Op de valreep, vlak voor het einde van 2015 zitten we samen op de bank. We worstelen ons door het oerwoud van zorgverzekeraars heen. Nu onze deal van 2015 het komende jaar weinig voordelen meer biedt, hebben we besloten om over te stappen. Tijdens onze zoektocht in de jungle stel ik Etienne de vraag: “Zeg schat, hebben we kraamhulp nodig in 2016?”
In deze blog:
Vooruitkijken
Het is best een gek moment, om er even snel bij stil te staan of je wel of niet in verwachting wilt raken in het komende jaar. Het hele jaar is nog zo blanco, ik weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Zijn we toe aan een tweede kindje? Of gaan we komend jaar trouwen? Want wil ik niet zwanger doen, aangezien ik toch echt wel een beetje teut over de dansvloer wil zwieren. Wat gaat er allemaal gebeuren op blog- en werkgebied in 2016, waardoor ons leven misschien ook weer anders wordt? Ik twijfel me zes slagen in de rondte…
Eeuwige twijfelaar
Vroeger wist ik het zeker: ik zou twee kindjes krijgen. Een jongetje en een meisje. De beslissing om voor een eerste kindje te gaan was in 2013 snel gemaakt. Door mij tenminste. Bij Etienne had ik het idee in 2012 al in de week gelegd en hij heeft er ongeveer een jaar over nagedacht. Uiteraard hielp ik hem regelmatig een handje door mijn altijd subtiele hints en betogen waarin ik hem vertelde waarom het zo’n goed idee was. Achteraf vind ik het helemaal prima dat het even duurde, want anders hadden we Laurens nu niet in ons midden gehad. Waarschijnlijk wel een ander geweldig kindje, maar dat weet je nooit. We zijn zo ontzettend blij met de kroonprins en ik kan me er niks bij voorstellen hoe het is om er een tweede kindje bij te hebben. Soms begint het wel te kriebelen, zoals toen ik afgelopen week het zes maanden oude zusje van Laurens zijn vriendje ophaalde op de crèche. Ik had haar bij me in de draagzak en vond het toch wel erg gezellig, zo’n klein poppetje tegen me aan. Ik twijfel weer even verder…
We hebben de tijd
Ik spreek regelmatig over met andere moeders over de keuze voor wel of geen tweede kindje. Ik vind het namelijk fijn om andere ervaringen en meningen te horen. Uiteindelijk is het natuurlijk de keuze van Etienne en mij, maar het voelt fijn om een beeld te hebben van de voors en tegens. Vaak hoor ik dat we nog wel even de tijd hebben en dat is wat ik mezelf ook regelmatig hoor zeggen. Ik word deze week 35 en ook al wordt de kans op een succesvolle en gezonde zwangerschap dan statistisch iets kleiner, ik twijfel er niet aan dat ik nog voldoende goede kansen heb. Mijn leeftijd houdt me dus niet tegen om nog even lekker verder te twijfelen.
Waarom twijfelen?
Ik twijfel vooral of ik het zelf wel aan kan. Na de geboorte van Laurens ben ik maandenlang niet in orde geweest. Ik heb vooral psychisch een enorme klap gehad door de hele ziekenhuisopname. Nog steeds heb ik periodes waarin het niet optimaal gaat. Deze zijn inmiddels prima onder controle te krijgen en op te lossen, omdat ik voldoende tijd voor mezelf kan nemen. Daarnaast hebben we een heel goed vangnet voor één kind. Met een tweede kind wordt dat toch al ingewikkelder. De angst dat ik het niet aankan is groot. En om nou die angst te lijf te gaan door het tegendeel te bewijzen vind ik prima bij autoangst, maar bij het krijgen van een tweede kind vind ik dit niet de juiste oplossing. En zo twijfel ik dus rustig verder. Ik ben stiekem weleens jaloers op vrouwen die het wel zeker weten of die zelfs alweer zwanger zijn, met een eerste kindje in de leeftijd van Laurens. Dan zou ik willen dat ik niet zo twijfelde en het gevoel er gewoon was, net als de eerste keer.
Het komt wel goed
Wat Etienne’s mening is in dit hele verhaal? Ja, ook hij heeft een mening. Hij zit in kamp nu niet. Net als ik, want dat betekent geen definitieve ja of nee en dat uitstellen voelt wel lekker veilig.
Ik besef overigens maar al te goed dat dit een luxeprobleem is. Want we hebben de keuze voor een tweede, omdat er geen reden is om het niet te kunnen of mogen. Daarnaast heb ik een man waarmee ik dit kan realiseren, iets wat ook niet voor iedere vrouw vanzelfsprekend is. Wat het uiteindelijk ook gaat worden, het belangrijkste is dat we allebei achter de keuze staan en ik later nooit met spijt terug zal kijken op de beslissing die we hebben genomen. En tot die tijd? Twijfel ik toch gewoon lekker nog even verder en laat ik uitgebreide kraamhulp en een ziekenhuisbevalling zonder medische noodzaak maar even weg uit mijn zorgverzekering….
Herken je mijn twijfels?
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
13 Reacties
Ik kan mij de twijfel heel goed inbeelden, het is allemaal absoluut niet niks! Uiteindelijk moet je don wat het best voelt, hoe lastig dat ook kan zijn!
