Morgenochtend hebben we een afspraak bij de kinderarts. Er is weer een half jaar voorbijgevlogen sinds de laatste controle en wederom hoop ik dat we nu echt de allerlaatste controle krijgen. Elke keer zijn we in de dagen voor het bezoek aan het ziekenhuis een beetje rusteloos en nerveus. Ook al zien en weten we dat Laurens het heel er goed doet. Zal het boek nu écht ten einde komen?
We zijn vol vertrouwen dat het maandag een routinebezoekje en -onderzoek wordt. Niets wijst erop dat ons kleine stoere mannetje nog problemen heeft met zijn urinewegen. Nu is dat natuurlijk lastig te achterhalen bij iemand die al “pijn” roept als er een veertje op zijn neus valt en die auwa roept als hij een klodder yoghurt knoeit, maar toch. Mijn moederinstinct zegt dat hij prima in orde is.
Al een half jaar liggen er twee plaszakjes als een stille reminder te wachten in de medicijnlade. Toen Laurens nog een klein baby’tje was, kon je die zakjes zo plaatsen en een uurtje later leeg kiepen in een potje. De laatste keer dacht meneer: “Hee, dat is leuk speelgoed!” om vervolgens het zakje los te trekken. Daar ging mijn zorgvuldig verzamelde plasje. Ik kan niet wachten om maandag weer een poging te wagen, zonder zelf onder de dreumespies te eindigen.
In het ziekenhuis zullen ze hem wegen en meten en daarna onderzoekt de kinderarts hem helemaal. Zijn urine wordt onderzocht door het lab en ik verwacht dat we daarvan een weekje later de uitslag zullen krijgen. In juli 2014 schreef de arts het volgende in Laurens zijn dossier: “Hollands Welvaren” en dit herhaalt ze elke keer weer. Nou, daar is geen woord van gelogen. Elke dag kijk ik vol verwondering naar de dreumes die met zijn 86 (ofzo) centimeter trots door de wereld stapt. Hij kletst honderduit en is voornamelijk heel vrolijk. Als hij niet vrolijk is, komt dat vaak door honger, vermoeidheid of iets niet mogen. Net z’n moeder! Tot zover ik het kan beoordelen, want ik ben natuurlijk geen arts, werken zijn urinewegen helemaal prima. Deze wetenschappelijke analyse leid ik af uit de vele luiers die meneer vol piest.
Er zijn regelmatig mensen die -goedbedoeld- zeggen: “Het is toch fijn dat ze hem zo goed in de gaten houden?” Daar ben ik het mee eens, want ik ben zeker blij dat hij sinds zijn ziek zijn zo goed in de gaten wordt gehouden. Toch zou ik het zo ontzettend fijn vinden als we niet meer terug hoeven te komen. Terug naar de plek waar we zoveel angst, paniek en verdriet hebben gevoeld. De plek die een flinke wond heeft achtergelaten. Die wond is mooi genezen en er zit een litteken op dat steeds lichter wordt. Maar helemaal verdwijnen zal het nooit….
Duimen jullie mee voor een goede uitslag?
xBreg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
14 Reacties
We gaan uiteraard voor een goede uitslag! Hier van de week ook naar de kinderarts, hopelijk ook de eerste en laatste keer!
Lieff, dankjewel!! X Succes alvast deze week xx
Ik duim met je mee!
Thanks babe! ❤
Natuurlijk duimen we mee! Wat zou het fijn zijn als dit afgesloten kan worden! X
Thanks lieverd! X
Suk6 Bregje, zal voor jullie duimen
Dankjewel lieve Emmy! X
Natuurlijk ga ik voor jullie duimen.Ik wens jullie het aller beste en dus een hele goede uitslag.Hopelijk duurt het hierna nog heeeeel lang,voordat jullie het ziekenhuis van binnen weer zien.
Veel succes en geluk a.s. maandag.
Dikke knuffel voor jullie alle 3.
Groetjes Ell.
Superlief Elly, dankjewel!!! Xxx
Natuurlijk gaan we hopen op een goede uitslag!
Het is ook zo dat het fijn is dat ze hem in de gaten houden, maar het zou beter zijn als het niet meer nodig is en het “klaar” zou zijn.
Veel succes!
Lief, dankjewel!! 🙂 x
Ik duim uiteraard mee! Omdat ik je nog niet zo lang volg ken ik het hele verhaal hierover niet, ik klik zo naar het artikel hierover.
Veel succes en het allerbeste voor morgen.
Ah wat lief, dankjewel Nesrin! X