Het is 18.30 als ik dit typ. Normaal plaats ik niet elke dag een artikel, laat staan twee artikelen op een dag. Ik moet even wat kwijt, want ik ben vandaag behoorlijk geschrokken..
Toen ik gisteren op het consternatiebureau was, viel me tijdens het uitkleden op dat Laurens allemaal vlekjes had. Ik dacht nog dat het kwam door de warme trui en jas die hij aan had onderweg. Ik maakte er een opmerking over tegen de verpleegkundige, maar ze reageerde er niet echt op. Onderweg naar huis trof ik een crèchevriendje van Laurens met zijn moeder en zusje. Toevallig had ik die ochtend geappt met zijn moeder en vertelde ze dat haar kleine man de hand-, voet-, mondziekte had. Een kinderziekte waar ik toevallig weleens over had gehoord, maar niet veel vanaf wist. Het arme kereltje zat helemaal onder de blaasjes op zijn handjes, voetjes en in en om zijn mondje. Zo zielig!
‘s Avonds werd Laurens wat hangerig en namen de rode vlekjes toe. Ik dacht aan de vijfde ziekte en hoopte op een rustige nacht, zodat hij slapend wat kon herstellen. Boy, was I wrong! Na een behoorlijk gebroken nacht zat ik vanochtend met een zielig mopje op de bank. Ik appte een foto van zijn gezichtje naar mijn moeder en zus met de vraag wat zij dachten wat het was. Ze wisten het niet en gaven als advies om de huisarts te bellen. Om tien voor drie was er een plekje.
Etienne was inmiddels thuis rond half 1 en toen vertrok ik naar kantoor. (Lang leve de flexibele werkgevers, zodat je als ouders je zieke kindje kunt opvangen!) Goed, ik ging aan het werk en belde Etienne nog even om te zeggen dat ik mijn telefoon vergeten was. Hij zou me bellen zodra hij klaar zou zijn bij de huisarts.
Om half vier ging de telefoon. “Schat, we moeten met Laurens naar het ziekenhuis, de huisarts vertrouwt het niet helemaal.” Ik stond te trillen op mijn benen en kreeg een flashback naar anderhalf jaar geleden. Ik pakte mijn spullen, informeerde mijn collega’s en sprong in de auto. Ik haalde mijn mannen op bij de huisarts en we reden naar het ziekenhuis. Ik kon met moeite mijn tranen bedwingen. Ik was bang voor een herhaling die ik niemand toewens.
Gelukkig waren we snel aan de beurt en troffen we een ontzettend leuke arts die enorm lief was voor Laurens. Hij onderzocht hem uitgebreid en deelde zijn bevindingen met ons. Voor de zekerheid kwam er een oudere, ervaren arts bij. Ze concludeerden dat Laurens naast de hand-, voet-, mondziekte ook een bacterie had. Het was wel zorgwekkend dat de uitslag zich zo razendsnel over zijn hele lijfje had verspreid.
Gelukkig zijn we inmiddels thuis, met een antibioticakuur en duidelijke instructies over wanneer we moeten bellen. Ik hoop voor mijn kleine kereltje dat hij een rustige nacht heeft, zodat hij kan beginnen met beter worden. Want zo’n klein, hulpeloos poppetje met pijn is hartverscheurend.
xBreg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
25 Reacties
Ach gussie 🙁 Arme jullie 🙁 Ik hoop dat de medicatie aanslaat. Dikke kus van ons!!
Jeetje Bregje… wat een schrik…
Heel veel beterschap voor je mannetje.
XXX
Ach meis dat is echt schrikken zeg! Hele dikke beterschap knuffel en ik hoop dat je snel je blije vrolijke mannetje weer terug hebt! X
Vreselijk schrikken is dat zeg!
Hopelijk doen de medicijnen hun werk..
Jeetje dat is inderdaad even schrikken. Ik had er toevallig laatst over gelezen omdat mijn zoontjes hun tong vol met blaasjes hadden. Een aardbeientong. Dacht eerst ook dat het hand voet en mondziekte was. Al die kinderziektes, zelfs als verpleegkundige had ik van sommige nog nooit gehoord.
Beterschap! Ik kan me goed voorstellen dat je je helemaal gek geschrokken bent. Dus ook voor jullie sterkte!
Oh schrikken, hier in huis ook een ziekenboeg. Ik hoop dat je mannetje snel opknapt en zich weer beter voelt!
Ach wat schrikken zeg. Wat een pech voor je zoontje. Ik heb het idee dat de variant die nu heerst heel heftig is of zo. Dochter en ik hebben er ook allerlei vervelende extra klachten bij. Beterschap!
Ahhhhhh dikke knuffel voor kleine lau!! Zo ontzettend sneu ?
Ahh dat is zeker schrikken! Hoop dat hij snel opknapt. Heel veel beterschap en knuffels voor jullie! Liefs
Jee meis wat schrikken !!! Zo zielig! Ik hoop zo dat de kleine zich snel beter voelt en ik gun jullie ook weer een paar uur slaap vannacht!!! Heeeeeel veel beterschap en kus uit Oisterwijk!
Ohh jeetje .Wat een verhaal.Ik hoop voor jou,Etienne en bovenal voor Laurens , dat de kleine man weer snel hersteld.Dikke kus voor de kleine prins.
Ahhh, wat naar als je kind iets heeft. Ken het niet die vlekken!
Ook meteen je andere blog gelezen. Wat ontzettend heftig dat je baby zo ziek was met 3 weken. Kan me jouw gevoel helemaal voorstellen van niet van zijn zijde willen wijken. Marnix kreeg op vakantie toen hij 4 mnd oud was het RS virus en belandde in het buitenlands ziekenhuis. Ik was ten einde raad. En stortte toen ook in door het niet-slapen en de zorgen. Pfffff! Beterschap!!!
Hele dikke knuffel voor jullie beide <3 en natuurlijk snel weer beter worden lau!
Jeetje wat schrikken zeg. ..hopelijk is je mannetje snel weer beter! Beterschap ?
Ach arm ventje! Ik hoop dat het snel overgaat en dat jullie ook een beetje van de schrik bekomen zijn. Beterschap voor je mannetje!
Oh jee meis wat schrikken!!! Ik ga duimen voor een goede nacht en dat de kleine maar snel beter wordt!! Xxxx
Pff dat is heftig! ! Heel veel sterkte!
Ach jee wat erg! Sterkte voor jou en beterschap voor Laurens. Wel goed dat de huisarts en het ziekenhuis zo adequaat reageerden.
Wat vervelend. Veel beterschap en sterkte!
AH wat schrikken! En wat sneu voor je kleine ventje.. Ik hop dat de nacht en beetje oké was en dat jullie allemaal lekker hebben geslapen. Beterschap!!
Ach ik kan mij voorstellen dat dit heel erg schrikken voor je moet zijn geweest! Ik hoop dat Laurens snel weer beter wordt en wens jullie heel veel liefs en sterkte!
Jeetje, dat is zeker schrikken. Gelukkig dat ze snel zagen wat er aan de hand was. Nu maar snel beter worden!
Jeetje, kan me heel goed voorstellen dat je je rot bent geschrokken! Veel beterschap nog!
Pingback: - Breg Blogt