Als iemand je 5 jaar geleden had gezegd dat jij in deze situatie zou belanden, had je diegene hard uitgelachen. Wat een belachelijk idee, dit zou jou toch nooit overkomen? Het was volledig de eigen schuld van die ouders. Jij zou je bezoekjes aan de supermarkt altijd zorgvuldig plannen én uitvoeren. Tot die bewuste woensdag…
Na een bezoekje aan de huisarts begon de afweging: meteen door naar de apotheek en gauw even een halfje bruin halen of door naar huis. Je keek naar je dreumes en koos voor het eerste. Binnen een half uurtje zou je thuis zijn en de kans dat er na het middagdutje nog brood in de supermarkt lag was nihil. De voorraad brood in je vriezer was overigens ook nihil, dus er zat niks anders op. Wat je niet zag aankomen was dat het bezoekje aan de apotheek een half uur duurde. Je viste een doosje rozijntjes uit je tas en won daarmee wat extra tijd. Onderweg naar de supermarkt, zo’n honderd meter verderop, zorgde dat zelfde doosje rozijntjes voor een waar drama. ER VIEL ER EENTJE UIT! Toen je aanbood om te helpen werd je door de dreumes met een hoop armgebaren weggejaagd. Oké, dan niet.
Toen je uiteindelijk de supermarkt bereikte maakte je een inschattingsfout: je nam geen winkelwagentje, maar zo’n klein schenenbotskarretje. Toen je het ook waagde om het karretje aan te raken was het hek van de dam. Te midden van de toegangspoortjes wierp je dreumes zich op de grond. Je pakte hem op en plantte hem met zijn luierkontje in dat kleine wagentje. Even een brood en wat vlees pakken en gauw naar de kassa. HA, had je gedacht! De dreumes strooide met rozijnen en riep verontwaardigd: “Vajje!” Hop, bukken moeders en oprapen die hap. Binnen 10 meter had je er een te pakken: de “Aah, bekende-situatie-maar-echt-wel-je-eigen-schuld” blik. Van een vader nota bene. Of hij moest die schuddebuikjes voor zichzelf kopen, maar dat leek je sterk….
Terwijl je dapper door de winkel liep, de dreumes was inmiddels uit het karretje, vlogen de begripvolle glimlachjes je om de oren. Je bleef rustig in- en uit ademen en knielde geduldig bij je dreumes neer. Hij was het beu, was moe en had honger. Shitterdeshit. De laatste etappe was die naar de finish..uuhh..kassa. Je vertelde aan je dreumes wat de bedoeling was en daar ging hij, met zijn kleine karretje. Bij de kassa aangekomen vroeg je hem om de boodschappen aan te geven, zodat je ze op de band kon leggen. Hij pleurde ze op de grond en keek je boos aan. Daarna deed je het allerstomste ooit in de ogen van je dreumes: je raapte de boodschappen op en legde ze op de band. Gevolg: de dreumes wierp zichzelf gillend op de grond. Met een licht gestegen lichaamstemperatuur rekende je de boodschappen af. Je was er bijna, nog even doorzetten. Je propte de boodschappen in je tas en dirigeerde de dreumes naar de kleine k*t karretjes parkeerplaats. Wat hij natuurlijk weigerde. De mevrouw achter je in de rij duwde haar karretje ongeduldig naar voren, waar je nog nerveuzer van werd. Ook wel een beetje verdrietig, want waarom bood niemand eigenlijk aan om je te helpen?
Nadat het karretje was geparkeerd volgde de allerlaatste hindernis: 15 meter lopen naar de auto. Je haalde nog eens diep adem en ging ervoor. De dreumes niet. Die wierp zich weer op de grond, omdat je HEM AANRAAKTE! Serieus, jij hebt wel lef hoor! Enfin, hij wierp zich op de grond TUSSEN DE SCHUIFDEUREN. Die vervolgens dichtgingen, want er zit blijkbaar geen sensor op “hysterische dreumeshoogte”. In een onmogelijke houding, terwijl je de schuifdeuren met je voeten tegenhield, tilde je de dreumes op. Yes! Jullie waren buiten. Nog 14 meter te gaan.
