Het is maandagmiddag en Laurens heeft maarliefst drie uur genoten van een ochtenddutje. Als hij wakker wordt moeten we al bijna op pad. Aangezien we het hele weekend amper buiten zijn geweest én omdat het brood op is, besluit ik te voet te gaan naar het consternatiebureau. Wat het brood daarmee te maken heeft? Nou we maken dan even een tussenstopje bij een fijn lunchzaakje hier in de buurt om wat te eten en lopen dan door. Beetje erg ongezond en loedermoederachtig om die korte afstand met de auto te doen. Na een lekkere lunch, waarbij de dreumes zich weer een slag in de rondte sjanste, is het tijd om te gaan lopen. Op naar het consternatiebureau!

We komen binnen en er zijn geen andere ouders en kinderen, fijn want dat betekent korte wachttijd. Iets na ons komt een vader met zijn baby binnen. Chaotisch als ik ben zeg ik dan pas tegen de assistente: “Oh ja, hier is Laurens, maar ik ben zijn boekje vergeten.” Zegt die vader: “Haha, dit is ook Laurens!”  Zo grappig, want die naam hoor ik echt niet dagelijks.

wpid-wp-1448293310529.jpeg

De assistente vraagt aan de verpleegkundige: “Die  afspraak was toch om 15.00?” “Ja dat klopt, dus ze moeten een nieuwe afspraak maken!” Even ter illustratie: het was 15.10 en ik stond bij dit gesprek met een dreumes op mijn arm die slechts gehuld was in een luier. Adem in, adem uit Breg. Ik zeg: “Uuh, dan heb ik me vergist, ik dacht dat ik om 15.30 moest, sorry. Maar ik moest perse komen om te wegen en meten vandaag, dus is een nieuwe afspraak echt nodig?”

“Oh, alleen wegen en meten, nee dat kan wel, kom maar!”

Hop, dreumes op de weegschaal. 12,2 kilo schoon aan de haak. Vervolgens in de houten bak die ook wel meetlat wordt genoemd. Hij is 82 Centimeter. De verpleegkundige vraagt wat ik anders heb gedaan, om te zorgen dat het gestabiliseerd is. Nou, hij loopt aan de hand, kruipt veel rond en beweegt veel, dus dat zal het zijn. “Oh, hij loopt nog niet los?” “Nee, hij durft niet zo goed, maar dat komt binnenkort vanzelf wel.”

Ze gaat even overleggen met de arts, wellicht wil die Laurens nog even zien. Gelukkig is dat niet het geval. Met het verzoek om even te bellen als nog niet los loopt als hij 20 maanden is ben ik weer dismissed tot Laurens 2 jaar wordt.

Tot slot

Ik vind het echt heel fijn dat mijn gevoel dat Laurens prima op gewicht en lengte is gewoon al die tijd al klopt. Overigens staat er niet voor niks met een korreltje zout  in de ondertitel van mijn blog, ik vergroot de situatie een klein beetje uit. Ik ben namelijk ontzettend blij dat we in Nederland zulke goede zorg hebben voor ouder en kind. Het zou alleen fijn zijn als er wat meer onderscheid tússen ouder en kind gemaakt wordt. Door goed te kijken en te luisteren naar wie je voor je hebt kun je inschatten of diegene echt nauwlettend in de gaten gehouden moet worden of niet. Elk kind is anders en dat is normaal, dus waarom dan toch zo strak vasthouden aan curves, richtlijnen en schema’s?

Hoe zijn jouw ervaringen met het consternatiebureau?

xBreg

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

16 Reacties

  1. Laat ik het zo zeggen, bij het consultatiebureau zien ze deze criticus liever gaan dan komen… “Waarom?” is my middle name :’)

  2. Haha herkenbaar. In België is het ook zo. Nooit ‘klachten’ gehad dat ze nog niet deed wat ze al zou moeten kunnen maar wel verbaasde blikken toen ik zei dat ik op 6 maanden nog borstvoeding gaf. Toen de vraag “Wanneer ga je afbouwen?” kwam, heb ik me wel even moeten inhouden om mijn gedacht eens te zeggen. Voor de rest ben ik natuurlijk ook wel blij dat zoiets bestaat.

  3. Nicole @ Everyday-Life.nl Antwoord

    Wij hebben gelukkig een fantastische kinderarts bij het Consultatiebureau die niet zoveel kijkt naar alle schema’s, maar vooral naar het kindje. Ze is altijd heel behulpzaam en voel me gerustgesteld als we bij haar vandaan komen!

