Er zijn van die momenten waarop je de keuze hebt om je groot te houden of om je kwetsbaar op te stellen. Dat kan weleens een lastige keuze zijn en “we” zijn gauw geneigd om voor de eerste optie te kiezen. Kwetsbaarheid wordt weleens gezien als zwakte, maar ik vind dat het juist iets heel krachtigs kan zijn….
Nu bedoel ik natuurlijk niet dat je de hele dag om alles in tranen moet uitbarsten en je continu kwetsbaar op moet stellen, dat is het andere uiterste. Ik bedoel dat je soms, zeker in een situatie waarmee je niet tevreden bent, eerlijk kunt en mag aangeven wat dat met je doet. De wereld hangt tegenwoordig al van oordelen en meningen aan elkaar en het moet vooral allemaal leuk en gezellig zijn. Maar denk je nou echt dat die perfecte collega het altijd zo perfect voor elkaar heeft? Of dat die moeder op het schoolplein, je weet wel die ene die altijd tip top in de kleding en makeup zit, elke seconde van de dag intens gelukkig en beresterk is? Nee hoor, dat is namelijk onmogelijk, voor ieder mens.
In het afgelopen jaar heb ik vaker artikelen geplaatst die behoorlijk persoonlijk waren. Ik schrijf over mijn twijfels en angsten, over de hoogte- en dieptepunten in mijn leven. En dat is best wel eens spannend op zijn tijd. Vanavond (donderdag) had ik een heel artikel geschreven over kwetsbaarheid. Hoe je daar iets krachtigs van kunt maken en hoe het mij helpt in sommige situaties. En toen gebeurde er iets heel geks. Vlak voor ik op publiceren wilde klikken raakte ik volledig in paniek. En dan niet als in “oh het is al half 12 geweest, ik moet opschieten” Nee, ik realiseerde me ineens dat er elke maand duizenden mensen zijn die mijn verhalen lezen. En dat gegeven overviel me compleet. Dus nu ben ik, om weer een beetje te kalmeren, midden in mijn oorspronkelijke artikel begonnen met het schrijven van dit relaas.
Ik geniet zó enorm van het bloggen en ik ben nog elke dag blij dat ik vorig jaar de stap heb gewaagd. Maar wat is het soms spannend. Ik ben enorm gelukkig met alle positieve en respectvolle reacties die ik krijg, die zorgen ervoor dat ik nu nog steeds zit te typen en ik niet op “in de prullenbak” heb geklikt. Want geloof me, daar hing mijn muis al een paar keer boven. Iets in mij zegt, nee roept, dat ik gewoon door moet typen, dus dat doe ik dan maar en dan zien we wel waar dit hersenspinsel eindigt. Grote kans dat het alsnog in de prullenbak belandt.
Goed, nog even over die kwetsbaarheid. Ik vind het dus absoluut geen teken van zwakte om je bij tijd en wijle kwetsbaar op te stellen. In mijn geval helpt het me om te relativeren en om beslissingen te nemen. Want alle beslissingen die ik de laatste jaren neem, komen uit mijn gevoel, uit mijn gut feeling of hoe je het ook noemt. Als ik namelijk alles zou beslissen met dat eeuwig twijfelende en wispelturige brein van me, dan kwam ik nooit ergens. Dan zat ik nu nog steeds in mijn kleine zolderappartementje te wachten op mijn droomprins….
Na een aantal onrustige jaren heb ik dit jaar voor het eerst het gevoel dat ik zelf het verschil ga en kán maken. Dat ik zelf invloed heb op wat ik doe, waar ik blij van word en hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. Dat voelt aan de ene kant heel erg fijn, maar het maakt me ook bang. Want ik moet dus aan de bak. Aan de bak om mijn 16 wensen uit te laten komen en aan de bak om zelf de touwtjes in handen te nemen. Ik ben al wel goed op weg, met mijn wens “minder denken en meer doen” Kleine knoopjes en grote knopen worden doorgehakt, niet meer maanden nadenken “wat als” of “Ik wil een nieuwe keuken“. Hop, naar de Zweedse meubelmatties en de hele boel in gang zetten.