Buiten wachtte de volgende challenge: de straat oversteken met een dreumes die je hand niet vast wil houden. Je bleef rustig, terwijl de één na de ander je passeerde en je begripvolle, geamuseerde en/of geïrriteerde blikken toewierp. Zoals de vrouw met de puberzoon, die bijna verlangend keek naar het dreumesdrama, want dat was waarschijnlijk peanuts vergeleken bij het puberdrama dat haar nu regelmatig ten deel valt. Uiteindelijk besloot je dat het genoeg was. Het lukte je niet om de 12,5 kilo voor de zoveelste keer op te tillen, dus je liet de dreumes even liggen op de stoep en pakte een winkelwagentje. Je pleurde je boodschappen erin en propte de dreumes in het stoeltje. En hij stopte acuut met gillen. Door het hobbelen over het parkeerterrein kalmeerde de kleine en je kon rustig je boodschappen in de auto zetten. Eventjes twijfelde je: zou je de dreumes vast in de auto zetten of nam je hem toch maar weer mee om het karretje weg te zetten. Je was nu zo dichtbij de finish, maar je moederhart kon het niet aan om dat schattige, blondje kindje alleen achter te laten in de auto. Dus daar hobbelde je weer op en neer, lieve woordjes zeggend, aaiend over het bolletje en dikke kussen uitdelend. Van binnen kookte je. Je was zó kwaad op jezelf, kwaad op de situatie en uitgeput door de strijd.
Vijf minuten later was je thuis. de dreumes werkte zijn lunch naar binnen alsof zijn leven er vanaf hing en liet zich vervolgens zonder morren naar bed brengen. Jij voelde je alsnog je zes marathons had gelopen met 100 kilo gewicht op je schouders. Maar hé, you did it! En je neemt jezelf één ding HEEL STELLIG voor:
Als je in de toekomst een moeder ziet worstelen met een dreumes en een zooi boodschappen, bied je altijd aan om haar te helpen. Aardig zijn kost tenslotte niets.
Of je nog een keer met je dreumes naar de supermarkt gaat? Ja hoor, maar wel zolang hij veilig ingesnoerd in een kinderwagen zit.
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
51 Reacties
Eigenlijk wil ik lachen, maar het is me iets te herkenbaar. Denken dat je iets “wel eventje” kunt doen terwijl je kind moe begint te worden.. Net een tikkende bom dan!
Gewoon lachen, dat maakt t draaglijker! 😂
Ik keek altijd al begripvol en met medelijden… ik ben echt bang voor de dag dat me dit gebeurd. Zal vast binnej niet al te lange tijd zijn…
Lastige situatie en veel mensen die totaal geen begrip tonen. Bij ons zal het nog wel even duren vooraleer we dit meemaken..
Oooh, ik weet nog wel dat ik vroeger altijd dacht, houd je kind is een beetje onder controle. Dat gaat mij nooit gebeuren. Nou, ik ben wakker hoor! 😉
Hahahaha! Pijnlijk ontwaken is het he? ?
Ja, het moederschap maakt beslist nederig. En als je er iets van leert is het wel: ‘Gij zult niet oordelen!’ en ‘There but for the grace of God go I…’
Haha story of my life. Vooral die drama als er een kruimeltje of een rozijntje op de grond valt. Hier gaat boodschappen doen ook steeds moeilijker worden en de grote boodschappen doen we bij voorbaat al zonder kind 😉
Hahahhaha! Ik ben gelukkig nog niet in die fase, dus ik kan nog gewoon lachen. Over een half jaar mag je om mij lachen 😉
Lachend is het beter vol te houden, onthoud dat heel goed!!! ?
Ik vraag me altijd af waarom ouders zo van de kook zijn van een eigenzinnige peuter. Nou èn dat ze rozijntjes strooien, zich op de grond werpen en lawaai maken. Ik wordt er niet warm of koud van. Waarom schaam je je als ouder? Er gebeurt toch niks ernstigs? Ik let ook niet op wat anderen ervan denken. Die hebben toch veel meer interesse in hun eigen sores.
