Daar zit je dan, met je goede voornemens. Je zou het niet meer laten gebeuren, een gillend kind in een openbare gelegenheid. Terwijl er een vork met volle vaart op je afkoerst en de spaghetti fungeert als vloerbedekking, lach jij je mooiste lach. Je laat je niet gek maken en blijft rustig doorademen. Van binnen jaagt er een onrustig gevoel door je buik, was dit nou wel zo’n goed idee?
Aangezien je huis op dit moment vanwege een verbouwing een nog grotere chaos is dan anders, zag je het niet zitten om thuis te eten op deze feestelijke dag, de verjaardag van je lief. In een kittig jurkje op hoge hakken een bak bami opwarmen is het tenslotte ook niet helemaal. Dus besloot je om naar het eetcafé om de hoek te gaan. Daar waar ze voor de dreumes een lekkere pasta hebben en jullie jezelf tegoed kunnen doen aan een lekker stukje vlees.
Terwijl jullie het restaurantje naderen scandeert de dreumes uitgelaten: “Eten! Eten!” Je glimlacht en stapt vol goede moed het gezellige zaakje binnen. Er zit nog een familie met een dochter van een jaar of 7 en voor de rest is het rustig. Achterin de zaak is een speelhoekje, dus daar graai je gauw een auto en een speelgoedkoe vandaan. Je bestelt een appelsap voor de dreumes en manlief en jij nemen een biertje. So far so good. Oh, shit, de luiertas vergeten. Hopelijk geen poeptsunami’s of andere ongelukken. Ssst, niet jinxen!
De dreumes is hongerig en een stukje brood biedt uitkomst. Tevreden kauwt hij op een broodje en kletst er op los. Tot het kletsen overgaat in gillen. Vrolijk gillen, dat wel. Maar gillen is gillen en laten we eerlijk wezen, daar wordt niemand blij van. Je hartslag stijgt en je schuift wat ongemakkelijk heen en weer op je stoel. Als het gooien met de koe en de auto ook nog wordt toegevoegd aan het assortiment krijg je het een beetje warm. Vriendlief en jij ontdekken dat het werkt als jullie er niet teveel aandacht aan geven. De dreumes kalmeert weer een beetje en kijkt geïnteresseerd om zich heen.
Na een tijdje komen jullie gerechten. De spaghetti wordt dreumes-proof gemaakt, de trui gaat uit en wordt vervangen door een theedoek en het smullen kan beginnen. Dan zie je de dreumes denken: “HA! Lachen man, ik kan die spaghetti op mijn vork doen en keihard op en neer bewegen, dan regent het spaghetti!” Na denken volgt doen en met een stralende lach torpedeert meneer de kleine spaghettisliertjes om zich heen. Na een paar verwoede pogingen van jullie beiden, besluiten vriendlief en jij de moed op te geven en zelf wat te eten. EN DAT WERKT! Vanuit je ooghoeken – want oh wee als je te opvallend kijkt – zie je de dreumes tevreden happen spaghetti naar binnen werken. Je ontspant en eet rustig verder. Eind goed al goed.
Na het eten laat je de dreumes nog even los rondlopen en ontdekt hij zelf de speelhoek. Na een minuut of 5 zie je de vermoeidheid toeslaan en omdat je geen zin hebt in een herhaling van je supermarktavontuur, probeer je pedagogisch verantwoord een eind aan het spelen te breien. “Neem de Bob de Bouwer telefoon maar even mee naar papa!” Als meneer trots voor je uitloopt valt de telefoon uit zijn handen. Je bukt om hem op te rapen en dat is de druppel. De dreumes is laaiend. Hoe durf je zijn telefoon aan te raken! Hij werpt zich eerst op zijn knieën en rolt dan in een soepele beweging op zijn rug, terwijl hij hard roept: “Gevallen!” Dat het allemaal jouw schuld is moge duidelijk zijn. Je weet hem zonder al teveel strijd van de grond te rapen en loopt terug naar jullie tafel. Tijd om af te rekenen. De dreumes wil graag helpen, dus hij mag je pinpas vasthouden. Ja, je bent soms nog een beetje onhandig, maar al doende leert men, toch? Terwijl je de rekening krijgt vliegt je pinpas alle kanten op. Als je hem afpakt om te betalen is het hek van de dam. Hoe durf je? Vriendlief zit het ondertussen van een afstandje rustig te bekijken, dus je besluit hem in te schakelen. Hij neemt de boze dreumes van je over en leidt hem af.
Je kletst nog even met de eigenaresse van het restaurant. Op een gegeven moment begin je een zin: “Nou, voor zijn doen is hij nu heel erg…” De vrouw onderbreekt je: “..lief?” “Nee, voor zijn doen is hij nu heel vervelend” Ze lacht naar je en zegt: “Hij is toch helemaal niet vervelend?”
Lachend, met een volle maag en een tevreden gezin loop je de deur uit. You did it!
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
26 Reacties
Ha, wat leuk geschreven en ook zeker herkenbaar. Alles lijkt nu gepland te moeten worden met een plan B en C en D is ook wel handig.
Haha en dan doorgaan tot plan Z! ?
