Deze week ging ik met de billen bloot: letterlijk bij de chirurg en figuurlijk voor jullie. Laat ik beginnen met jullie te bedanken voor de vele lieve berichtjes die ik heb gekregen! Echt te gek om te lezen dat mijn openheid zo wordt gewaardeerd. Ik hoop dat ik mijn lotgenoten ook heb kunnen helpen om hulp te zoeken. Vandaag vertel ik hoe mijn herstel tot nu toe verloopt…
Dinsdagavond was ik erg beroerd. De pijnstilling deed haar werk, maar haalde vooral de scherpe randjes weg, waardoor er nog genoeg pijn overbleef. In de kliniek had ik tramadol gekregen en daar sloeg mijn lijf dus echt van op hol! Ik werd misselijk en duizelig en voelde me echt weird.
Ik heb die nacht wel redelijk geslapen en woensdag leek het mee te vallen toen ik wakker werd. Grapje van Moeder Natuur, want hoe wakkerder ik werd, hoe wakkerder de pijn werd. Lang leve de diclofenac en de paracetamol!
Etienne was woensdag nog thuis en hij hield de kroonprins bezig. Laurens vond het maar raar dat mama in bed lag en hem niet op kon tillen. Terwijl ik in bed stil lag te liggen, hoorde ik beneden druk geklets en gegiebel. Ik werd verrast met lieve kaartjes van familie en vrienden en een mooie bos bloemen van mijn collega’s, zo fijn!
‘s Avonds kreeg ik sushi op bed, hmmm ziek zijn heeft soms dus ook wel voordelen!
De tweede nacht ging ook redelijk, dus ik had goede hoop voor donderdag. Helaas pindakaas, mijn verwachtingen moesten bijgesteld en ik bleef weer de hele dag in bed. Rond half 6 kwamen mijn mannen thuis, eindelijk! Vriendin Anke wipte nog even binnen met een kleinigheidje, zo lief!
Ik voelde me goed genoeg om beneden mee te eten. Daar knapte ik van op, want mijn lunch eerder die dag bestond uit koekjes, omdat ik me niet goed genoeg voelde om iets normaals voor mezelf te maken.
Na het eten vertrok Etienne naar het theater. We hadden kaartjes voor Michael Prins en Laurens zijn peetoom ging mee in mijn plaats. Ik zette Netflix aan en nestelde me op de bank. Na een uurtje zag ik iets bewegen in mijn ooghoek. Iets zwarts. Met acht pootjes. Damn, had ik weer! Ik ben als de dood voor spinnen! Ik pakte mijn kop thee en sloop om de salontafel heen naar de deur. Snel glipte ik er doorheen en vluchtte naar boven. Strompelend en wel. Even een situatieschets: ik liet alle lampen aan, Netflix speelde nog op de tv en IK LIET MIJN MILKA OREO ACHTER OP TAFEL! Ja, dat geeft wel weer dat ik echt panikeerde he? 😉
Eenmaal boven kalmeerde ik weer wat. Ik keek op de klok en zag dat het tijd was voor mijn medicijnen. Die nog beneden lagen. No way dat ik naar beneden zou gaan voor Etienne mijn zwarte spinnenvriend zou pakken. Ik nam twee paracetamols en wachtte af. Gelukkig kwam de roodharige hunk binnen een uur thuis. So far so good. Hij ging naar beneden, ving de spin en de rust keerde weder. Ik kreeg mijn pilletje en we konden gaan slapen.
Tot er midden in de nacht een klein mannetje huilend wakker werd. Nachtmerrie. Ik stommelde half slapend uit bed, even vergeten dat ik dat beter niet zo snel kon doen. Uit gewoonte pakte ik Laurens op (ook niet slim) en kroop met hem terug in bed. Hij kalmeerde en liet zich lekker knuffelen. Etienne bracht hem tien minuten later weer terug naar bed en ik constateerde de gevolgen van mijn intuïtieve moederactie: pijn! Hop, paracetamol erin en wachten. Na een uur viel ik eindelijk weer in slaap, het was toen half 5…
Vanochtend kun je t beste omschrijven als zombie style. Toen de mannen de deur uit waren kroop ik diep onder de dekens en sliep me een slag in de rondte. Tegen de middag lukte het om te douchen, naar beneden te gaan en ik nestelde me op de bank, wachtend op mijn mannen. Gelukkig is het straks weekend en zijn ze weer gezellig bij me!
Ik merk dat ik weinig concentratievermogen heb, ik doe alles een beetje half. Lezen, series kijken, het lukt allemaal niet echt. Zal wel gevolg van de narcose zijn. Anyway, ik hou me nog even koest, iets dat zelfs voor een luiwammes als ik toch best moeilijk is. Mijn handen jeuken om lekker te gaan koken in de nieuwe keuken, om huis en tuin lenteklaar te maken en om lekker naar buiten te gaan.
Helaas pindakaas Breg, op de plaats rust! Elke dag een beetje beter en hopelijk dartel ik na het weekend weer lekker buiten rond!
Fijn weekend! Wat ga je voor leuks doen?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
12 Reacties
Blijf goed naar je lichaam luisteren!
De tijd dat je weer volop kan gaan genieten komt snel weer!
Geniet nu van die kleine momenten en de aandacht die je krijgt.
Liefs
Rustig aan mop! Hopelijk voel je je snel weer beter. Ik lig ook ziek op bed 🙁
Nou ik weet hoe je je voelt hoor.. Alleen heb ik dus geen diclofenac en mag ik dus amper iets eten. Vind die sushi wel een goede voor wanneer ik wel weer wat kan eten! Kijk ik erg naar uit!!
Hopelijk gaat het snel beter! Enne de volgende keer moet je wel je milka mee naar boven nemen hoor 😉
Oh..Hopelijk voel je,je snel weer beter. Hoe beter je nu voor jezelf zorgt Hoe sneller je echt beter bent. En dat van die Milk is dan wel heel erg vervelend hè ?
Veel beterschap ! Even rustig aan nog en hopelijk spring je dan snel weer vrolijk rond.
Liefs uit Meerssen ?
Even je hele verhaal gemist, dus nog even gelezen. Stoer hoor, dat je actie hebt ondernomen én dat je het deelt op je blog! Doe je rustig aan? Ik hoop dat je je snel beter voelt!
Doe maar lekker rustig aan! Sushi op bed is beter als.ontbijt op bed denk ik ??
Lekker bijtanken jij en je laten vertroetelen door je roodharige hunk ?? x
Oh man die spin! Waarom uitgerekend als je je niet 100% voelt. Ik hoop dat dit weekend goed voor je is en je snel weer de oude Bregje bent. Sterkte!
Ah, nogmaals beterschap. Hopelijk heeft het weekend je goed gedaan en ben je inmiddels wat meer opgeknapt.
Wat vreselijk dat je zoveel pijn hebt! Hoop dat je pijn een beetje weg ebt. Dat je trouwens weg durfde te lopen toen je die monsterlijke spin zag! Ik durf ze nooit uit het oog te verliezen want 1x knipperen en ze zijn weg. En dan durf ik nergens meer te lopen en op te zitten bang dat de spin te voorschijn komt haha 🙂