Dat ik nu op deze manier naar de wereld kijk is het resultaat van een ontwikkeling, waarvan ik pak ‘m beet 3 jaar geleden nooit had gedacht dat ik hem door zou maken. Drie jaar geleden was ik namelijk een hoopje ellende dat in een dikke burnout zat. Kwetsbaarheid was een understatement, ik lag behoorlijk aan diggelen. Paniek was aan de orde van de dag en daarom schrok ik net weer zo toen het me kort en hevig overviel. Maar er is zijn zoveel dingen anders dan drie jaar geleden: ik weet nu dat de paniek weer voorbij gaat, dat de zon altijd schijnt, ook al zie ik hem niet en dat ik verdomde trots mag zijn op wat ik in de afgelopen drie jaar voor elkaar heb gebokst. Om over de afgelopen 30 minuten nog maar te zwijgen, waarin ik één van de moeilijkste artikelen ooit uit mijn vingers, via het toetsenbord op jouw scherm laat verschijnen. Recht uit mijn tenen, wat zeg ik, uit mijn hart. Nu ik aan het einde ben gekomen is het eigenlijk zonde om op “In de prullenbak” te klikken, dus dat doe ik dan toch maar niet….
xBreg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
19 Reacties
Ik houd persoonlijk van mensen die puur en echt zijn. Liever af en toe kwetsbaar of er gewoon lekker een potje van maken (of een potje janken) dan mensen die beweren het alijd piekfijn voor elkaar te hebben. Die zijn zo vermoejend, en vaak ook nep. Zelf geloof ik heel erg dat je zelf de baas bent over je gedachten en je niet moet laten beïnvloeden door externe factoren. Wat in de praktijk vaak neer komt op: dit is waar ik
Me goed bij voel. En dikke pech voor jou als je het er niet mee eens bent 😉
Oooh dus je houdt van mij! 😉 Jij bent mijn nuchtere baken 🙂 x
Natuuuuurlijk hou ik van jou!!!
Vermoeiend**
Je bent een topper! Dikke knuffel voor jou! ?
Wat goed dat je dit gewoon online hebt gezet. Ben helemaal voor ‘kwetsbaarheid’. Hoe gek is het om met zijn allen net te doen of alles altijd fantastisch is. Goed om te lezen dat je op een veel betere plek bent dan drie jaar geleden!
Dankjewel Marijke, lief van je! X
Prachtig te lezen en herkenbaar voor vele anderen! Nooit weggooien dit soort mooie artikelen!
Dankjewel, lief van je! X
Ik houd van jouw kwetsbare schrijfstijl! Als blogger blijf je je hierdoor juist onderscheiden. Juist door gaan meis, je zult hierdoor flink groeien met je blog maar ook persoonlijk ❤ fijn weekend!!
Klopt als een bus! Jezelf groot houden doen we meestal uit angst wat anderen van ons denken. En ik heb geleerd dat angst een slechte raadgever is :)!
Thanks Kim, zo is het maar net! 🙂
Met kwetsbaarheid is inderdaad niets mis. Sterker nog, ik denk dat het vaak een teken van kracht kan zijn om het te laten zien.
Ik ben het helemaal met je eens. Ik heb een hekel aan van die mensen die de ‘schone schijn’ telkens maar ophouden. Ik ben iemand die eerlijkheid erg hoog op het lijstje heeft staan en dit verwacht ik dan stiekem ook van andere. Als er iets is, zeg het gewoon tegen me. Ga het niet Jan en alleman vertellen, maar gewoon aan mij. En dan moet je je inderdaad kwetsbaar opstellen. Maar daar komen juist de mooiste dingen uit voort!
Mooi artikel!
Fijn weekend, liefs xx
Dankjewel lieve Charlotte! Fijn weekend! Xx
Mooi stukje! Je kwetsbaar opstellen is moeilijk, maar wel goed om te doen. En het lucht ook zo heerlijk op om gewoon jezelf te zijn en je niet te schamen of bang te zijn voor dingen waarvoor je je helemaal niet hoeft te schamen of bang hoeft te zijn.
Ik herken die strijd met jezelf en je angsten/onzekerheden. Ben er ook hard mee aan t werk en het leven is zoveel leuker en relaxter als je gewoon in jezelf gelooft en niet teveel aantrekt anderen.
Lekker doorgaan Bregje! x
Dankjewel lieve Lin! Zet ‘m op! Xx
Amen! Mooi omschreven en goed dat je op ‘publiceren’ hebt gedrukt! Xxx
Moedig dat je dit hebt geplaatst, dit had je ook echt niet weg moeten gooien! Ik ben het helemaal eens met de titel. Fijn dat je de afgelopen jaren vooruit bent gekomen en tot nieuwe inzichten bent gekomen. Zo ontwikkelt een mens zich!