  4. Ik heb nooit echt problemen met ze gehad maar komt omdat ze me nooit iets door de strot probeerden te duwen haha. Wel grappig.. Laurens is volgens mij en zwaarder en langer dan Fay 😛 Maar ja heb dan ook een klein meisje!

  5. Wij gaan alleen naar het consternatie bureau om te meten en te wegen. De afspraak bij de arts of verpleegkundige zou mij gestolen kunnen worden, maar we gaan altijd braaf. weten inmiddels dat ze te maken hebben met een kritische pappa en mamma (we gaan eigenlijk altijd samen) die zich niet zo snel iets aan laten praten en daar hebben ze op zijn zachtst gezegd respect voor.

    Verpleegkundige heb ik het niet zo op, maar de kinderarts is prima en kijkt ook niet zo naar de curves, maar naar het totaalplaatje.

  6. Oh vreselijk als ze meteen al zo beginnen en dat om 10 min te laat. Ik ben blij dat wij er niet meer aan vast zitten voorlopig. Luca liep met 17 maand nog niet en toen begonnen ze er ook over dat dit wel erg laat was en hij toch maar een echo voor zijn heupjes moest. 2 weken later liep hij. Het is goed dat het er is, maar dat vasthouden aan de boekjes/regeltjes vind ik zo irritant. Elk kind is toch anders?

  7. Hanna @ eenbezigbijtje.nl Antwoord

    Gelukkig dat ze nog wel wilde wegen en meten dan. Wat een gedoe daar zeg pff.

  8. Blijft een raar verhaal he dat CB ? hopelijk leren aankomende artsen niet alleen medische kennis op de lange opleiding , maar ook ” omgang met mensen en het inschatten van de individuele cliënten die ze voor zich hebben” enne Laurens; goed gedaan hoor !!!

  9. Ik had ook zo’n debiel consultatie bureau gelukkig ging ik verhuizen en is deze heel chill. Denk maar zo; als ze 4 worden ben je er van af lol

  10. Wat naar dat veel mensen toch van die rotervaringen hebben met het CB. Echt heel jammer en zo houden ze ook de vooroordelen zo enorm in stand. Ik ga mijn eigen voorbeeld maar na; ik was echt een beetje zenuwachtig en op het ergste voorbereid toen ik voor het eerst naar het CB moest. Alle verhalen altijd van iedereen. Ik ging er met een houding en gevoel heen die totaal niet prettig waren. Eenmaal op het CB blijkt het tot nu toe eigenlijk altijd een hele fijne plek om naartoe te gaan. Goede artsen, een beetje suffe verpleegkundigen maar wel mensen die hun werk met plezier doen. Ik heb dus nooit problemen gehad, maar dan moet ik er natuurlijk bijzeggen dat er met Roos ook nog nooit iets aan de hand geweest is. Dat is dan ons geluk.

    Ik hoop dat je in de toekomst want minder “gedoe” zult ervaren op het CB en dat wens ik iedereen toe.

    Hopelijk gaat het ook weer wat beter met Laurens nu trouwens <3 XXXXX van ons!

  11. Hè wat vervelend dat gedoe van naar schema’s kijken. Je wilt soms ook gewoon niet dat je kind los loopt, ze moeten niet zo zeuren. Je spelt “consteratiebureau” dus bewust zo? Ik dacht eerst dat het een spelfout was, omdat je posts verder best serieus zijn.

  12. Tips voor Papa's Antwoord

    Wij hebben wisselende ervaringen met het consternatiebureau. Op zich hebben we goede ervaringen, omdat J mooie binnen de heilige lijntjes valt. Toen we met 16 maanden bij het CB kwamen liep J net een week of 2. De verpleegkundige vond het toch wel zorgelijk dat hij wat achterover leunde bij het lopen. Daardoor moesten we met 18 maanden toch nog even terugkomen. Natuurlijk ging toen alles prima. Over een maand of 2 mogen we weer dus ben benieuwd.
    Hoorde wel een bizar verhaal van een kennis waarbij het kindje niet in eigen bedje wilde slapen. Daar stelde het CB voor om een camera bij hun thuis op te hangen om te controleren wat er “fout” ging. Op dat bizarre voorstel zijn ze natuurlijk niet ingegaan en zij komen dan ook niet meer bij het CB.
    Ik blijf me verbazen over de onderlinge verschillen tussen de CB’s…

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.