Nou als peuterlief zich in de volle lengte voor de toegangshekjes werpt….de rij met karren en mensen steeds langer wordt, hij niet van plan is om op te staan…..en men in de rij begint te vragen of ze er ook nog eens door mogen…..Dan stijgt mijn stress level behoorlijk. Uiteindelijk grijp je dan meneertje al krijsen bij zn kladden en poot hem in het wagentje…de rij bezoekers komt glimlachtend voorbij geschuifeld….Wij zijn een bezienswaardigheid
Ik moet ook heel hard lachen, maar tegelijkertijd komt het besef dat ik dat ook nog ga krijgen. Als ik weer een mama met dreumes zie in zo’n situatie, ga ik haar helpen. En dan hoop ik dat als iemand mij ziet in die situatie, mij ook zal helpen.
Hahaha, ik moet hier wel om lachen eigenlijk. Deels omdat ik zo’n vermoeden heb dat mij dit ook wel een keer gaat overkomen..
Haha heerlijk geschreven! Of dat je kind zich op de grond stort, jij doorloopt en een wildvreemde dan jouw kind opraapt. Hallo! Bemoei je er even niet mee graag haha ?
😄 zo herkenbaar. Mijn zoon van 2 is soms net zo
Hahah, een deel dat herken ik wel. Het meemaken dat hij in de supermarkt op de grond gaat liggen hebben wij nog niet meegemaakt! Op dat moment voel je je vreselijk, maar als je er nu lees is het heel lachwekkend.
Pfft lijkt wel of je vanmorgen met mij mee geweest bent boodschappen doen!
Haha adem in….adem uit…. ?
Erg leuk geschreven en akelig herkenbaar!
Ik heb de eerste keer dat zoonlief dit grapje bij mij uithaalde hard geroepen: dit noooooit meer! Om vervolgens 2 dagen later weer in de supermarkt te staan inclusief gillende dreumes.
Ik zak door de grond als mensen tegen hem zeggen: waarom moet je zo huilen mannetje? Maar het helpt altijd! Hij staat op en rent naar mamma ?
Haha ja hoe eigenwijs zijn we hè? Of dapper, dat we het gewoon blijven proberen ?
Stiekem best handig, die vreemde mensen!! Dank je voor je leuke reactie!! ?
Aaaah meis! Wat herkenbaar en hoe machteloos..tegen een dreumes die moe en honger heeft kun je als moeder niet tegenop boxen! Ik zweet me altijd kapot na zo’n drama blixembezoekje, de dag erna spierpijn van het sjouwen en zoals je zelf zo mooi omschrijft; meer begrip en een ander oog kijkend naar de andere moeders in de supermarkt!
Supergaaf geschreven! Herkenbaar, alleen niet in de supermarkt 😉
Haha, zo heerlijk herkenbaar! De rozijntjes, de supermarkt en natuurlijk De Dreumes! Pfff, dit is mijn derde ronde die ik nu doorga ehh mag en het blijft een mierzoete marteling! Maandag mag ik gelukkig weer boodschappen doen! Ik denk dat ik rozijntjes nodig heb, hihi.
Bedankt voor je leuke blog!
Hahahahahahahaha 😂 Echt super leuk geschreven. Ik heb een meisje van bijna twee jaar en heb dit gelukkig nog niet meegemaakt in een winkel. Thuis zat keren als ze ergens er niet mee eens is. Maar ik zorg ervoor in een winkel dat ze of in een buggy zit of in een winkelwagen. Durf het risico niet te nemen met haar. Zie elke keer die rampscenario’s in mijn hoofd dat ze alles uit de schappen trekt, alles probeerd opene te maken, als ze haar zin niet krijgt op de grond gaat liggen en gillen (dat kan ze heeeel hard!). Nee ik denk elke keer: beter voorkomen dan genezen 😁. Zelfs voor de kleinste boodschappen pak ik een kar om haar erin te zetten. Wel dapper van je dat je dit hebt aangedurfd! 👍🏻 respect!
Slim van je! Ik was gewoon naief en dacht dat t wel even snel kon….nooit meer dus ? Dank je voor je leuke reactie!
Ook voor mama’s van peuters en kleuters! Laatst driftbuitje van een kleuter…hoeveel zuchtende mensen ik heb gezien! En ik maar ademen…tot een lief oudere mevrouw zei…je doet het goed! Zo fijn!
