hoop dat het snel wat beter gaat met het slapen. Dat is echt vermoeiend!

  16. Dat is ook wel zuur, als je kind altijd goed sliep en dan ineens niet meer! Zelf vind ik een ritme en voldoende rust overdag altijd belangrijk voor een goede nachtrust.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.