Ik herken je twijfels, mijn man wil nu ook nog niet voor een tweede gaan, pas in 2017 mogen zegt ie.. wij hebben de kraamhulp enzo maar “uitgezet” voor 2016.. doen waar je je goed bij voelt, das t belangrijkste
Super herkenbaar! En we hebben het nu zo goed, een heerlijk ritme en met de komst van een kleintje is dat maar weer afwachten hoe het zal lopen. Misschien slaapt de baby wel heel slecht, huilt de baby veel, maakt dat de oudste wakker… enzovoorts enzovoorts. En toch kriebelt het 😉
Qua de keuze voor een tweede: JA! Qua zorgverzekering: Nee, heb al sinds mijn 18e dezelfde, heb mega veel sterren en dat loopt prima haha. Ik hou me nooit met dat soort dingen bezig. Qua tweede; hou op schei uit. Zoals het er nu voor staat, is het wat mij betreft goed zo. Ik ben klaar. Ons gezin is compleet en ik heb zelf ook nog echt een leven en voldoende vrijheid. Maar soms… als ik dan weer een baby zie.. dan vliegen m’n eierstokken door de lucht!
Heel herkenbaar! Tof dat je het zo eerlijk deelt.
Ik was er heel lang écht niet aan toe en pas toen Faye ong 2 1/2 was kwam die twijfelperiode. Toen de knoop was doorgehakt duurde het nog een dik jaar voordat het lukte helaas.
Er zit dadelijk 4 jaar en ong 4mnd tussen mijn kindjes (klinkt gek; kindjes)…meer dan ik me vroeger had voorgesteld hoor, maar volgens mij perfect omdat Faye nu meer begrijpt, veel zelf kan en..naar school gaat…heel handig! Hoe de praktijk er echt uit gaat zien weet ik nu nog niet…dat weet je nooit natuurlijk. Maar ik heb toch wel altijd geweten dat ik 2 mini-me’s wilde. En hier toch lekker lang over twijfelen en het plat analyseren hoort gewoon bij me…of wellicht wel bij het gros v.d. vrouwen?
XxAnnelies
Ps. Ik reageer niet vaak op je blog maar lees hem wel altijd met heel veel plezier!! Ben benieuwd wat 2016 voor jullie in petto heeft en ik lees er graag over mee?
Aaah lief, dankjewel! Voor jullie begint 2016 al mooi met een kleine boef erbij, nog een paar weekjes geduld!! Ben zo benieuwd!
Iets groter leeftijdsverschil lijkt me ook wel fijn, twee kids in de luiers lijkt me zoveel zwaarder! Ik hoop dat jullie gauw een fijn ritme vinden met zijn viertjes!!
Fijne jaarwisseling alvast lieverd! xx
Het lijkt me lastig om dat ‘te beslissen’. Twijfel maar lekker verder en wanneer het zover is zullen we het wel merken ;).
Hoe herkenbaar. Ik bleef jaren zitten op, één is meer dan voldoende. Trots en gelukkig met ons meisje van alweer 5 jaar. Kon alles weer doen en hoe makkelijk is alles met ‘maar’ één kind? Ideaal!
Totdat ik onverwachts zwanger werd van een tweede kindje. Hoe moest ik dat allemaal gaan doen? Paniek!
Nu ze er is, heb ik weer vol tijd voor haar. De oudste begrijpt alles, helpt mee en doet haar eigen ding. Het leeftijdsverschil helpt daarin echt mee. Voor mij is dit echt ideaal. En daar gaat het om!
Heel erg….maar vooral van twee naar drie: kunnen we het financieel dragen en onze twee waren al naar school dus een ENORME stap “terug” terwijl we nu alle vrijheid hadden, en twee breng je makkelijker onder dan drie etc….dus je ziet het: het is altijd een lastige keuze! Ik denk blijf er over praten, kraamzorg zit in elk pakket en als je in juni denkt: ja NU! Dan ga je er gewoon voor. En als het niet komt….dan niet? Toch?
Dus niet in paniek raken over dat wat er nog niet is, geniet van Laurens en je zal jezelf het antwoord vinden. Neem nu nog even lekker dat wijntje! ??
Van mij hoef je niet te schrijven dat het een luxeprobleem is. Nu niet is nu niet, en als dat nooit niet wordt is dat prima toch? Zolang jullie daar samen voor kunnen kiezen, is dat ook gewoon een keuze. Daar kunnen alleen jullie voor kiezen en de meningen van anderen horen daar niet toe te doen.
Leuk hoe je dit omschrijft. Wij hebben 1 dochtertje van 2,5 en willen in principe wel graag nog een kindje. Maar ik ben net klaar met de revalidatie na het krijgen van ons eerste kindje en kan nog steeds niet veel werken en bewegen dus jaaaaa dat houd ons wel een beetje tegen haha!
Goed dat je er zo bewust over nadenkt. Die tijd hadden wij niet eens. Zes maanden na mijn eerste bevalling, was ik alweer zwanger. Onverwachts. Allebei zijn ze te vroeg geboren, maar toch twijfelen wij niet over een derde. Wel is het een risico, maar daar zijn ze goed op voorbereid. Lees maar eens mijn blogje https://buttydaantje.wordpress.com/2015/11/08/een-derde-is-een-risico/
Succes met je overwegingen!! 🙂
Pingback: Tijd om jouw zorgverzekering te checken! * - Breg Blogt