Oh dat is zooo fijn! 🙂
Pingback: Vijf must-read artikelen van andere blogs! - Everyday-Life
6kindere 7 de op komst bn 26j en nooit voorgehad . .. opvoeding doet veel
Wauw Kelly, 7 kinderen! Ik doe het je niet na 😉 Wat wil je precies zeggen met je opmerking “opvoeding doet veel”?
Haha, zoooo herkenbaar!
Een paar jaar geleden hielp ik met spullen dragen van een arme moeder die dapper in haar eentje met 3 peuters/kleuters naar het strand ging (brr….) en waarvan er 1 een mega driftbui kreeg.
Mijn zoon (toen 7 of 8) was echt in shock over die driftbui van die peuter en vond het maar een stom kind. Moest me toen zo inhouden om niet in geuren en kleuren te vertellen hoe vreselijk wanhopig en onmogelijk hij het mij vaak heeft gemaakt vroegâh haha ?
Wat mij trouwens ook eens geholpen heeft toen mijn zoon als een dweil op de vloer in een winkelcentrum lag, was een vreemde man die met harde stem tegen hem zei: HUP, OPSTAAN JIJ EN LUISTEREN NAAR JE MOEDER!!!! Ik schrok ervan, maar het hielp wel. Hij gebaarde toen naar me: “ik heb 3 kinderen en ze luisteren ook niet naar mij…” ❤
Haha prachtig! We moeten elkaar als ouders gewoon een beetje helpen op zulke momenten! Iedereen die beweert dat zijn of haar kids dit soort gedrag niet vertonen is een stukje van de film kwijt volgens mij ?
Pingback: Deze blogs moet je lezen #1 – The Fabulous Life of Ellen
Ik kijk altijd begripvol naar ander mama’s omdat ik het mijzelf goed kan voorstellen hoe gefrustreerd het moet voelen als je kind zich zo gedraagt en je het gevoel hebt dat iedereen op je neerkijkt. Gelukkig *afkloppen* heb ik dit zelf nog nooit meegemaakt…maar die dag zal vast en zeker sneller komen dan ik hoop 😉
Leuk geschreven trouwens! 🙂
Ik ken dit dus echt niet. Mijn dochter heeft dit nooit gedaan. Ze heeft ooit 1 x gehuild omdat ze iets niet kreeg en toen heb ik der meteen duidelijk gemaakt dat dat niet gebeurd en dat was t ook.
Ze ging dan ook altijd met me mee boodschappen doen.
Ben benieuwd straks als Bram gaat peuteren.
Zou me iig niet schamen.
Het komt bij ons gelukkig ook zelden voor. Sinds dit voorval in februari let ik goed op het moment dat we boodschappen doen met de kleine man, dat scheelt enorm! Afgelopen zaterdag was het vooral topsport om hem weg te houden bij de eyeliner en lippenstift ???
hahaha heerlijk
Grappig geschreven, helaas niet herkenbaar voor mij 🙂 Mijn kinderen gaven nooit problemen met boodschappen doen, maar ja, dat lag waarschijnlijk aan het feit dat ik altijd in de ochtend ben gegaan. Puberdrama… tja… laten we het daar maar niet over hebben 😉
Haha hele herkenbare blog. Ik durf niet eens boodschappen te doen met twee kinderen, gewoon omdat er altijd wel iets is.
Dus ja we zouden eigenlijk elkaar moeten helpen!
Mooi geschreven!
Pingback: In het zonnetje: Bregje van Breg Blogt - Lotus Writings
Pingback: Hoppakee, op naar het ceebee! - Breg Blogt
Pingback: Verwend nest - Breg Blogt
Pingback: Column: Het mama bommetje - Breg Blogt
Pingback: Column | 'Dit staat helemaal niet op mijn lijstje!' - Breg Blogt
Pingback: Kun je als blogger nog wel origineel zijn? - Breg Blogt
Pingback: De tassenouder - Breg Blogt
Pingback: Ik als blogger | TAG - Breg Blogt
Pingback: Als peuters zouden appen met elkaar...
Pingback: Dit doe ik in 2021 aan mijn persoonlijke ontwikkeling - Breg Blogt
Pingback: 5 persoonlijke verhalen | Uitslag blogfeestje #13 - Meisje Eigenwijsje