Heerlijk geschreven! Ik heb een grote lach op m’n gezicht!
Wij hebben het nog niet aangedurfd om met J (bijna 2 nu) uit eten te gaan. Hij is ook zo wisselend qua eten thuis nu: soms gaat het goed, maar er zijn avonden dat hij niets, maar dan ook echt niets wil eten en binnen 5 min van tafel wil. En als dat natuurlijk niet gebeurt krijst hij heel het huis bij elkaar.
Maar als we in dezelfde (feestelijke en verbouwachtige) situatie zouden zitten zouden we het wellicht toch ook overwegen.
Ik ben heel benieuwd wanneer we het aan gaan durven…
Het zal je nog verbazen hoe voorbeeldig J. zich dan juist zal gedragen 😉 Vaak is de omgeving zo interessant dat ze weer even een kwartiertje zoet zijn 😉
Precies op het goede moment! Vanavond gaan wij met mijn familie uit eten en dochterlief gaat mee. Gelukkig is het ‘maar’ de wok dus hoeven we niet te wachten aan tafel, maar man wat maak ik me druk. Zal vast wel meevallen!
Komt goed! Denk aan mijn verslag, neem nog een wijntje en blijf rustig doorademen! 😉
Hier is het tot dusver goed gegaan. Altijd goed voorbereid weggaan, lees wat speelgoed mee, etc. En het gaat aardig. Toch kan ik nog steeds niet echt rustig eten dus ga dan toch liever zonder Kids.
Haha herkenbaar. Als Spencer iets gooit of herrie maakt dan schaam ik me en denk ik dat iedereen denkt dat hij vervelend is. En dan zegt iedereen: oh wat een lief jongetje. Hij is zo rustig! Ehh…
Jaaa precies dat! 😉
Haha weer geweldig geschreven. En daarna vielen jullie natuurlijk volledig uitgeput romantisch op de bank in slaap ?
In bed, tijdens House of Cards ?
Hahahahaha zo hard gelachen. Wij hebben het op vakantie een keer gedaan. Toen was onze meid 1,5. VRE-SE-LIJK! Wou niet aan tafel zitten, niet spelen en niet eten. Wij hadden ons eten al besteld toen ze een driftbui kreeg haha. Kon nog net de tranen van frustratie binnen houden en hebben nog nooit zo snel gegeten 😀
hahaha, erg herkenbaar! ik dacht dat het moeilijker zou zijn met 2 kids, maar dat valt eigenlijk wel mee, ze hebben genoeg afleiding aan elkaar. tot het moment dat ze bv hetzelfde kleurpotlood willen……
Haha je ziet het: Hoe relaxter jullie zijn, hoe chiller je beeb is! Gewoon lekker blijven doen die leuke uitjes!
Je hebt het supergoed gedaan 🙂
Lief, dankjewel! 🙂
Nog gefeliciteerd met de rode hunk Breg! Leuk geschreven. Xxx
Thanks lieverd! X
Haha wat schrijf je leuk! Ik zit zelf nog maar net in de newborn fase, maar zie het dankzij jouw blog helemaal voor me, zo levendig beschrijf je het! Ik vond het al spannend om onlangs voor het eerst met mijn baby een kop koffie te gaan drinken, maar dat ging helemaal goed. Het scheelt dat zo’n newborn alleen maar slaapt 🙂 .
Yeah babe, well done! Hier grijpen we – pedagogisch heel onverantwoord – toch wel gauw naar YouTube filmpjes bij een dreigende driftbui. Fijn dat jullie een fijne avond hebben gehad!
Heerlijk geschreven!! Hier pasgeleden wezen lunchen met onze baby van 9 maanden en dat ging goed. Maar he, dat is geen voorbode voor de toekomst hihi.
hahahaha!! Klinkt als een gezellige avond waarin bloeddruk een grote rol speelt 😉 zo herkenbaar! Dat gillen ook! Lieve vindt de reacties dan geweldig, vooral als wij dan vertellen dat het pijn doet aan de oren, actie-reactie. Maar ondertussen heb je het maar mooi gedaan! Lekker eten met zijn drietjes voor een feestelijk doel! Mooi en gezellig!!
Geweldig!! Loslaten is meestal de kunst. Toen mijn Puber nog een klein meisje was, nam ik haar overal mee naartoe. Tsja en soms was daar een driftbui. Maar die horen er nu eenmaal gewoon bij. Als je er zelf niet zoveel aandacht aan besteed, zoals jullie ook deden, loopt het meestal wel los. En vol trots kan ik vertellen dat Puber en ik gisteravond heerlijk Sushi hebben gegeten!! Mijn motto: gewoon lekker weer gaan eten met de dreumes!!
Pingback: Deze blogs moet je lezen #1 – The Fabulous Life of Ellen
Pingback: Deze blogs moet je lezen #2 – The Fabulous Life of Ellen
Hahaha! Zo fijn om te zien dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten 🙂 Ach, vaak is het inderdaad zo dat je er zelf meer last van hebt dan je omgeving. En zo te lezen ging het hartstikke goed.
Pingback: Uit eten met je kind: feest of fiasco? - Breg Blogt